Αγαπητοί φίλοι και φίλες του Κοπανάκι News ονομάζομαι Βασίλης Σταθόπουλος και είμαι κάτοικος Παλαιού Φαλήρου. Είχα την τύχη και την ευτυχία θα ‘λεγα να αγωνισθώ στην ποδοσφαιρική ομάδα του Διαγόρα (φωτογραφία) την περίοδο 1974-75.
(Αναμνηστική φωτογραφία στο γήπεδο Φιλιατρών το 1975 λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι με την Εράνη. Διακρίνονται όρθιοι από αριστερά 1. …………, 2. Κ. Κουρούβανης, 3. …………………, 4. Γ.Αναγνωστόπουλος (πρόεδρος), 5. Λ. Κατσούλης (μέλος Δ.Σ), 6. Λ. Αλευράς, 7. …………., 8. Γ. Κοράκης, 9. Μπάμπης Νίτσος, 10. …………., 11. Γ.Αρβανίτης, 12. ……….., 13. ……….., 14. Γ. ……, 15. Β. Σταθόπουλος ). Βοηθήστε να συμπληρώσουμε την φωτογραφία.
Άμεση αντίδραση: 1. Θ. Χαραλαμπόπουλος, 2. Κ. Κουρούβανης, 3. Ιων. Χαραλαμπόπουλος (Ντούης), 4. Ιω. Αναγνωστόπουλος (πρόεδρος), 5. Λεω. Κατσούλης (μέλος Δ.Σ), 6. Λαμπ. Αλευράς, 7. Γ. Καράμπελας, 8. Ιω. Κοράκης, 9. Μπάμπης Νίτσος, 10. Αν. Κακάσης, 11. Ιω.Αρβανίτης (Ζαν), 12. Δημος Παναγούλης, 13. Αλ. Κορμάς, 14. Γ. Τζανέτος, 15. Β. Σταθόπουλος. (με μικρή επιφύλαξη για το Νο.12)
Ν.Καρακωνσταντής.
Από τότε έχουν περάσει σαράντα ολόκληρα χρόνια. Όσο κι αν η λήθη του αδυσώπητου χρόνου κατατρώει τα πάντα στο πέρασμά της δεν ξέχασα ποτέ την αγαπημένη μου ομάδα και τους ανθρώπους της διοίκησης που με περιέβαλαν με αγάπη. Θυμάμαι τον πρόεδρο Γιάννη Αναγνωστόπουλο και τις εξαίρετες υπηρεσίες που παρείχε στην ομάδα.. Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος και τον εκτιμούσα βαθύτατα. Τα ίδια αισθήματα έτρεφα και για τον συμπαθέστατο Λεωνίδα Κατσούλη καθώς και για τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ που εργάζονταν και αγωνίζονταν για το καλό του συλλόγου.
(Διαμαρτυρία στον αρχηγό της Εράνης για σκληρό παιχνίδι).
Ο Διαγόρας ήταν η ομάδα που κυριαρχούσε στα γήπεδα της Μεσσηνίας. Εκείνη την εποχή είχε ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας που ξεχώριζαν για την άρτια τεχνική τους κατάρτιση και το αγωνιστικό τους πάθος. Πέραν τούτων ήταν εξαιρετικοί χαρακτήρες και μας συνέδεε ειλικρινής φιλία. Είναι αλήθεια ότι η ομάδα τού Διαγόρα είχε πολλούς φίλους που την ακολουθούσαν και τη στήριζαν σε κάθε παιχνίδι. Χαιρόσουνα να παίζεις ποδόσφαιρο κάτω από τις επευφημίες και την ενθάρρυνση του κόσμου που εκδήλωνε τον ενθουσιασμό του από τις αυλές και τα μπαλκόνια των παρακείμενων σπιτιών καθώς το γήπεδο βρισκόταν στο κέντρο του χωριού. Βέβαια ο αγωνιστικός χώρος δεν ήταν απόλυτα επίπεδος, είχε πολλές ανομοιομορφίες, αυτό όμως δεν εμπόδιζε ούτε στο ελάχιστο την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών για τη νίκη. Εγώ έτυχα ιδιαίτερης συμπάθειας από τους φιλάθλους, το γεγονός αυτό με γέμιζε χαρά και ανέβαζε κατακόρυφα την απόδοσή μου. Η αποδοχή του κόσμου ήταν για μένα η απόλυτη δικαίωση της επιλογής μου να αγωνισθώ στο Διαγόρα και όχι στο
Δώριο (Δωριέα) όπως επανειλημμένα μου είχε προταθεί.
(Φιλικός αγώνας με το Δώριο στο γήπεδό μας. Τελικό αποτέλεσμα 3-2 υπέρ του Διαγόρα.)
Συχνά πυκνά επαναφέρω στη μνήμη μου τις όμορφες στιγμές που πέρασα κοντά στην ομάδα η οποία όπως προανέφερα είχε σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ; Τον Γιάννη Αρβανίτη τον επονομαζόμενο και Ζαν με τις περίτεχνες ενέργειες; Το Μπάμπη το Νίτσο που θύμιζε Μπεκενμπάουερ με το αρχοντικό του παιχνίδι; Τον Γιωργάκη τον τερματοφύλακα με τις θεαματικές αποκρούσεις; Τους παιχταράδες Γιάννη Κοράκη, Κώστα Κουρούβανη, Λάμπρο Αλευρά και τα άλλα παιδιά που δεν θυμάμαι το όνομά τους.
Εκείνη τη χρονιά παίξαμε καλό ποδόσφαιρο και τερματίσαμε ψηλά στη βαθμολογία. Αγωνίστηκα σε όλα τα ματς του πρωταθλήματος και σημείωσα 4-5 γκολ. Πρώτη στον όμιλο τερμάτισε η ομάδα της Ανδρούσας και δεύτερη η Εράνη Φιλιάτρων .Αξέχαστο μου έχει μείνει το παιχνίδι με την Ανδρούσα στο γήπεδο της Καλαμάτας που χάσαμε με 2-1, αν θυμάμαι καλά. Ήταν ένας συγκλονιστικός αγώνας που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλάθλων ως το τελευταίο λεπτό και τούτο διότι αν ο Διαγόρας κέρδιζε το παιχνίδι η Εράνη θα ήταν η ομάδα που θα ανέβαινε στην πρώτη κατηγορία. Η Ανδρούσα όμως μας κέρδισε καθαρά και δίκαια και πανηγύρισε την άνοδό της. Το γκολ για την ομάδα μου το πέτυχα εγώ στο πρώτο ημίχρονο .Σε κάθε παιχνίδι έδινα τον καλύτερο μου εαυτό και πολλές φορές τον ξεπερνούσα. Λάτρευα στην κυριολεξία το ποδόσφαιρο το οποίο στην αρχή του επαγγελματικού μου προσανατολισμού αποτέλεσε για μένα μια μικρή πηγή εσόδων. Το ότι επιλέχθηκα και κλήθηκα από την ομάδα της Καλαμάτας να συμμετάσχω στα φιλικά προετοιμασίας και προεπιλογής νέων παιχτών ήταν για μένα άκρως τιμητικό και το οφείλω στο Διαγόρα. Του οφείλω επίσης την καλή φυσική και αγωνιστική μου κατάσταση, η οποία με βοήθησε μεταγενέστερα να αγωνισθώ σε μεγαλύτερες κατηγορίες να κληθώ στη μικτή Αθηνών και να βραβευθώ ως ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του Νομού Αιτωλοακαρνανίας την περίοδο 1984-85.
(Η πιο χαρούμενη νότα του γηπέδου ήταν η παρουσία των πανέμορφων κοριτσιών με τα λαμπερά χαμόγελα.)
(Τα τρομερά παιδιά ή καλύτερα οι μικροί…… κολλητοί μου φίλοι.)
Διακατέχομαι πάντα από μια απέραντη και ακατανίκητη νοσταλγία γι’ αυτόν τον υπέροχο τόπο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα νεανικά μου χρόνια.
Το καλοκαίρι που τον επισκέφθηκα ένιωσα βαθιά συγκινημένος περνώντας μέσα από γειτονιές και δρόμους παλιούς αναπολώντας τα περασμένα. Ένιωσα επίσης εντυπωσιασμένος από τις καλαίσθητες παρεμβάσεις και τα έργα ανάπλασης που άλλαξαν ριζικά την όψη του χωριού. Το Κοπανάκι είναι πλέον ελκυστικό, γοητευτικό και πανέμορφο. Νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που αγωνίστηκα σ’ αυτόν τον μεγάλο και ιστορικό σύλλογο που συμπίπτει να έχουμε παρά κάτι μήνες την ίδια ηλικία. Έπαιξα μόνο ένα χρόνο και τούτο γιατί η θητεία μου βάδιζε προς το τέλος. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν συμμετείχα στα φιλικά της Καλαμάτας. Να θυμίσω πως υπηρετούσα στη Μ.Ο.Μ.Α.
Ήμουνα επικεφαλής ενός κλιμακίου που είχε έδρα το Σύρριζο και είχα την ευθύνη της κατασκευής του νέου αυτοκινητόδρομου Σύρριζο – Βάστα. Ήμουν δε γνωστός ως λοχίας από το βαθμό που έφερα στο στρατό. Στο διάστημα της παραμονής μου συνάντησα το μικρό μου τότε φίλο Σάκη Γεωργιόπουλο, έναν ακάματο εργάτη σήμερα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου που διετέλεσε κατά το πρόσφατο παρελθόν πρόεδρος του Διαγόρα με μεγάλη επιτυχία. Είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε για λίγο ενθυμούμενοι τα περασμένα. Δεν το κρύβω ότι ένιωσα μεγάλη έκπληξη που με αναγνώρισε χωρίς να φορώ τα διακριτικά του λοχία!!!!
( Έκδηλη η αγωνία στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών για το που θα καταλήξει η μπάλα.)
Θέλω να τον ευχαριστήσω θερμά για την ευγενική του χειρονομία να μου προσφέρει το συλλεκτικό ημερολόγιο της ομάδας που με τόσο κόπο επιμελήθηκε. Να τον ευχαριστήσω ακόμη και για τα καλά λόγια.
(Περίλυπος ο Κώστας αδυνατεί να πιστέψει πως φάγαμε το γκολ.)
Η συνάντηση που είχα μαζί του καθώς και με τον πάλαι ποτέ πρόεδρο της ομάδας Γιάννη Αναγνωστόπουλο ήταν η αφορμή να ξετυλίξω το κουβάρι των αναμνήσεων. Θα προσπαθήσω μέσα από ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες να σας ταξιδέψω πίσω στο χρόνο σε ‘κείνες τις καλές και αλησμόνητες εποχές. Αυτό βέβαια δε θα ήταν εφικτό χωρίς τη συνεργασία του έγκριτου δημοσιογράφου και εκδότη της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΚΟΠΑΝΑΚΙ NEWS Δημήτρη Γιαννόπουλου.
(Δεν θυμάμαι το όνομα του συναδέλφου μου που σουτάρει με δύναμη προς την αντίπαλη εστία. Θυμάμαι μόνο ότι καταγόταν από την Άρτα και υπηρετούσε στην Αεροπορία. Ο Μπάμπης παρακολουθεί την πορεία της μπάλας).
ΦΙΛΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΩΡΙΟ
(Με έκδηλο ενδιαφέρον ο αδικοχαμένος φίλος μου Πατακός παρακολουθεί το παιχνίδι με το Δώριο. Το γήπεδο, όπως καθαρά φαίνεται στη φωτογραφία παρουσίαζε κάποιες ανωμαλίες, αυτό δεν βοηθούσε να παιχθεί ποιοτικό ποδόσφαιρο και για τούτο πολλές φορές τα παιχνίδια κρινόντουσαν στη δύναμη και στο πάθος. Στο τέλος του αγώνα οι ποδοσφαιριστές εισέπρατταν το ζεστό χειροκρότημα των φιλάθλων ως επιβράβευση των προσπαθειών τους).
ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ…….
Οι φίλαθλοι που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια στο γήπεδό μας προσπαθούσαν να βολευτούν όσο καλύτερα μπορούσαν. Οι τσιμεντόλιθοι συνήθως αποτελούσαν την καλύτερη λύση. Ποιος τότε να το φανταζόταν ότι μετά από κάποια χρόνια τα γήπεδα θα διέθεταν χλοοτάπητα και εξέδρες, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.!!!
ΓΗΠΕΔΟ ΦΙΛΙΑΤΡΩΝ
Ο προβληματισμός για την αβέβαιη έκβαση του αγώνα αποτυπώνεται καθαρά στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών.
ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ Ε.Π.Ο
Το δελτίο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας που αγωνίστηκα στο Διαγόρα. Το έχω φυλάξει ως πολύτιμη ανάμνηση εκείνης της μακρινής και ανεπανάληπτης εποχής.
Ο Γιάννης Κοράκης με εκκίνηση που θα ζήλευε και ο καλύτερος σπρίντερ είναι έτοιμος να πάρει την μπάλα και να ξεχυθεί προς την αντίπαλη εστία.
ΕΝ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Τι χειμώνας βαρύς ……και πώς να αντιπαλέψεις το τσουχτερό κρύο στο Τετράζι και τον παγωμένο αέρα που ροβόλαγε μανιασμένος από τις κορυφές των βουνών και σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Το έργο όμως παρά τις μορφολογικές και καιρικές αντιξοότητες έστω και με δυσκολία προχωρούσε κανονικά.
ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!!
Πως αλλάξαμε λοχία κοίτα τη φωτογραφία ο ποιο ανίκητος εχθρός είναι λοχία ο καιρός………
1975 Σεπτέμβριος 2015
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…….
Kopanaki news 