Ο Πειραιάς του Χθες, μέσα από την ταινία le casse με τον Μπελμοντό και τον Ομάρ Σαρίφ. (Στα Γαλλικά με Αγγλικούς υπότιτλους. 1971) Ξεχωριστά η …καταδίωξη.
Πραγματικά ένα υπέροχο φιλμάκι με τον αγαπημένο Μπελμοντό. Μια μικρή περιγραφή για τους νεότερους που δεν θα γνωρίζουν της περιοχές που γίνεται το κυνηγητό. Ξεκίνημα από το λιμάνι του Πειραιά – 200 μέτρα από του Τζελέπη – εκεί που φεύγουν τα καραβάκια για Αργοσαρωνικό (στο βάθος το αγαπημένο μου «Αδωνις» – έκανα το 68′ τζόβενο εκεί – του πάλαι ποτέ κραταιού Καβουνίδη – ) διασχίζουν το λιμάνι και φθάνουν στο τελωνείο -πίσω η εκκλησία του Αγίου Νικολάου- αφού περάσουν απέναντι και μπουν στο στενάκι της εκκλησίας θα περάσουν την γέφυρα του Κεράνη, για να στρίψουν αριστερά την Αλιπέδου (θα δείτε ότι τότε ο μονόδρομος ηταν ανάποδα, «ερχόταν» από το λιμάνι ενώ τώρα «πάει») εμφανίζονται να κυνηγιούνται στην παραλιακή, (στο 4,22 δείτε αριστερά το «πουλί» της Χούντας), επιστρέφουν και πάλι περνώντας από το Δέλτα του Φαλήρου και την πλατεία που υπήρχε εκεί, φτάνουν στο γήπεδο Καραϊσκάκη, ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες των υπογείων διαβάσεων για να συνεχίσουν στο Τουρκολίμανο – δεν υπήρχε ακόμα ο «παραλιακός» εκεί και να βρεθούν – ως δια μαγείας βέβαια – στον περιφερειακό του Αττικού Άλσους, να κατέβουν την μεγάλη κατηφόρα της Βριλλησού και την κλειστή αριστερή, να περάσουν και να τρομοκρατήσουν τους πιστούς στην πλατεία Αγ. Μαρίνας στο Θησείο και πάλι ως δια μαγείας να επιστρέψουν στον Πειραιά στις ανηφοριές και τα στενοσόκακα του Προφήτη Ηλία, να κατέβουν γλιστρώντας στα λάδια από τα βαρέλια που έπεσαν από το φορτηγό ερείπιο της εποχής, προς την Β. Παύλου – τον κεντρικό που περνάει το τρόλεϊ – για να ανέβουν και πάλι προς τα επάνω προς το Βεάκειο και να προσφέρουν ένα απολαυστικό θέαμα στην νεολαία της εποχής που προτίμησε βέβαια τα αυτοκίνητα από τα κατά τα άλλα πολύ όμορφα παραδοσιακά χορευτικά της αείμνηστης Δώρας Στράτου, -που συνέχιζαν απερίσπαστα τον χορό τους,- στην πλατεία βέβαια γίνεται το έλα να δεις, οι νεολαίοι ξεσπάνε σε ζητωκραυγές ενώ τα αυτοκίνηται συνεχίζουν στα στενάκια του Προφήτη Ηλία τρομοκρατώντας και πάλι τους πάντες στο πέρασμα τους για να καταλήξουν και να σταματήσει άδοξα ο αγαπημένος μου Μπελμοντό στον λόφο του Βώκου στο αδιέξοδο στενάκι μεταξύ Καλλέργη και Αγ. Μαρίνης (αν δεν κάνω λάθος). Όπου έχω κάνει ατόπημα περιγραφής περιοχών οι της «κλάσης» μου ας με διορθώσουν.
Πραγματικά ένα υπέροχο φιλμάκι με τον αγαπημένο Μπελμοντό. Μια μικρή περιγραφή για τους νεότερους που δεν θα γνωρίζουν της περιοχές που γίνεται το κυνηγητό. Ξεκίνημα από το λιμάνι του Πειραιά – 200 μέτρα από του Τζελέπη – εκεί που φεύγουν τα καραβάκια για Αργοσαρωνικό (στο βάθος το αγαπημένο μου «Αδωνις» – έκανα το 68′ τζόβενο εκεί – του πάλαι ποτέ κραταιού Καβουνίδη – ) διασχίζουν το λιμάνι και φθάνουν στο τελωνείο -πίσω η εκκλησία του Αγίου Νικολάου- αφού περάσουν απέναντι και μπουν στο στενάκι της εκκλησίας θα περάσουν την γέφυρα του Κεράνη, για να στρίψουν αριστερά την Αλιπέδου (θα δείτε ότι τότε ο μονόδρομος ηταν ανάποδα, «ερχόταν» από το λιμάνι ενώ τώρα «πάει») εμφανίζονται να κυνηγιούνται στην παραλιακή, (στο 4,22 δείτε αριστερά το «πουλί» της Χούντας), επιστρέφουν και πάλι περνώντας από το Δέλτα του Φαλήρου και την πλατεία που υπήρχε εκεί, φτάνουν στο γήπεδο Καραϊσκάκη, ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες των υπογείων διαβάσεων για να συνεχίσουν στο Τουρκολίμανο – δεν υπήρχε ακόμα ο «παραλιακός» εκεί και να βρεθούν – ως δια μαγείας βέβαια – στον περιφερειακό του Αττικού Άλσους, να κατέβουν την μεγάλη κατηφόρα της Βριλλησού και την κλειστή αριστερή, να περάσουν και να τρομοκρατήσουν τους πιστούς στην πλατεία Αγ. Μαρίνας στο Θησείο και πάλι ως δια μαγείας να επιστρέψουν στον Πειραιά στις ανηφοριές και τα στενοσόκακα του Προφήτη Ηλία, να κατέβουν γλιστρώντας στα λάδια από τα βαρέλια που έπεσαν από το φορτηγό ερείπιο της εποχής, προς την Β. Παύλου – τον κεντρικό που περνάει το τρόλεϊ – για να ανέβουν και πάλι προς τα επάνω προς το Βεάκειο και να προσφέρουν ένα απολαυστικό θέαμα στην νεολαία της εποχής που προτίμησε βέβαια τα αυτοκίνητα από τα κατά τα άλλα πολύ όμορφα παραδοσιακά χορευτικά της αείμνηστης Δώρας Στράτου, -που συνέχιζαν απερίσπαστα τον χορό τους,- στην πλατεία βέβαια γίνεται το έλα να δεις, οι νεολαίοι ξεσπάνε σε ζητωκραυγές ενώ τα αυτοκίνηται συνεχίζουν στα στενάκια του Προφήτη Ηλία τρομοκρατώντας και πάλι τους πάντες στο πέρασμα τους για να καταλήξουν και να σταματήσει άδοξα ο αγαπημένος μου Μπελμοντό στον λόφο του Βώκου στο αδιέξοδο στενάκι μεταξύ Καλλέργη και Αγ. Μαρίνης (αν δεν κάνω λάθος). Όπου έχω κάνει ατόπημα περιγραφής περιοχών οι της «κλάσης» μου ας με διορθώσουν. 
Kopanaki news 