…ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΔΩΡΙΟ, ΤΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΟΙΧΑΛΙΑΣ.

ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΣΤΟ ΔΩΡΙΟ

Χθές με έκτακτο δημοτικό συμβούλιο που έγινε στο Μελιγαλά αποφασίστηκε να κλείσει η χωματερή του Μελιγαλά και η μόνη ενεργή χωματερή να παραμείνει του Δωρίου!  Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα σκουπίδια από 52 τοπικές κοινότητες του Δήμου Οιχαλίας θα μεταφέρονται καθημερινά με τα απορριμματοφόρα του Δήμου στον Αη-Λια στο Κλέσουρα ,στην περιοχή όπου λειτουργεί παράνομος χώρος εναπόθεσης απορριμμάτων. Η απόφαση πέρασε κατά πλειοψηφία και οι δημ. σύμβουλοι κλήθηκαν να διαλέξουν ποια από τις δυο  ενεργές χωματερές του Δήμου  (Μελιγαλά ή Δωρίου) θα κλείσει λόγω επαπειλούμενου προστίμου από την Ε.Ε.

Υπέρ του κλεισίματος της χωματερής στο Μελιγαλά και διατήρησης του Δωρίου  ψήφισαν οι δημ. σύμβουλοι της δημ.ενότητας Δωρίου κκ. Κόλλιας, Κούκης και Μέρμηγκας.  Να κλείσουν και οι δύο χωματερές και να πάμε τη διαχείριση σε εργολάβο ψήφισε ο κ.Κόνιαρης .Να κλείσουν και οι δύο και να ανοίξει η χωματερή  στο Διαβολίτσι ψήφισε ο κ.Μπινίσκος.

(Διαβάστε όλη την απόφαση εδώ)

Αυτή λοιπόν είναι η αναβάθμιση του Δωρίου! Άμεση κρίνεται η  σύγκλιση του τοπικού συμβουλίου για την συζήτηση του θέματος με συμμετοχή των κατοίκων , γιατί η αντίδραση μας πρέπει αυτή την φορά να είναι άμεση και δυναμική για να αποτρέψουμε την μετατροπή του Δωρίου σε χωματερή του Δήμου Οιχαλίας.

ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΣΤΟ ΔΩΡΙΟ

ΜΑΓΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΛΙΚΑΡΕΙΣ ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ.

Μπείτε στην πιο κάτω διεύθυνση και δείτε την εξέλιξη. Κάντε κλικ στην κάθε φωτογραφία του χθες και δείτε την εξέλιξη.  Εδώ σας δίνω δυο παραδείγματα. 

http://www.ba-bamail.com/Content.aspx?emailid=13221&memberid=794216

ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΤΕ; ΓΙΑ ΔΕΙΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ …ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΕΣ ΤΟΥΡΤΕΣ.

http://www.ba-bamail.com/Article.aspx?emailid=6571

ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΙΜΟΥ – ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΣΕ 3 ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ.

Το Μουσικό Σχολείο Αλίμου στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών πολιτιστικών προγραμμάτων του σχολικού έτους 2014 – 2015 θα παρουσιάσει για τρεις μόνο παραστάσεις το μιούζικαλ για συμφωνική ορχήστρα και δύο ηθοποιούς «ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ» σε Αθήνα, Λάρισα και Θεσσαλονίκη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μουσική: Άκης Φιλιός
Κείμενο: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Σκηνοθεσία: Άκης Φιλιός
Παίζουν: Έλενα Αλεξανδροπούλου, Μαρία Όλια Ντακογιάννη

Συμμετέχει η Συμφωνική Ορχήστρα του σχολείου υπό την διεύθυνση του Άκη Φιλιού

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κυριακή 14 / 12 – Ώρα 12.30 μ.μ.
Δημαρχείο Αργυρούπολης (Πολιτιστικό Κέντρο)
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Τρίτη 16 / 12 – Ώρα 11.00 π.μ.
Μουσικο Σχολείο Λάρισας
ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ (για τους εξωσχολικούς)

Τετάρτη 17 / 12 – Ώρα 11.00 π.μ.
Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης
ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ (για τους εξωσχολικούς)

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ. ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΠΕΝΕΚΟΥ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.

View this document on Scribd

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΔΗΜ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ.

Προσμονή του Τέλους.

Της προσμονής μου, πολύ αργό ρολόι,

σε περιμένω καιρό, πικρό μου αγόρι.

Να έρθεις, γλυκά, να με κοιμήσεις.

Στην αγκαλιά της γης, να με αφήσεις.

Να με κρατάς σφιχτά, να μην πονέσω.

Να συγχωρεθώ,…. .και να συγχωρέσω.

Να προλάβω,… στα παιδιά μου να πω,

ένα αντίο, ..σας αγαπούσα, σας αγαπώ.

Στην όμορφη άνοιξη να πω, στο καλοκαίρι,

στον παγωμένο, γεροχειμώνα, στο αγέρι.

Εκεί που πάω, δεν ξέρω, αν σας αισθανθώ.

Στην αγκαλιά σας όμως, θέλω να κοιμηθώ.

Στη μνήμη μου, να έρχονται μόνο αυτοί,

που στην ζωή , είχαμε πολύ αγαπηθεί.

Θα είμαι, σκιά και θα τους προστατεύω.

Γι΄αυτούς, από τα ουράνια, θα κατέβω.

Ακροβατώ

Ακροβατώ και πάλι απόψε

Μες του μυαλού την άκρη.

Που μοιάζει με αγκάθι,

που τρυπάει και πονώ.

Λέω να φύγω, να σε ξεχάσω.

Μα συνεχώς πίσω γυρνάω

Το όνειρο μας, .. ψάχνω

Και ακροβατώ.

Περπατάω και περπατώ,,

Και όλο χάνομαι μακριά σου.

Στις θύμησης μου γνωστά μέρη.

Τότε, που δεν φυσούσε το αγέρι.

Πριν, με αγγίξει η καρδιά σου.

Πριν , ανταμώσω την ματιά σου.

Σε βουβές και γκρίζες ουτοπίες.

Και ακροβατώ,

Βαδίζω μόνη,

Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες

Με ανέμους και κύματα.

Στα μάτια μου, χιλιάδες δάκρια.

Που τα κρύβω, για σένα, που αγαπώ.

Αλλά, σου τα στέλνω,

με του ουρανού τα σύννεφα.

Και ακροβατώ

Τώρα θα ζω , μέσα από το χτες

Στις χαμένες μουσικές και σε τραγούδια

Που μιλούσαν για σένα, που αγαπούσα

Για τον ήλιο, που κάθε μέρα, κοιτούσα.

Το όνειρο, που ήθελα και νοσταλγούσα,

Μέσα στον χρόνο, πάντα σ αγαπούσα

Σ αγαπώ και ………….ακροβατώ.

Το βάρος της ψυχής μας

Στο τέλος, μετριούνται των ανθρώπων, όλες οι αξίες.

Τα υπόλοιπα, φυλάσσονται στου Θεού, τους γαλαξίες.

Με απόβαρο, την φωνή της συνείδησης και την ψυχή τους.

για να μην αφήσει, άσπλαχνους, άδικους και παρακλήτους.

Σκόρπια φύλλα είμαστε. Σκόνη, στον φθινοπωρινό αγέρα,

Πιόνια, κάποιου άπειρου παίχτη, που παίζει σε σκακιέρα.

Βροχή, που πέφτει και χάνεται, στου ωκεανού την χώρα.

Διαβάτες χειμωνιάς, Προσκυνητές στου Θεού την ανηφόρα.

Στο διάβα της μικρής ζωής, οι άνθρωποι,… πίσω ας κοιτάξουν…

την ψυχή μας, ίσως αναζητούν, τον πόνο τους, να εκφράσουν,

κάποιοι, που ίσως, πίσω ξέμειναν, απ την βροχή και το χαλάζι,

Τον Θάνατο τους, η τη ζωή , τα δυό μας χέρια, να τα αλλάζει.

Όνειρα

Όνειρα, κάναμε όταν ήμασταν παιδιά.

Μα η ζωή, δεν τα άφησε να ζήσουν.

Μπουμπούκια της άνοιξης μενεξεδιά,

αγέρας,  δεν  τα άφησε να ανθήσουν.

Όνειρα, …σαν  θάλασσας τα κύματα,

που έρχονταν και φεύγαν αγριεμένα.

Χιονισμένης βουνοπλαγιάς, βήματα,

Βοριάδες, που τα σβήναν  μαγεμένα.

Στου χρόνου, τα όνειρα, το μεσημέρι,

έγιναν,  απόμακρες μικρές ελπίδες.

Μα στο απόβραδο, άλλαξαν λημέρι.

Αστεράκια γίνανε, … πυγολαμπίδες.

Της νύχτας το πέπλο,  όταν απλώθηκε,

στη ψυχή πυκνό σκοτάδι, άγκυρα έριξε.

Αγριόχορτο η ερημιά, βαθειά ριζώθηκε.

της καρδιάς άπονα, τα όνειρα, διέρρηξε.

Μόνοι μείναμε, με τον ανελέητο χρόνο.

Να μετράμε, … χρόνια, μέρες και ώρες.

Στου παραδείσου μας, τον αιώνιο δρόμο,

να βαδίζουμε μαζί,  πλάι στις ανεμώνες.

Η ζωή

Τα αχνάρια που πατήσαν άλλοι, περπατάμε.

Με φόβο και αποδοχή, πιστά ακολουθάμε.

Στον ήχο της ίδιας  ζωής και τα παιδιά μας.

Αναζητούν, ίχνος αλήθειας, στην καρδιά μας.

Φλόγες  που ζώνουν και καίνε το κορμί μας.

Αναμνήσεις που δεν σβήνουν στην ψυχή μας.

Τεράστια αιωνόβια δέντρα, η μοναξιά μας.

Σμίγουν,  γέρνουν,  με απειλή μπροστά μας.

Μας σιγοψιθυρίζουν,  της αλήθειας λόγια.

Κακές μάγισσες, τα κάνουν παραμυθολόγια.

Σε  ψηλά βουνά, τα στέλνει ο κρύος αγέρας.

Νότες  βοσκού  γίνονται, κάποιας  φλογέρας

Η Αγγελική Μητροπούλου, είναι σύζυγος του συμπατριώτη μας Δημήτρη από το Αρτίκι.

3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ. ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΡΚΟΥΡΗ. ΟΙ 283 ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΤΟ 1943.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Κυπαρισσία 02/12/2014
ΝΟΜΟΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η 3η Δεκεμβρίου, Διεθνής ημέρα των Ατόμων με αναπηρία, υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις όλων προς τα άτομα αυτά, τη δημιουργία δηλαδή κατάλληλων συνθηκών κι υποδομών, την παροχή ίσων ευκαιριών στη μόρφωση και στην απασχόληση.
Στις σημερινές συνθήκες που ζούμε, τα άτομα με αναπηρία δίνουν το δικό τους αγώνα και μάλιστα, κάτω από τεράστιες δυσκολίες. Οφείλουμε ως κοινωνία να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα και να διεκδικήσουμε το καλύτερο για το αύριο.
Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε θέματα των ΑΜΕΑ πρέπει να θεωρείται δεδομένη γιατί το δικαίωμα στη ζωή αποτελεί αξίωμα που δεν έχει κι ούτε επιδέχεται εξαιρέσεις. Όταν αυτός ο σεβασμός συνδυαστεί με τη διεκδίκηση, θα γεννηθεί η ελπίδα και η δύναμη που θα δώσουν την ώθηση στις κοινωνίες να προχωρήσουν μπροστά.

Ο Αντιδήμαρχος Παιδείας

Ιωάννης Μερκούρης

Οι 283 ηρωικά εκτελεσθέντες ανάπηροι πολέμου στις 30 Νοεμβρίου 1943: Τιμώντας την μνήμη τους με όρους (χειραφέτησης) του σήμερα.

“Μηχανοκίνητες φάλαγγες” είχαν ονομαστεί από τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό οι τραυματίες και ανάπηροι του πολέμου της Αλβανίας (1940 – 1941) που σε όλες τις μεγάλες εκδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας της κατοχικής περιόδου (εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη 1942, διαδηλώσεις στις 24 Φλεβάρη, 5 και 25 του Μάρτη, 25 Ιούνη και 22 Ιούλη του 1943) πρωτοπορούσαν. Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Δεν υπήρξε εκδήλωση και/ή πορεία διαμαρτυρίας δίχως την παρουσία στην “κορυφή” των διαμαρτυρομένων δεκάδων αναπήρων του Αλβανικού μετώπου.

Για να θυμούνται οι (όσοι επιζώντες) παλιοί και για να μαθαίνουν οι νέοι, οι τότε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ελάχιστη σχέση είχαν με τις σύγχρονες “επαναστατικής γυμναστικής” των κομματικών παρατάξεων, ήταν πράξεις μετωπικής αντίστασης με διαρκές επαπειλούμενο τίμημα την ίδια τη ζωή. Οι δε κατά κυριολεξία πρωτοπόροι τους – οι μετέχοντες ανάπηροι του πολέμου της Αλβανίας – είχαν πλήρη συνείδηση του μετωπικού χαρακτήρα της στάσης τους, δεν φαντασιώνονταν τα ρίσκα της αλλά τα ζούσαν και τα αναλάμβαναν. Μέχρι τέλους.

Το ηρωικό τέλος 283 αναπήρων τη νύχτα της 30^ης Νοεμβρίου 1943 μιλάει από μόνο του, πριν μιλήσουμε γι’ αυτό ας μας επιτραπούν δυο φράσεις για τα προηγηθέντα. Με την επισήμανση ότι (κρατήστε την παρακαλούμε πολύ) η έννοια της αληθινής, η έννοια της κυριολεκτικής πρωτοπορίας σε τούτη τη ζωή εκ της φύσης της εμπεριέχει το λεγόμενο ηρωικό στοιχείο, οι δε ήρωες πάντα με έναν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο έμοιαζαν και μοιάζουν με τη στάση τους να προετοιμάζουν τη στιγμή του τέλους τους. Προφήτες ενός μέλλοντος που οι ίδιοι δεν θα συναντήσουν, με τίμημα της προφητείας το υπέρτατο. Την ίδια τη ζωή τους.

*Μετά τη συνθηκολόγηση του ελληνικού Στρατού, ο μεγαλύτερος αριθμός αναπήρων πολέμου (οι εκτιμήσεις τους θέλουν σε περίπου 15.000) συγκεντρώθηκε στα νοσοκομεία της Αθήνας. Οι συνθήκες δεν ήταν απλώς άθλιες, ήταν εφιαλτικές, και τούτο όχι μόνο εξαιτίας των κάκιστων νοσοκομειακών συνθηκών (πλημμελείς υποδομές και υπέρ-συσσώρευση νοσηλευομένων). Σε ρόλο αστυνομικό – κατασταλτικό οι εγκάθετοι στα νοσοκομεία αξιωματικοί της τότε δωσίλογης κυβέρνησης είχαν μετατρέψει το νοσοκομειακό περιβάλλον σε – κυριολεκτικά – αβίωτο.

*Όταν τον Σεπτέμβριο του 1941 ιδρύθηκε το ΕΑΜ οι ανάπηροι πολέμου στα νοσοκομεία ήταν εκ των πρώτων που το “αγκάλιασαν” μεταφορικά και κυριολεκτικά (οργανωτικά). Η πρώτη οργανωμένη μετωπική παρουσία τους καταγράφεται στις 28 Οκτωβρίου 1941, όταν μαζί με φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στο μνημέιο του Αγνώστου Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των κατοχικών αρχών.

*Ο οργασμός οργανωτικής (κυριολεκτικής) δουλειάς στα νοσοκομεία με βασικούς πρωταγωνιστές τους αναπήρους πολέμου, πρακτικά ακυρώνει την εξουσία των αστυνομικών διοικήσεων που θέλει να επιβάλλει η κατοχική κυβέρνηση. Οι ανάπηροι προχωρούν σε επόμενα οργανωτικά βήματα, σύντομα δημιουργούνται τρία κέντρα δράσης και συμπαράταξης (Λυκαβηττός, Τουρκοβούνια, Κέντρο Αθήνας) με τον αναπτυσσόμενο αντιστασιακό αγώνα. Πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει το ΚΚΕ και η λεγόμενη “Αχτίδα Αναπήρων” με γραμματέα τον Μπάμπη Παναγόπουλο. Για την μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών της “Αχτίδας” η ιστορία καταγράφει εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακές και εξορίες, είτε κατά τη διάρκεια της Κατοχής είτε τα ύστερα χρόνια.

*Αρχές του 1943, οι αρχές κατοχής αποφασίζουν να παρέμβουν, στόχος τους η διάλυση των νοσοκομείων ως οργανωτικών κέντρων της αντίστασης. Επιχειρούν τη λεγόμενη “λύση των Μεθάνων”, να στείλουν δηλαδή τους ανάπηρους στα Μέθανα για λουτροθεραπεία! Η μετωπική αντίσταση ματαιώνει αυτή τη “λύση”…

*Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας (Σεπτέμβριος 1943) πολλά όπλα των Ιταλών “μαζεύονται” στα νοσοκομεία και από εκεί “τροφοδοτούνται” στην Αντίσταση. Είναι η “φάση” του αγώνα των αναπήρων πολέμου όπου πλέον δεν υπάρχει επιστροφή. Για τις κατοχικές αρχές η απόφαση της “παραδειγματικής εκτέλεσης” – θα εκτελεστεί μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 30 Νοεμβρίου 1943 – είναι πλέον ειλημμένη.

*Η νύχτα της φρίκης: 30 Νοέμβρη 1943 βαθιά νύχτα και ώρα 3 μετά τα μεσάνυχτα, περίπου 1000 “οπλισμένοι σαν αστακοί” στρατιώτες της κατοχικής κυβέρνησης επιτέθηκαν ενάντια στα 19 “αντιστασιακά” νοσοκομεία της Αττικής με απίστευτη αγριότητα. Όπως καταγράφουν ύστερες μαρτυρίες  “έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν, δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν, άρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι”. Όπως προφανώς μπορεί να γίνει αντιληπτό, αποδέκτες του φασιστικού μίσους ήταν κατά μείζονα λόγο τα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, κατόπιν υποδείξεως των κυβερνητικών πρακτόρων μέσα σε κάθε νοσοκομείο.

Σαν σήμερα: Καμιόνια το ένα μετά το άλλο (τετράγωνα ολόκληρα γύρω από τα νοσοκομεία είχαν κυκλωθεί), γέμιζαν με ανάπηρους πολέμου, χωρίς τα ξύλινα μέλη τους ή τα γυάλινα μάτια τους, και κατόπιν άδειαζαν τα «φορτία» τους στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου. Έγιναν 283 εκτελέσεις.