Η Μαίρη Σταθοπούλου γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1968. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών. Ασχολείται με τη συγγραφή πεζού και έμμετρου λόγου, ενώ κατά καιρούς κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε αθηναϊκά και επαρχιακά έντυπα. Οι «Προϊστορίες» είναι το πρώτο της βιβλίο.
…Νάαρντ ονομάζεται ένας ποταμός, για τον οποίο φημολογείται πως παραμένει ίδιος, όσες φορές και να εισέλθει κάποιος στα νερά του. Είναι πάντως ποταμός. Για τον Ιγκνάτ, όμως, κανείς δεν ξέρει αν έχει να κάνει με άνθρωπο, δαίμονα ή δέντρο. Όσο για τον Οιδίποδα, δεν θα διστάσει να ενεργοποιήσει απολιθωμένους χρησμούς, αρκεί να συμπληρώσει την πιο σημαντική του εικόνα με το πιο σημαντικό κομμάτι που της λείπει…
Σε περιοχή που δεν κατονομάζεται και σε χρόνο που δεν προσδιορίζεται, οι ήρωες των διηγημάτων πασχίζουν να διαχειριστούν την απώλεια και το πένθος, την οργάνωση του θανάτου και την αποδιοργάνωση της ζωής. Πότε τραχείς ή τρυφεροί και πότε εύπιστοι ή παμπόνηροι, υποβάλλουν την ιδέα πως η αποσιωπηθείσα περιοχή ίσως και να είναι ο Λαβύρινθος, ενώ ο απροσδιόριστος χρόνος όχι άλλος από την ατέρμονη προϊστορία της ανθρώπινης ψυχής.
Απόσπασμα από το διήγημα «Νηπενθείς», σελίδα 21.
Ήτανε Κάποτε Μια γυναίκα που δεν είχε ταξιδέψει ποτέ. Όταν έφτασε λοιπόν η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενη που θα πήγαινε κάπου. Αυτή της η χαρά έφερνε σε δύσκολη θέση τους αγαπημένους της που έμεναν πίσω. «Κοίτα τη πώς χαίρεται! Με τι καρδιά θα τη θρηνήσουμε;» ψιθύριζαν αμήχανα μεταξύ τους. Κάποιο από τα παιδιά της πρότεινε κάτι έξυπνο. «Δεν θα σκεφτόμαστε ότι φεύγει, αφού αυτό της δίνει χαρά, αλλά ότι δεν θα την ξαναδούμε, αφού αυτό μας δίνει λύπη. Η λύπη θα φέρει να δάκρυα». «Μα ούτε αυτή θα μας ξαναδεί, αλλά δεν μοιάζει να την απασχολεί καθόλου. Α, όχι, αυτή η σκέψη μόνο θυμό θα μου φέρει, κι εγώ θέλω να λυπηθώ και να κλάψω, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου, όταν χάνουν κάποιον δικό τους» είπε έντονα κάποιο άλλο της παιδί.
Από το Κοπανάκι και τα χωριά όλης της Τριφυλίας
Kopanaki news 