Μας τα έστειλαν και τα φιλοξενούμε. ( Όλα τα σχετικά άρθρα, στην κατηγορία, Ιστορία-Λαογραφία ).
Συγχαρητήρια!
Συμφωνώ σε όλα. Το έγκλημα των μετονομασιών μας τυρανάει σκόμα. Πως θα τον πούμε τον κάτοικο της
Ζαραφώνας τον παλιό Ζαραφωνίτη; Καλλιθεανό που έγινε τώρα; Τον Τσιπιανίτη Νεστανιώτη;
Κάνω έρευνα για τα Μεσσηνιακά τοπωνύμια και ελπίζω κάποτε να παρουσιάσω την εργασία μου.
Ποιός ο λόγος να γίνει το Νησί Μεσσήνη;
Φιλικά
Δρ. Γιάννης Λαμπρινάκος
Kopanaki news 
Oι μετονομασίες είναι ένα άγος, έχει καταντήσει πολύ δύσκολη η ταύτιση τοπωνυμίων που διαβάζουμε σε ιστορικά βιβλία και σύγχρονων άχρωμων και ηλίθιων τοπωνυμίων στυλ Καλλιθέα, Χαραυγή, Δροσιά, κ.ά. Θυμίζουν παραθεριστικούς οικισμούς δεκαετίας ‘70. Το φοβερό είναι ότι αυτές οι μετονομασίες που καταστρέφουν την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας προωθούνται και επικροτούνται ακριβώς από αυτούς που δήθεν μάχονται υπέρ της συνέχειας αυτής.
Στην Κρήτη ήθελαν και εκεί να κάνουν μετονομασίες, τους σταμάτησε όμως ένας εξαίρετος πανεπιστημιακός, ο καθηγητής της βυζαντινής φιλολογίας αείμνηστος Νικόλαος Τωμαδάκης
Μάρκο Τ
Νομίζω πως αυτό που χρειάζεται είναι μία προσπάθεια από τοπικούς φορείς να επανέλθουν τα παλιά τοπωνύμια, τουλάχιστον όσα δεν θεωρούνται κακόηχα. Ίσως να γίνονταν και τοπικά δημοψηφίσματα. Δεν καταλαβαίνω, π.χ., γιατί ο Σουλιμάς (Σούλι ι Μαδ=Μεγάλο Σούλι) να γίνει Άνω Δώρειον. Ή ο Κατσίμπαλης Εξοχικόν (εντελώς γελοίο όνομα, θυμίζει “κοσμική ταβέρνα”). Ή η Ζάχα της Καρύταινας Καλλιθέα (!). Το Χέλι της Αργολίδας (από το χελλ =σούβλα) έγινε Αραχναίο, ενώ αυτό είναι το όνομα του βουνού (σαν να μετονομάσουν την Αράχωβα Παρνασσό!). Οι φαιδρότητες δεν έχουν τέλος.
Στην Άνδρο βρήκαν έναν οικισμό με αρβανίτικο όνομα, τη Λιβάδεζα, και την έκαναν Άγιο Συμεών. Ο Θελλός, επίσης αρβανιτοχώρι της Άνδρου, δεν τους άρεσε (παράγεται από το ι θελλ=βαθύς) και έγινε Φελλός!!! Το Καλιβάρι τη γλίτωσε γιατί δεν κατάλαβαν ότι το όνομα του χωριού είναι αρβανίτικο, το έγραφαν όμως με υ, Καλυβάρι, νομίζοντας ότι είναι από τη λέξη καλύβα! Στη νότια Άνδρο, που ήταν ανέκαθεν ελληνόφωνη, βρήκαν τη Λαρδιά που δεν τους άρεσε το όνομά της και την έκαναν Παλαιόκαστρο, ενώ Παλαιόκαστρο ήταν το όνομα όλης της περιφέρειας! Κανείς δεν την λέει τη Λαρδιά Παλαιόκαστρο. Στη Σέριφο δεν τους άρεσε το όνομα Καλλίτσος και το μετονόμασαν το χωριό Κένταρχο, από το όνομα μιας παραλίας που βρίσκεται κάτω από το χωριό, επειδή το Κένταρχος τους φάνηκε πομπώδες και αρχαιοπρεπές. Κανείς όμως δεν το αποκαλεί το χωριό Κένταρχο, παρά μόνο οι τουρίστες.
Το τελευταίο εκτεταμένο κύμα μετονομασιών έγινε επί Χούντας στη νότια Εύβοια, όπου το “έγκλημα” των κατοίκων, ξεχασμένων από τον κόσμο όλο, ήταν ότι ήταν Αρβανίτες και συνέχιζαν να μιλάνε τα αρβανίτικα στα απομονωμένα χωριά τους. Είχε διαμαρτυρηθεί για τις γελοίες μετονομασίες ο ντόπιος λογοτέχνης Γιάννης Γκίκας, μέλος και της Εταιρείας Ευβοϊκών Μελετών, αλλά φωνή βοώντος…
Αυτός είναι ένας σφαγιασμός της τοπικής ιστορίας και θα έπρεπε οι ντόπιοι φορείς πρώτοι να αντιδράσουν. Στην περίπτωσή σας, θα μπορούσε και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου να αναλάβει μία πρωτοβουλία. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι ασήμαντοι χαρτογιακάδες σε κάποιο υπουργείο να αποφασίζουν σε μία στιγμή να “σβήσουν” ονομασίες που έχουν ιστορία αιώνων λες και έδιναν όνομα στο σκυλάκι τους!
Υπάρχουν λίγες, ελάχιστες περιπτώσεις που τα παλαιά ονόματα επανήλθαν. Για παράδειγμα η Κορύνη ξανάγινε Δομβραίνα και τελευταία έμαθα ότι ο Πρόδρομος ξανάγινε Χώστια (αρχαιοελληνικό τοπωνύμιο, που υιοθετήθηκε από τους Αρβανίτες που ήρθαν τον 14ο αι. στη Βοιωτία). Ο Αλίανθος της “εθνοσωτηρίου” ξανάγινε Βάρκιζα κάπου μεταξύ 1974 και 1980.