Είναι κάποιες ταινίες, που αφού σε έχουν κάνει να γελάσεις με την καρδιά σου, σου αφήνουν μια πικρή γεύση στο τέλος. Το «Παρακαλώ Γυναίκες, Μη Κλαίτε» είναι μία από αυτές. Μια κωμωδία που έχει τους σπόρους της τραγικότητας βαθιά μέσα της.
Η καλοκαιρινή ζέστη το 1992 ήταν υποφερτή. Διασχίζοντας χωματόδρομους και κάνοντας λάθος στις οδηγίες, ο μεγαλύτερος εν ζωή αγιογράφος και ο πιστός βοηθός του φθάνουν αργοπορημένοι σε ένα ξωκλήσσι του 15ου αιώνα κάπου στην Αρκαδία. Τους έχουν προσλάβει από την παρακείμενη κοινότητα για να ξαναζωντανέψουν τις ξεθωριασμένες τοιχογραφίες. Στην πραγματικότητα, οι δύο άνδρες θα ασχοληθούν με όλα τα δευτερεύοντα θέματα και την προσωπική τους καλοπέραση, αναβάλλοντας διαρκώς το έργο που πρέπει να επιτελέσουν. Αστρονομία, ρομαντζάδα και μεταπωλήσεις αντικειμένων που αγοράζουν από πλανόδιους, όλα με την απαραίτητη φιλοσοφημένη δικαιολογία που κάνει τα πράγματα πιο μυθικά, πιο μαγικά! Στο τέλος…
Ο Τσιώλης χρησιμοποιεί μη-επαγγελματίες ηθοποιούς και αφού τα πιούνε λιγάκι, ξεκινάνε γυρίσματα. Πολλές φορές θα γίνουν αυτοσχεδιασμοί, κάτι στο οποίο ο Μπακιρτζής δείχνει την ευφυία του και το ταλέντο του, και το αποτέλεσμα θα είναι ένα φεστιβάλ παραλογισμού. Μην περιμένετε μια κωμωδία με την συμβατική έννοια του όρου. Αφεθείτε στους ρυθμούς και την λογική της.
Ποιητική προσέγγιση σε μια χώρα που η ποίηση δεν ζει πια. Στην Ελλάδα του ’90, η ταινία είναι ένα ξεμπρόστιασμα της λογικής του άρπα-κόλα που κυριαρχεί.
Μια Ελλάδα που έχει χαθεί πλέον, η αθώα ύπαιθρος και οι πλανόδιοι θαυματοποιοί και τσαρλατάνοι που μαγεύουν με τα λόγια τους γιαγιάδες και παππούδες. Στην Ελλάδα του σήμερα, αυτά έχουν αντικατασταθεί από απατεώνες τηλεμάρκετινγκ και υποψήφιους σωτήρες (μιας ομάδας, της ψυχής μας, της χώρας) που δεν είναι παρά επαγγελματίες ψεύτες ανωτάτου επιπέδου και το φυσικό τους περιβάλλον είναι οι τσιμεντένιες πεδιάδες των πόλεων.
Δείτε πρώτα το φοβερό απόσπασμα και αν …ξυπνήσουν τα επαναστατικά σας αισθήματα, δείτε και την ταινία.
Έτσι …επαναστατικά ας αρχίσουμε την νέα χρονιά.
Η ταινία είναι ένα δίπτυχο πάνω στο θέμα δικτατορία:
α΄ ΜΕ ΤΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ δικτατορία Μεταξά (1936-40) και
β΄ ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΥΨΟΣ δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-74).
Στο πρώτο μέρος, η μεταξική δικτατορία αποδίδεται με ένα τσίρκο, όπου ο κλόουν Θανάσης (Θανάσης Βέγγος) προσπαθεί να συγκαλύψει τη δράση ενός νεαρού συναδέλφου του, που δρα εναντίον του καθεστώτος. Στο δεύτερο μέρος, βλέπουμε τον Θανάση να καταταλαιπωρείται εξαιτίας της αγνότητάς του, και ο παραλογισμός της εξουσίας καθίσταται ανάγλυφος.
Η ταινία ασχολείται με την αποασυλοποίηση κατά τη δεκαετία του ’80 στην Ιταλία, όταν εφαρμόστηκε ο νόμος Basaglia για το κλείσιμο των ψυχιατρείων, οπότε και αναπτύχθηκε πλήρες δίκτυο υπηρεσιών στην κοινότητα για την υποδοχή των πρώην έγκλειστων τροφίμων.
Ο Νέλο, ένας συνδικαλιστής στα χρόνια του 1980, προσπαθεί να δει τι θα κάνουν όλους αυτούς τους τροφίμους που βγαίνουν ελεύθεροι στην αχρηστία του τίποτα. Και φτιάχνει μια «κολεκτίβα», από την οποία θα δοθούν αφορμές για τσουχτερές επισημάνσεις.
…» Αν ορίσουμε το »στυλ», σαν την »προσωπική αισθητική» του κάθε δημιουργού, οι αδελφοί Ταβιάνι είναι, σίγουρα, οι υπ’ αριθμόν ένα στυλίστες του ευρωπαϊκού σινεμά: Ήταν οι πρώτοι που »αφηγήθηκαν ιστορίες» με τρόπο καθαρά μουσικό, που στήριξαν δηλαδή τη μυθοπλασία πάνω σε έναν καμβά δανεισμένο απ’ τις σύνθετες μουσικές – ηχητικές δομές της σονάτας και της συμφωνίας…»
Βασίλης Ραφαηλίδης
το τελευταίο 5λεπτο της ταινίας, που δείχνει πως δούλευε και …τραγουδούσε η εργατική τάξη. Επειδή η ταινία είναι …σχεδόν βουβή, διαβάστε πρώτα λίγα λόγια για την υπόθεση.
Η Εύα και ο Έμιλ είναι ένα νιόπαντρο ζευγάρι. Ζουν σε ένα οικονομικά πολύ άνετο περιβάλλον. Ο γάμος τους όμως δεν θα διαρκέσει πολύ, αφού ο Έμιλ είναι ψυχρός και αδιάφορος και παραμελεί τα οικογενειακά του καθήκοντα. Η Εύα τον εγκαταλείπει και επιστρέφει στον πατέρα της. Ο Έμιλ και η Εύα χωρίζουν, αλλά ο Έμιλ τώρα αναγνωρίζει την αξία της Εύας και μετανοεί. Μια μέρα η Εύα θα γνωρίσει τυχαία τον Πάουλ, έναν φτωχό, μα πολύ φιλόδοξο νέο, που δουλεύει ως πολιτικός μηχανικός σε οδοκατασκευαστικό συνεργείο. Η Εύα και ο Πάουλ ερωτεύονται και αρχίζουν να συναντιούνται κρυφά. Μια μέρα ο Πάουλ και ο Έμιλ θα γνωριστούν τυχαία χωρίς να ξέρουν ο ένας το άλλον. Ο Έμιλ επιστρέφει από τον πατέρα της Εύας, που τον είχε επισκεφτεί, για να παρακαλέσει την Εύα να γυρίσει πίσω. Ο Πάουλ, από την πλευρά του, πηγαίνει στο μυστικό ραντεβού του με την Εύα. Ο Έμιλ παίρνει τον Πάουλ με το αυτοκίνητο και τον πηγαίνει σε ένα πανδοχείο. Εκεί ο Έμιλ κλείνει ένα δωμάτιο για την νύχτα, ενώ ο Πάουλ στο ρεστοράν πίνει σαμπάνια και διασκεδάζει με την Εύα. Ο Έμιλ αυτοκτονεί με έναν πυροβολισμό στο δωμάτιο του. Αμέσως τρέχουν όλοι οι θαμώνες του πανδοχείου και βλέπουν το φρικτό και μοιραίο γεγονός. Ο Πάουλ στην άγνοιά του έχει τύψεις που δεν μπόρεσε να διαισθανθεί το πρόβλημα του Έμιλ. Η Εύα, όμως, έχει και αυτή τύψεις, που ο πρώην σύζυγός της πέθανε στο ίδιο μέρος όπου αυτή γλεντούσε με τον καινούργιο της εραστή. Χωρίς να εκμυστηρευτεί την αλήθεια στον Πάουλ τον εγκαταλείπει. Θα ξαναγυρίσει όμως και πάλι μετά από έναν χρόνο, ως μητέρα πλέον του παιδιού από τον παράνομο έρωτά τους.
Κριτική του έργου
Το έργο προκάλεσε σκάνδαλο, επειδή περιείχε μερικές σκηνές πολύ αυθόρμητες για την εποχή εκείνη. Η 17χρονη Χέντι Λαμάρ, όντως πολύ όμορφη γυναίκα, παρουσιάζεται να κολυμπά γυμνή στη λίμνη και να τρέχει ολόγυμνη στο δάσος για να πιάσει το άλογό της, που τρόμαξε και έφυγε καλπάζοντας με τα ρούχα της λουόμενης επάνω στην ράχη του. Επίσης, περιέχει μια τρυφερή ερωτική σκηνή της Εύας με τον Πάουλ. Ενώ στην Γερμανία η λογοκρισία απαγόρευσε το έργο, η φήμη της Λαμάρ έφτασε ως τηνΑμερική και της άνοιξε το δρόμο για το Χόλιγουντ.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1933 στην Πράγα και στην Αυστρία, ενώ στην Γερμανία προβλήθηκε το 1945.
Οι σκηνές του έργου είναι ως επί το πλείστον στο στυλ του βωβού κινηματογράφου, ενώ στα βασικά σημεία της πλοκής, αντί για ταμπέλες περιέχει σύντομους διαλόγους σε γερμανική γλώσσα. Οι λακωνικοί διάλογοι, σε συνδυασμό με την φωτογραφία, κάνουν το έργο μοναδικό και εξαιρετικό στο είδος του. Οι βουβές σκηνές γυρίστηκαν αρχές Οκτωβρίου του 1932 στο Σένμπρουν Ατελιέστην Βιέννη, οι διάλογοι γυρίστηκαν μεταξύ 15 Σεπτεμβρίου και 3 Οκτωβρίου του 1932 στο Ατελιέ Α.Β. Βινοχράντι στην Πράγα. Οι υπαίθριες σκηνές γυρίστηκαν τον Αύγουστο του 1932 στην Σλοβακία και στα Καρπάθια όρη της Ουκρανίας.
Εκτός από την γερμανική έκδοση, κυκλοφόρησε και μια ελαφρώς παραλλαγμένη έκδοση για τον γαλλικό κινηματογράφο, με τον τίτλο L’ Extase. Στην Τσεχοσλοβακία κυκλοφόρησε μια μεταφρασμένη έκδοση.
Στην Γερμανία και στην Αμερική προβλήθηκε η λογοκριμένη έκδοση.
Αργυρός Λέοντας στο φεστιβάλ Βενετίας 1953 για τον Κέντζι Μιζογκούτσι και τον Σεπτ.1954 με τον Επιστάτη Σἀνσο κερδίζει και πάλι τον Αργυρό Λέοντα. Βασίλης Ραφαηλίδης: το Ουγκέτσου Μονογκατάρι που σημαίνει περίπου <Ιστορίες του χλωμού φεγγαριού μετά τη βροχή>. Πρόκειται για ένα φίλμ που θέτει υπό δοκιμασία την ευαισθησία σου, την ευφυία σου, την αγάπη σου για τον κινηματογράφο που λειτουργεί θα λέγαμε σαν τεστ για όλα τα παραπάνω και που σε αναστατώνει μ έναν τρόπο που είναι δύσκολο να προσδιορίσεις <λογικά> τα λανθάνοντα, μέσα στη γοητεία της ποιητικής ασάφειας, αίτια. Ο Μιζογκούτσι είναι καταρχήν και κατ’εξοχήν ένας σκηνοθέτης εικαστικός (άλλωστε ήταν και ζωγράφος).
Είναι η ώρα ανάμεσα στη νύχτα και την αυγή.
Είναι η ώρα που πεθαίνουν και γεννιούνται
οι περισσότεροι άνθρωποι.
Είναι η ώρα που ο λύκος
παραμονεύει έξω από την πόρτα.
Είναι η ώρα που τα φαντάσματα κι οι δαίμονες
γίνονται στη φαντασία πανίσχυρα πλάσματα.
Είναι η ώρα που, για όσους κοιμούνται,
τα όνειρα γίνονται εφιάλτες.
Είναι η ώρα που, όσοι αγρυπνούν, στοιχειώνονται
από τους πιο βαθείς τους φόβους και το μόνο
που ακούν, είναι ο ήχος της καρδιάς τους.
Είναι η ώρα των μεγάλων εξομολογήσεων…
… Ένας πίνακας, μίγμα γοτθικού τρόμου και σουρεαλιστικού δράματος, που αποκαλύπτει – μέσα από ένα «folie a deux» – τόσο προσωπικές όσο και γενικές αλήθειες, αλλά πολύ περισσότερο μια αυτοπροσωπογραφία του Μπέργκμαν, τόσο «περίπλοκη και αινιγματική, που οι επίδοξοι αναλυτές του θα μπορούσαν να χάσουν ακόμα και τον εαυτό τους στην προσπάθεια να την ξετρυπώσουν»…
Τι λέτε ρε φωστήρες, από που τα χάσατε τα ευρουλάκια; Από μας εδώ στις αετοράχες και στα κατσάβραχα της φτωχής πατρίδας , που ούτε σινεμάδες διαθέτουμε, ούτε βίντεο κλαμπ; Ή από τους κινηματογραφόφιλους που ξαφνικά τους τη δίνει να δούνε μια ταινία τα άγρια χαράματα; Κατ΄ανάγκη …τσαμπατζήδες είναι, δεν βάζουμε και τον εαυτό μας, γιατί αυτές οι ιστοσελίδες σε …γαμάνε στις …τσόντες διαφημίσεις, που βγαίνουν νταηλίκι και σου σπάνε τα νεύρα. Ας είναι καλά το youtybe με τις χιλιάδες ταινίες που μας κρατούν συντροφιά.
Τι λένε οι διαχειριστές του «gamato» για το λουκέτο.
Συνελήφθη στην Κω από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ο 32χρονος διαχειριστής της ιστοσελίδας Gamatotv.com, για παράβαση της νομοθεσίας για την πνευματική ιδιοκτησία κατ’ εξακολούθηση, μέσω διαδικτύου. Επιπλέον, σχηματίστηκε δικογραφία τακτικής διαδικασίας σε βάρος και ενός 28χρονου για τα ίδια αδικήματα.
Οι δράστες, όπως προέκυψε, ήταν διαχειριστές ιστοσελίδας, μέσω της οποίας δινόταν η δυνατότητα στους χρήστες να παρακολουθήσουν κινηματογραφικές ταινίες, παράνομα και χωρίς να καταβάλλονται τα σχετικά δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Ο συγκεκριμένος ιστότοπος είχε περίπου 930.000 προβολές ανά ημέρα και υπολογίζεται ότι η λειτουργία του προκάλεσε συνολική ζημία των δικαιούχων ύψους 465.000.000 ευρώ και ζημία του Δημοσίου περίπου 230.000.000 ευρώ.
Ωστόσο φαίνεται ότι ορισμένοι από τους διαχειριστές της σελίδας εξακολουθούν να αναζητούν νέους τρόπους για να συνεχίσουν.
Το κλείσιμο της ιστοσελίδας με ταινίες και σειρές online, ανακοίνωσαν οι ίδιοι οι διαχειριστές στη σελίδα του Gamato στο facebook. Είναι η δεύτερη φορά που η ιστοσελίδα κατεβαίνει μετά από παρέμβαση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση των διαχειριστών:
«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, καταρχάς σας ευχαριστούμε που είσαστε κοντά μας τόσο καιρό και σας ευχαριστούμε για την υποστήριξη. Δυστυχώς τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Παρενέβη η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και το σάιτ μας θα παραμείνει κλειστό. Δεν γνωρίζουμε εάν και πότε θα ανοίξει ξανά. Για τα υπόλοιπα θα ενημερωθείτε πιθανώς από κάποια ανακοίνωση που θα βγει σε λίγες μέρες από το αρμόδιο τμήμα».
newsbeast.gr
Οι αγρότες της Μεσσηνίας ξεκινούν τις κινητοποιήσεις και βγαίνουν στους δρόμους
Οι αγρότες των Γαργαλιάνων αποφάσισαν ομόφωνα την έναρξη των κινητοποιήσεων ενάντια στα φορολογικά-ασφαλιστικά μέτρα που θα έρθουν προς φήφιση από την κυβέρνηση στη Βουλή.
Αποφασίστηκε προσυγκέντρωση των τρακτέρ-αγροτικών οχημάτων για το Σάββατο στις 10 το πρωί στο χώρο του γηπέδου Γαργαλιάνων και εν συνεχεία κατεύθυνση στις εισόδους της πόλης για παραμονή.
Τέλος απευθύνουν κάλεσμα σε όλους τους αγρότες του τόπου για δυναμική συμμετοχή.
Πάμε μια βόλτα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο; Σήμερα ας ασχοληθούμε με μια από τις πιο καλές ελληνικές δραματικές ταινίες της δεκαετίας του ’60 (και δεν ήταν ούτε τότε ούτε σήμερα ο κανόνας να υπάρχουν καλές δραματικές ταινίες) που συγκίνησε το κοινό και έφτασε να προτείνεται μέχρι και για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1966. Η αθηναϊκή εφημερίδα »Ελευθερία», μετά την έκτακτη προβολή της ταινίας που πραγματοποιήθηκε στον κινηματογράφο Αθηνά στις 2/1/1966, είπε ότι το κοινό χειροκρότησε όρθιο »την καταπληκτική δημιουργία του Γεωργιάδη που αποτελεί πραγματικόν άθλον για τον ελληνικόν κινηματογράφον». Ας σημειωθεί ότι δεν είναι πρώτη φορά που ταινία του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη φτάνει μέχρι τα Όσκαρ. Η αμέσως προηγούμενη ταινία του, τα »Κόκκινα φανάρια», ήταν επίσης υποψήφια για το πολυπόθητο αγαλματίδιο το 1964. Η ιστορία για το χώμα του θεσσαλικού κάμπου που βάφτηκε κόκκινο δεν κέρδισε τελικά το Όσκαρ το 1966. Άλλωστε ο Βασίλης Γεωργιάδης είχε να αναμετρηθεί με σπουδαίες ταινίες όπως ο »Γάμος αλά Ιταλικά» του Βιτόριο Ντε Σίκα, το »Kwaidan» του Μασάκι Κομπαγιάσι, το »Dear John» από τη Σουηδία αλλά και τον μεγάλο τελικά νικητή, το »Μαγαζάκι της κεντρικής οδού», μια ταινία του Γιαν Καντάρ από την Τσεχοσλοβακία.
Η ταινία, σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου (ίσως στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του), πραγματεύεται τα γεγονότα πριν από την επανάσταση στο Κιλελέρ. Βρισκόμαστε στο 1907 οπότε δύο αδέλφια με τη μορφή των Νίκου Κούρκουλου και Γιάννη Βόγλη αν και μεγαλοκτηματίες θα συγκρουστούν μεταξύ τους για πολιτικούς λόγους (o ένας συμπεριφέρεται με πολιτισμό απέναντι στους κολίγους ενώ ο άλλος τους συμπεριφέρεται σαν τύραννος) αλλά και για τα μάτια της ωραίας Ειρήνης (μια πολύ καλή στιγμή στην καριέρα της Μαίρης Χρονοπούλου). Στη μέση βρίσκεται και ο πατέρας των δύο νέων- που τον υποδύεται ο πάντα εκπληκτικός Μάνος Κατράκης- που δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι δύο γιοι του δεν μπορούν να συμφιλιωθούν. Άλλοι πρωταγωνιστές της εποχής που θα συναντήσουμε στην ταινία είναι ο Φαίδων Γεωργίτσης σε ένα δυναμικό ρόλο αλλά και οι Νότης Περγιάλης (στο ρόλο του Μαρίνου Αντύπα) και Άγγελος Αντωνόπουλος. Ερωτική και άκρως αισθησιακή και η παρουσία της Ζέτας Αποστόλου στο ρόλο μιας φτωχής κοπέλας που κάνει τα πάντα προκειμένου να επιβιώσει κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούν οι μεγαλοτσιφλικάδες της Θεσσαλίας. Όσο για τους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές, τα λόγια είναι περιττά. Γοητευτικός με έναν κρυμμένο δυναμισμό όπως πάντα ο Νίκος Κούρκουλος, στιβαρός από τότε στις ερμηνευτικές του αποδόσεις και ο μόλις 28 χρονών τότε Γιάννης Βόγλης. Πολύ καλό το μοντάζ του Βασίλη Συρόπουλου όπως άλλωστε και η φροντισμένη φωτογραφία του Νίκου Δημόπουλου. Στο όλο χτίσιμο της ατμόσφαιρας συνδράμει και η διαφορετική μουσική-για τα εμπορικά δεδομένα του πάντα-που υπογράφει εδώ ο Μίμης Πλέσσας σε μια ακόμη εμπνευσμένη στιγμή της πλούσιας μουσικής του διαδρομής.
Όσον αφορά το σενάριο, σίγουρα θα βρει κανείς αρκετές ιστορικές ανακρίβειες κυρίως όσον αφορά τη δράση και το θάνατο του Μαρίνου Αντύπα. Θα περίμενε κανείς μάλιστα ο ρόλος του στην ταινία να είναι μεγαλύτερος σε έκταση. Όσον αφορά την ιστορία με τις μεγάλες ιδιοκτησίες στη Θεσσαλία και τις πρακτικές των γαιοκτημόνων-ζητήματα που πραγματεύεται η ταινία- αυτή ξεκινάει το 1864 με την προσάρτηση των Επτανήσων στο ελληνικό κράτος και συνεχίζεται το 1881 με την προσάρτηση της Άρτας και της Θεσσαλίας. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν τα τσιφλίκια της Θεσσαλίας αγοράζουν πλούσιοι Έλληνες του εξωτερικού οι οποίοι όχι μόνο διατήρησαν τον αναχρονιστικό θεσμό των κολίγων (οι κολίγοι καλύτερα περνούσαν με τους Τούρκους παρά με τους Έλληνες του εξωτερικού!) αλλά ασκούσαν πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις για να κερδοσκοπούν από την παραγωγή του σιταριού.
Όπως και να’χει, ο Βασίλης Γεωργιάδης αποτολμά μια καινούρια για τότε δεδομένα κινηματογραφική προσέγγιση. Όχι τυχαία η ταινία συγκαταλέγεται στο είδος του ελληνικού γουέστερν. Ταινίες δηλαδή που διαδραματίζονται σε ελληνικά αγροτικά τοπία ανάλογα με εκείνα ταινιών του αμερικανικού και ιταλικού είδους που τότε ήταν στα ντουζένια του. Ο Γεωργιάδης, ήδη από τα »Κόκκινα φανάρια» μας έχει δείξει ότι δεν τον ενδιαφέρει μια τυπική ελληνική σκηνοθετική προσέγγιση (όπως ενδιέφερε τους περισσότερους σκηνοθέτες της εποχής του) αλλά προσπαθούσε να υιοθετήσει ένα στυλ πιο ευρωπαϊκό ή κάτι που να παραπέμπει σε αμερικανικό φιλμ νουάρ. Κάποιες σκηνές μονομαχίας που υπάρχουν στο »Χώμα βάφτηκε κόκκινο» είναι ξεκάθαρα γυρισμένες με τη λογική του γουέστερν, με εξεζητημένες γωνίες λήψεις και ριψοκίνδυνες σκηνές πάνω στους βράχους των Μετεώρων (αφού ας μην ξεχνάμε ότι τα γεγονότα της ταινίας λαμβάνουν χώρα σε ένα χωριό κοντά στη Καλαμπάκα).
Μια από τις πιο συγκροτημένες δραματικές ταινίες της δεκαετίας του ’60 με ερμηνείες που εντυπώνονται στο νου, πρωτοποριακή κινηματογράφηση και μια κεντρική ιστορία που συνεχίζει να συγκινεί ακόμη και τόσα χρόνια μετά (και από ιστορική και από απλά δραματουργικής απόψεως) τους θεατές.
Mια λυγερή βοσκοπούλα, η Μάρω, ψυχοκόρη του μεγαλοτσέλιγκα Πάνου, έχει συναισθηματική εμπλοκή με τον γιο του Λιάκο. Η επιθυμία τους να παντρευτούν είναι βέβαια μεγάλη, αλλά ο τσέλιγκας δεν συμφωνεί. Το ειδύλλιο δημιουργεί ποικίλα προβλήματα καθώς γίνεται αφορμή ακόμα και να σκοτωθεί ο αδελφός της «γερακίνας» Μάρος, ο οποίος κρυβόταν για χρόνια στα βουνά, κυνηγημένος από τους πολιτοφύλακες.
Στη Σλοβακία του Β΄ Παγκ. Πολέμου, ο Τόνο ζει φτωχά, αλλά οι αρχές του προτείνουν να αναλάβει το μαγαζάκι μιας Εβραίας χήρας. Εκείνη νομίζει πως πρόκειται για υπάλληλο και ο Τόνο δεν της αποκαλύπτει την αλήθεια. Μέχρι που αρχίζει ο διωγμός των Εβραίων.
Κάπου μακριά στη Γερμανία, ζει μετανάστης και στερημένος από κάθε αναψυχή για να μαζέψει μερικά χρήματα ο Θανάσης. Κάθε Σάββατο πηγαίνει στην Τράπεζα για να καταθέσει τις οικονομίες του… Σ’ ένα χωριουδάκι όμως της πατρίδας υπάρχει ο πατέρας του και η αδερφή του (τους ρόλους του Θανάση, του πατέρα και της αδερφής κάνει ο Βέγγος) που θέλουν και ανυπομονούν να τον δουν… Έτσι ο δάσκαλος του χωριού, ο κ. Επαμεινώντας, (Στράτος Παχής), σοφίζεται το κόλπο της ασθένειας του πατέρα και του γράφει να επιστρέψει αμέσως. Όταν όμως ο Θανάσης πηγαίνει στην Τράπεζα να πάρει τις καταθέσεις του η Τράπεζα έχει χρεοκοπήσει… Ούτε τα λεφτά για την επιστροφή δεν έχει πια ο Θανάσης… Η μόνη λύση που του απομένει είναι να πάει με ωτοστόπ. Έτσι μπαίνει λαθραία σ’ ένα καμιόνι ψυγείο με το οποίο φτάνει στην Ελλάδα κατεψυγμένος…
Η ταινία απέσπασε βραβείο στο 14ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (α`ανδρικού ρόλου στον Θανάση Βέγγο).
«Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» («The snows of Kilimanjaro») που γύρισε το 1952 ο Χένρι Κινγκ (1886 – 1982) με ένα λαμπρό καστ πρωτοκλασάτων πρωταγωνιστών στη διάθεσή του:Γκρέγκορι Πεκ,Σούζαν Χέιγουορντ,Αβα Γκάρντνερ,Χίλντεγκαρντ Νεφ. Εδώ, ένας βαριά τραυματισμένος συγγραφέας στην αφρικανική ζούγκλα (Πεκ) αναμένει βοήθεια αναπολώντας τη ζωή του και τις γυναίκες που την έχουν σημαδέψει. Ενώ όμως οι σκέψεις του είναι βυθισμένες στον μοναδικό έρωτά του (Γκάρντνερ), η σύζυγός του (Χέιγουορντ) αποδεικνύεται σθεναρή σύντροφος. Γυρισμένο έγχρωμο σε αυθεντικές τοποθεσίες της Κένυας, το φιλμ είναι χαρακτηριστικό δείγμα χολιγουντιανού έπους της δεκαετίας του ’50, υπήρξε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και έφτασε ως τα Οσκαρ αποσπώντας υποψηφιότητες για τη φωτογραφία (Λέον Σάμροϊ) και τα σκηνικά του.
Ιρανική ταινία.Ο τίτλος προέρχεται από το αλκοόλ που ρίχνεται στο νερό για το πότισμα των ζώων λόγω του κρύου.
Στα ορεινά σύνορα Ιραν-Ιράκ οι κάτοικοι ζούν από το επικίνδυνο λαθρεμπόριο μεταξύ των δύο χωρών.Ο έφηβος Αγιούμπ δουλεύει σκληρά έπειτα από το θάνατο του πατέρα του σε ναρκοπέδιο αναλαμβάνοντας την ευθύνη επιβίωσης της οικογένειας του.
Μια ηλικιωμένη και πολύφερνη χήρα, η Άρτεμις, παίρνει για σύντροφό της τον Λάμπρο, ένα παλικάρι κατά πολύ νεότερό της. Ο Λάμπρος υποκρίνεται μεν τον αφοσιωμένο σύζυγο, αλλά προσεγγίζει μια νέα κι όμορφη χωριατοπούλα, τη Φιλιώ, για να του γεμίζει τις ατέλειωτες ώρες της ανίας. Μαζί της αποκτά και ένα παιδί. Όταν η Άρτεμις ανακαλύπτει την αλήθεια, χάνει τα λογικά της και ως σύγχρονη Μήδεια τον ευνουχίζει.
Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.
Με τις σοδειές τους κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια.
Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε σαραβαλιασμένα φορτηγάκια ζουν ένα ταξίδι ολωσδιόλου εφιαλτικό ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Τις τύχες μιας από αυτές τις οικογένειες παρακολουθεί το βραβευμένο με πούλιτζερ μυθιστόρημα του Στάινμπεκ (1939) και η πιστή κινηματογραφική του μεταφορά ένα χρόνο μετά.
Για να αποδώσει όσο μπορούσε πιο ρεαλιστικά την εξιστόρησή του, ο συγγραφέαςέζησε για ένα διάστημα ανάμεσα στους εσωτερικούς μετανάστες, οι οποίοι, φθάνοντας στον προορισμό τους, δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει: τους περίμεναν η καχυποψία, η εχθρότητα, η αναδουλειά, η πείνα και η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και των εκπροσώπων του κράτους.
Το βιβλίο του Στάινμπεκ συζητήθηκε όσο κανένα άλλο στην εποχή του, με την ίδια ζέση επαινέθηκε και κατηγορήθηκε («ένα μάτσο ψέματα», «κομμουνιστική προπαγάνδα», κ.α.). Χαρακτηριστικά, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι τράπεζες θεωρούσαν το μυθιστόρημα επικίνδυνα ανατρεπτικό, η εταιρία παραγωγής20th Century Fox γύρισε την ταινία με τον παραπλανητικό τίτλο «Λεωφόρος 66», το όνομα της κεντρικής λεωφόρου στις ΗΠΑ που οδηγεί στην Καλιφόρνια. Παρά τις πιέσεις, το βιβλίο διαβάστηκε ευρύτατα και εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της αμερικανικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους…
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.
Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.
Θα βρίσκομαι εκεί…
Ο Χένρι Φόντα ήταν αυτός θα κατέγραφε στο πάνθεον της 7ης τέχνης τις παραπάνω φράσεις, υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα, Τομ Τζόουντ, στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος. Ανάμεσα σε εξαιρετικές ερμηνείες αυτές που ξεχωριζουν ειναι του Χένρι Φόντα και της μητερας του στο φιλμ την οποία υποδύεται έξοχα η Τζέιν Ντάργουελ, κερδιζοντας ετσι και το όσκαρ.
Ο δημιουργικός εγκέφαλος της ταινίας, ωστόσο, ήταν ο σκηνοθέτης Τζoν Φορντ, ο οποίος κέρδισε το όσκαρ σκηνοθεσίας μετατρέποντας, με τη συνδρομή του οπερατέρ Γκρεγκ Τόλαντ, σε αξέχαστες εικόνες τις σελίδες του Στάινμπεκ.
Η σκηνοθετική ευφυΐα του ήταν η τολμηρή και άκρως αντιεμπορική ατμόσφαιρατης ταινίας μέσα από κάδρα της αμερικανικής φύσης στην απόλυτη μαυρίλα της: έρημες πεδιάδες, συννεφιασμένος ουρανός, λασπωμένοι δρόμοι. Μια προσέγγισή που διατήρησε στον υπέρτατο βαθμό το προνόμιο της εντιμότητας στην απεικόνιση των πραγματικών συνθηκών.
Τα «Σταφύλια της οργής» εξακολουθούν, ακόμη και σήμερα, να εντάσσονται σε πολλές λίστες των δέκα καλύτερων ταινιών στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
Σκηνοθεσία: John Ford
Παραγωγή: Darryl F. Zanuck, Nunnally Johnson
Σενάριο: Nunnally Johnson, βασισμένο στο μυθιστόρημα The Grapes of Wrath του John Steinbeck
Παίζουν: Henry Fonda, Jane Darwell, John Carradine, Shirley Mills, John Qualen, Eddie Quillan
Μουσική: Alfred Newman
Οπερατέρ: Gregg Toland
Μοντάζ: Robert L. Simpson
2:42:49
1:40:03
1:27:56
1:31:51
1:24:20
1:36:32
1:55:00
1:30:11
2:26:58
1:28:38
1:38:25
1:31:53
2:22:38
1:11:43
1:26:40
1:41:13
2:30:21
1:36:57
1:51:31
2:02:01
3:04:02
1:12:52
1:49:45
1:59:10
1:44:53
2:22:36
1:17:34
1:56:08
1:17:33
Η ταινία, σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου (ίσως στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του), πραγματεύεται τα γεγονότα πριν από την επανάσταση στο Κιλελέρ. Βρισκόμαστε στο 1907 οπότε δύο αδέλφια με τη μορφή των Νίκου Κούρκουλου και Γιάννη Βόγλη αν και μεγαλοκτηματίες θα συγκρουστούν μεταξύ τους για πολιτικούς λόγους (o ένας συμπεριφέρεται με πολιτισμό απέναντι στους κολίγους ενώ ο άλλος τους συμπεριφέρεται σαν τύραννος) αλλά και για τα μάτια της ωραίας Ειρήνης (μια πολύ καλή στιγμή στην καριέρα της Μαίρης Χρονοπούλου). Στη μέση βρίσκεται και ο πατέρας των δύο νέων- που τον υποδύεται ο πάντα εκπληκτικός Μάνος Κατράκης- που δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι δύο γιοι του δεν μπορούν να συμφιλιωθούν. Άλλοι πρωταγωνιστές της εποχής που θα συναντήσουμε στην ταινία είναι ο Φαίδων Γεωργίτσης σε ένα δυναμικό ρόλο αλλά και οι Νότης Περγιάλης (στο ρόλο του Μαρίνου Αντύπα) και Άγγελος Αντωνόπουλος. Ερωτική και άκρως αισθησιακή και η παρουσία της Ζέτας Αποστόλου στο ρόλο μιας φτωχής κοπέλας που κάνει τα πάντα προκειμένου να επιβιώσει κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούν οι μεγαλοτσιφλικάδες της Θεσσαλίας. Όσο για τους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές, τα λόγια είναι περιττά. Γοητευτικός με έναν κρυμμένο δυναμισμό όπως πάντα ο Νίκος Κούρκουλος, στιβαρός από τότε στις ερμηνευτικές του αποδόσεις και ο μόλις 28 χρονών τότε Γιάννης Βόγλης. Πολύ καλό το μοντάζ του Βασίλη Συρόπουλου όπως άλλωστε και η φροντισμένη φωτογραφία του Νίκου Δημόπουλου. Στο όλο χτίσιμο της ατμόσφαιρας συνδράμει και η διαφορετική μουσική-για τα εμπορικά δεδομένα του πάντα-που υπογράφει εδώ ο Μίμης Πλέσσας σε μια ακόμη εμπνευσμένη στιγμή της πλούσιας μουσικής του διαδρομής.
Όπως και να’χει, ο Βασίλης Γεωργιάδης αποτολμά μια καινούρια για τότε δεδομένα κινηματογραφική προσέγγιση. Όχι τυχαία η ταινία συγκαταλέγεται στο είδος του ελληνικού γουέστερν. Ταινίες δηλαδή που διαδραματίζονται σε ελληνικά αγροτικά τοπία ανάλογα με εκείνα ταινιών του αμερικανικού και ιταλικού είδους που τότε ήταν στα ντουζένια του. Ο Γεωργιάδης, ήδη από τα »Κόκκινα φανάρια» μας έχει δείξει ότι δεν τον ενδιαφέρει μια τυπική ελληνική σκηνοθετική προσέγγιση (όπως ενδιέφερε τους περισσότερους σκηνοθέτες της εποχής του) αλλά προσπαθούσε να υιοθετήσει ένα στυλ πιο ευρωπαϊκό ή κάτι που να παραπέμπει σε αμερικανικό φιλμ νουάρ. Κάποιες σκηνές μονομαχίας που υπάρχουν στο »Χώμα βάφτηκε κόκκινο» είναι ξεκάθαρα γυρισμένες με τη λογική του γουέστερν, με εξεζητημένες γωνίες λήψεις και ριψοκίνδυνες σκηνές πάνω στους βράχους των Μετεώρων (αφού ας μην ξεχνάμε ότι τα γεγονότα της ταινίας λαμβάνουν χώρα σε ένα χωριό κοντά στη Καλαμπάκα).
Kopanaki news 