Το πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων για την 192η επέτειο της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου. 18,19 και 20 Οκτωβρίου.

Το πρόγραμμα για την 192η επέτειο της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου.

Το πρόγραμμα εορταστικών εκδηλώσεων για την 192η επέτειο της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου δημοσιεύει ο δήμος Πύλου-Νέστορος.

Αναλυτικά:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
11.00 Ιστιοδρομία παραδοσιακών και σύγχρονων σκαφών
Όρμος Ναυαρίνου
Διοργάνωση: Ναυτικός Όμιλος Πύλου

20.00 Εγκαίνια περιοδικής έκθεσης ομοιωμάτων πλοίων του εικαστικού Γεώργιου Μπουζούνη
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Denis Gaille
Διάρκεια έκθεσης: καθημερινά από τις 18 έως και τις 28 Οκτωβρίου
Οικία Τσικλητήρα
Επιμέλεια: Νικόλαος Βλαβιανός
Διοργάνωση: Σωματείο «Πρωτέας», Ναυτικός Όμιλος Πύλου

20.00 Εθνικοί Παραδοσιακοί Χοροί
Πλατεία Τριών Ναυάρχων
Διοργάνωση: Σύλλογος Κυριών Πύλου, Πολιτιστικός Σύλλογος Πύλου

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019            
12.00 Τιμητική Εκδήλωση υπέρ θανόντων από Θέρμες κατά την περίοδο 1828-1832
·Παράταξη της μπάντας και του αγήματος του Πολεμικού Ναυτικού προ του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Γιάλοβας.
·Επιμνημόσυνη δέηση υπέρ πεσόντων.
·Κατάθεση στεφάνων από: α) τον Εκπρόσωπο της Γαλλικής Πρεσβείας, β) τον Εκπρόσωπο του Πολεμικού Ναυτικού, γ) τον Εκπρόσωπο της Περιφέρειας Πελοποννήσου, δ) τον Δήμαρχο Πύλου-Νέστορος, τον Εκπρόσωπο του Εκπολιτιστικού Συλλόγου των εν Αθήναις Πυλίων «ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ».
·Τήρηση ενός λεπτού σιγής.
·Ανάκρουση Εθνικών Ύμνων.
·Εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας από την Πρόεδρο του Εκπολιτιστικού Συλλόγου των εν Αθήναις Πυλίων «ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ», κα Παναγιώτα Πολάλη.
Πέρας προσέλευσης Αρχών και Επισήμων στον Ιερό Ναό 12:05
Διοργάνωση: Δήμος Πύλου-Νέστορος

13.40 Μεταφορά σημαιών Ελλάδας, Ρωσικής Ομοσπονδίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Γαλλίας, με πομπή από το Δημαρχείο στην πλατεία Τριών Ναυάρχων, όπου θα πραγματοποιηθεί έπαρση αυτών από τον Δήμαρχο Πύλου-Νέστορος, παρισταμένων των Εκπροσώπων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και όλων των Αρχών της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας.

14.15 Συγκέντρωση Εκπροσώπων Πρεσβειών, Πολεμικού Ναυτικού, Περιφέρειας Πελοποννήσου και Δήμου Πύλου-Νέστορος στον λιμενοβραχίονα, επιβίβαση σε πλωτά μέσα και μετάβαση χωριστά στα νησιά Φανάρι, Σφακτηρία και Χελωνήσι, όπου βρίσκονται αντίστοιχα τα μνημεία των Γάλλων, Ρώσων και Βρετανών πεσόντων.

Τέλεση επιμνημόσυνης δέησης και κατάθεση στεφάνων από τους ανωτέρω.
Διοργάνωση: Περιφέρεια Πελοποννήσου

20.00 Αναπαράσταση Ναυμαχίας
Παλαιό Λιμάνι Πύλου
Διοργάνωση: Δήμος Πύλου-Νέστορος

21:30 Δεξίωση στη φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού
(ιδιαίτερες προσκλήσεις)
Διοργάνωση: Αρχηγείο Στόλου

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
09.30 Παράταξη στρατιωτικών αγημάτων, μαθητών και πολιτιστικών συλλόγων στην πλατεία Τριών Ναυάρχων.
10.00 Τέλεση Δοξολογίας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην Πύλο.
Πέρας προσέλευσης Αρχών και επισήμων στον Ιερό Ναό 09:45

ØΜετά το πέρας της Δοξολογίας θα ακολουθήσει: Μετακίνηση στρατιωτικών αγημάτων, της μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού, των μαθητών και των πολιτιστικών συλλόγων στην πλατεία Τριών Ναυάρχων.
ØΜετάβαση του Ιερού Κλήρου και των Επισήμων στην πλατεία Τριών Ναυάρχων.
ØΕπιμνημόσυνη Δέηση έμπροσθεν του Μνημείου Τριών Ναυάρχων
ØΚατάθεση στεφάνων από την Α.Ε. τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους Πρέσβεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας.

ØΤήρηση ενός λεπτού σιγής
ØΑνάκρουση Εθνικών Ύμνων
ØΕκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας από τον Εκπρόσωπο Τύπου της Μητρόπολης Μεσσηνίας κ. Κωνσταντίνο Ψυχάρη.

11.15 Παρέλαση Σχολείων, Πολιτιστικών Συλλόγων και Στρατιωτικών Τμημάτων προ των επισήμων στην Παραλιακή Ζώνη της Πύλου.

13.40 Παράθεση γεύματος από τον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου στους επίσημους προσκεκλημένους στο Κέντρο δεξιώσεων «Μηδέν» (ιδιαίτερες προσκλήσεις).

17.30 Υποστολή Σημαιών με τη συμμετοχή τιμητικού στρατιωτικού αγήματος και μεταφορά αυτών στο Δημαρχείο.
Διοργάνωση: Περιφέρεια Πελοποννήσου

18.00: Μουσική εκδήλωση στην πλατεία Τριών Ναυάρχων. Διοργάνωση: Ρωσικός Στόλος της Μαύρης Θάλασσας.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019: Ιστορικό συνέδριο για το μεταναστευτικό στην Ελλάδα.

Σημαντικό ιστορικό συνέδριο για το μεταναστευτικό στην Ελλάδα.

Η έναρξη του συνεδρίου θα γίνει την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019 (18:30) στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, κεντρικό κτήριο, Πανεπιστημίου 30

Η επικαιρότητα προσφέρει σε πρώτο χρόνο την εμπειρία εκείνη που είναι απαραίτητη στον Ιστορικό ώστε να θέσει στις πηγές τα κατάλληλα ερωτήματα. Η σημερινή συγκυρία βρίσκει τη χώρα μας να δέχεται ένα εξαιρετικά μεγάλο κύμα προσφύγων και μεταναστών σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Στη σημερινή ιδιαίτερη για το μεταναστευτικό φαινόμενο συγκυρία το Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ελληνοϊταλικές Σπουδές: Ιστορία, Λογοτεχνία και Κλασική Παράδοση) σε συνεργασία με το Κέντρο Μελετών Ιονίου διοργανώνουν επιστημονικό συνέδριο με θέμα «Πληθυσμιακές μετακινήσεις προς τα Ιόνια Νησιά: από τον 13ο αιώνα έως την Ένωση με την Ελλάδα».

Η έναρξη του συνεδρίου θα γίνει την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019 (18:30) στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, κεντρικό κτήριο, Πανεπιστημίου 30. Οι συνεδρίες (10-11 Οκτωβρίου 2019, 09:00-17:00) θα φιλοξενηθούν στο Μουσείο Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Θόλου, 5 Πλάκα.

Περισσότερα:

Σημαντικό ιστορικό συνέδριο για το μεταναστευτικό στην Ελλάδα

ΑΕΤΟΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ, ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ.

Όλοι οι λόγοι που βάζουν τον Αετό Μεσσηνίας στη λίστα με τα αγαπημένα σου ελληνικά χωριά

by Georgia Kotsiopoulou

Σε χωρίζουν μόνο 243 χιλιόμετρα (αν βρίσκεσαι στην Αθήνα) από το χωριό που έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα σου.

• • Ο Αετός καταστράφηκε τέσσερις φορές στη μέχρι τώρα γνωστή ιστορία του.Το 1454 και το 1647 καταστράφηκε από τους Τούρκους. Το 1770, πυρπολήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών. Περιλαμβάνεται στα Μαρτυρικά χωριά και πόλεις της Ελλάδας, έχοντας λάβει επίσημα τον χαρακτηρισμό από το Ελληνικό Κράτος. Το 1943 γνώρισε τη ναζιστική θηριωδία όταν κατά τη διάρκεια της Κατοχής βομβαρδίστηκε, κάηκε και κάτοικοί του βρήκαν τραγικό θάνατο σε αντίποινα για την αντιστασιακή δράση τους. Είναι ένα χωριό με ιστορία όσο να πεις.
  • Στο κάτω μέρος του χωριού έχουν βρεθεί κυκλώπεια τείχη της υστεροελλαδικής εποχής μήκους σχεδόν ενός χιλιομέτρου, ενώ υπάρχουν διάφορα αρχαιολογικά τεκμήρια, τα οποία επιβεβαιώνουν συνεχή ανθρώπινη παρουσία εκείνη την περίοδο.
  • Σχεδόν στο μέσο του χωριού υπάρχει ο Ναΐσκος της Θεοτόκου, ο οποίος χρονολογείται από τον 10ο αιώνα, διακοσμημένος με βυζαντινές αγιογραφίες, τις οποίες και έχουν βανδαλίσει οι Τούρκοι. Στο ίδιο μέρος υπάρχουν και τρεις μαρμάρινοι σπόνδυλοι αρχαίων κιόνων. Σύμφωνα με τον Σουηδό αρχαιολόγο, Mattias Natanael Valmin, ο ναϊσκος είχε χτιστεί πάνω στα θεμέλια αρχαίου ναού του 6ου π.Χ. αιώνα. Μάλιστα η Αγία Τράπεζα στο εκκλησάκι αυτό, στηρίζεται πάνω σ’ αρχαίο σπόνδυλο κίονα.
  • Η ενοριακή εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο, χτίστηκε το 1825 και το καμπαναριό της είναι ένα από τα πιο ωραία που έχεις δει.
  • Αν βρεθείς στις αρχές Αυγούστου στο χωριό θα χορέψεις στο ετήσιο πανηγύρι του χωριού που γίνεται τα τελευταία χρόνια -πιστά- στις 5 Αυγούστου. Θα πιείς μπύρες, θα φας γουρουνοπούλα και θα πρέπει να χορέψεις Καλαματιανό.
  • Το Διδακτήριο Συγγρού βρίσκεται στην άκρη του χωριού. Έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο Υπουργείου Πολιτισμού σύμφωνα με τον νόμο περί προστασίας ειδικής κατηγορίας οικοδομημάτων και έργων τέχνης μεταγενεστέρων του 1830.  Παρουσιάζει αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον για την ιστορία της στέγασης των σχολικών κτιρίων στην Ελλάδα.
  • Το Κεφαλάρι ή Κεφαλόβρυσος είναι το σημείο που κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι η καλοκαιρινή πλατεία του χωριού. Έχει εφτά υπεραιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα, κρυστάλλινα νερά. Εδώ μεγάλωσαν πολλές γενιές κάνοντας βόλτες το καλοκαίρι, εδώ γεννήθηκαν πολλοί εφηβικοί και νεανικοί έρωτες αρκετές δεκαετίες τώρα. Τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι του Αετού ανησυχούν για την απειλή-ασθένεια που μαστίζει τα πλατάνια σε όλη την Ελλάδα αφού και κάποια από τα πλατάνια του χωριού έχουν προσβληθεί ήδη.
  • Μπορεί να ακούσεις να φωνάζουν τους κατοίκους του Αετού ως Αετοβουναίους και να μη μπορείς να καταλάβεις γιατί. Ε, λοιπόν ο Αετός είναι χτισμένος στον λόφο που ονομάζεται Αετοβούνι, στη βάση του βουνού της Πύλας, για αυτό και οι κάτοικοι ονομάζονται Αετοβουναίοι.
  • Στο Κεφαλάρι θα βρεις δύο ταβέρνες, »την πάνω» και την »κάτω» όπως τις λένε κάποιες φορές οι ντόπιοι. Η »Αυλή της Χριστίνας« και το «Καμίνι».
  • Από τον Αετό κατάγονται πολλές οικογένειες που μεταπολεμικά μετανάστευσαν και πλέον τα παιδιά τους ζουν στην Αμερική και την Αυστραλία. Το καλοκαίρι όμως τα περισσότερα σπίτια ξανανοίγουν και σε πολλά από αυτά μπορεί να ακούσεις ελληνικά και αγγλικά μαζί.

• Στα καφενεία του χωριού θα είσαι για όλους το »ανήψι» ή ο »γαμπρός/νύφη» ασχέτως αν υπάρχει πραγματική συγγένεια ή όχι. Και θα κεραστείς σίγουρα. Κομπόστα, πορτοκαλάδα, καφέ ή μπύρα, αναλόγως την ώρα.
• Τα σπίτια στο χωριό είναι χτισμένα όπως και στα περισσότερα ελληνικά χωριά. Γειτονιές ανά οικογένειες. Τα Λοντέικα, τα Κωτσέικα κλπ.
• Η »αγορά» του χωριού πάντα ξεκινούσε από το μπακάλικο του Μπενέα που πριν κάμποσα χρόνια το εντόπιζες από τη μυρωδιά της ψησταριάς. Πλέον τα μπακάλικα και τα καφενεία λιγόστεψαν αλλά η μυρωδιά στην πλατεία του χωριού τον Αύγουστο είναι εκεί.
• Μερικά μέτρα από τα καφενεία του χωριού το πρώην Κοινοτικό Γραφείο έχει μετατραπεί σε γραφείο του Πολιτιστικού Συλλόγου. Εκεί, άνθρωποι που αγαπούν τον Αετό και γνωρίζουν καλά την ιστορία του έχουν συλλέξει με αγάπη λαογραφικά στοιχεία και αναμνήσεις από τα παλιότερα χρόνια ώστε να διασώσουν την ιστορία της περιοχής και να την »διδάξουν» σε νεότερους αλλά και επισκέπτες.
• Το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα θα το δεις από το »μαντρί του Μπάμπη» στα βόρεια του χωριού.
• Ο Αετός, λένε οι επισκέπτες του, έχει υπέροχο κλίμα. Οι περισσότεροι ξένοι που έρχονται στο χωριό σχολιάζουν το πόσο ελαφρύ και ξεκούραστο ύπνο κάνουν.
• Περπάτησε τη παλιά διαδρομή που ενώνει τον Αετό με την Πολυθέα, δίπλα στο ποτάμι του Λίβα. Ψάξε το παλιό γεφύρι.
• Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Πελοπόννησο, λένε συχνά οι Πελοποννήσιοι, και εγώ θα προσθέσω πως η απόσταση που έχεις να διανύσεις μέχρι να βρεθείς κάτω από τα πλατάνια του Αετού είναι σχεδόν δύο ώρες.
• Το χωριό δεν είναι δίπλα στη θάλασσα, κάτι που για σένα που θες όλο το καλοκαίρι να είσαι στις Κυκλάδες να το κάνει ακατάλληλο, αλλά αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι οι πιο ωραίες παραλίες της Πελοπονήσου είναι το πολύ 40 λεπτά μακριά σου.
• Ψάξε το κοντοσούβλι του Όθωνα, την παγωμένη μπύρα του Ντεμίρη, τον καφέ της Λούλας, την πίτσα του Τάκη.
• Να πας να δεις τον Μύλο του Μπαλντά. Εδώ διαβάσαμε ότι ανήκε αρχικά στον Τούρ­κο Μπαλντά, ο οποίος ήταν Αγάς του Αετού επί Τουρκοκρατίας.
• Ζήτησε να σου εξηγήσουν πως θα πας στη Βραχοπαναίτσα. Εκεί στα νερά της «Ξερόβρυσης» έχει σχηματιστεί από χιλιάδες χρόνια ένα κομμάτι βράχου και μια μικρή φυσική σπηλιά. Κανείς δε ξέρει αν η σπηλιά αυτή είχε χρησιμοποιηθεί σαν λατρευτικός χώρος από τους αρχαίους Μεσσήνιους ή αν χρησιμοποιήθηκε στην εποχή των διωγμών, από τους πρώτους χριστιανούς. Γεγονός είναι ότι η μικρή σπηλιά, μετετράπη σε ναό κατά τους βυζαντινούς χρόνους, δεδομένου ότι υπάρχουν βυζαντινές αγιογραφίες στη κόγχη του ιερού της. Κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, χρησίμευε και για κρυφό σχολειό.

ΔΗΜ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΚΟΠΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΧΘΕΣ» ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΟΤΣΗ.

 Αγαπητέ Δημήτρη,

Σου γράφω  και εγώ, σχετικά με την παρουσίαση του βιβλίου» Παράθυρο στο Κοπανάκι τού χθές», πού οργάνωσε ο «Σύλλογος των απανταχού Κοπανακαίων», στή Στοά του βιβλίου στις (11-10-2017), όπου παραβρέθηκα, με πολλούς άλλους αγαπητούς πατριώτες, στη κατάμεστη αίθουσα.

Άκουσα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τα ρεαλιστικά λόγια των εκλεκτών ομιλητών Νίκου Βουδούρη και Σωτήρη Χειμάρα, με συντονιστή το Δημήτρη Δήμα Και τού Πολυδραστήριου συλλήπτορα νού, Πρόεδρου τού Συλλόγου Γρηγόρη Ηλιόπουλου ,πού εκφράστηκαν με αισθήματα απέραντης αγάπης και πατριωτισμό.

Αναφέρθηκαν στά διάφορα επαγγέλματα, που ασκούσαν οι κάτοικοι τού Κοπανακίου τα προηγούμενα εκατό (100) χρόνια, και πού με τον αδιάκοπο μόχθο τους, τον καθημερινό ιδρώτα τους , το σφυρί και το αμόνι, κατόρθωσαν να ανταπεξέλθουν, στις ιδιαίτερες αντίξοες συνθήκες.

Οι άνθρωποι τού Πάνελ , με το αφηγηματικό ταπεραμέντο τους , με γλαφυρότητα, μας οδήγησαν σε αναμνήσεις , που προκάλεσαν ψυχικές αναταράξεις και η θύμισή τους δημιούργησε αυτόματους συναισθηματικούς δεσμούς με το Κοπανάκι , οι προεκτάσεις των οποίων , φτάνουν μακρυά στα χρόνια εκείνα.

Το Κοπανάκι πού απέχει πέντε (5) Χιλ/τρα, από το χωριό μου το Αρτίκι πού γεννήθηκα και μεγάλωσα, είναι το Κεφαλοχώρι πού πήγαινα σχολείο στο Γυμνάσιο, περπατώντας καθημερινά τρείς (3)ώρες, μαζί με τα άλλα παιδιά τού χωριού.

Επίσης , κάθε Κυριακή στο παζάρι, πηγαίναμε με τους γονείς με τα μουλάρια φορτωμένα και πουλούσαμε αγροτικά προϊόντα, όπως πορτοκάλια,τομάτες, κοτόπουλα, αρνιά, κατσίκια και αγοράζαμε , ρύζι, μακαρόνια, ζάχαρι καί άλλα τρόφιμα, για όλη την εβδομάδα προς συντήρηση της οικογένειάς μας.

Ο Συγγραφέας Χρήστος Γκότσης,γεμάτος αίσθημα αγάπης ,και ενθουσιασμό,προ πάντων γεμάτος πατριωτισμό,σεμνός και, μετριόφρων,υπογράμμισε έντεχνα,χαρές και λύπες των ανθρώπων και τους έντυσε με τη ζεστασιά της ψυχής του,παραθέτοντας,πολύμορφες ψηφίδες,πού έφτιαχναν την μαγική εικόνα της φτώχειας και ανέχειας περιγράφοντας όλα τα επαγγέλματα πού ασκούσαν. Περιέγραψε το Κοπανακαίικο υπαίθριο παζάρι,πού αποτελούσε πόλο έλξης γιά τους ντόπιους ,τούς επισκέπτες και τους κατοίκους των γύρω χωριών. Οι λεπτομέρειες προσέδωσαν, στην ιστορική πραγματικότητα, το ιδιαίτερο χρώμα της εποχής. Με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, παρουσίασε τα εντυπωσιακά πέτρινα σπίτια, την «κλασική» πλατεία και τα σαράντα τρεία(43)επαγγέλματα της απασχόλησης τους, αναλύοντας το τρόπο,τις διαδικασίες και μεθοδολογίες άσκησής τους επιδυκνείοντας με φωτογραφίες,όλα τα αναγκαία εργαλεία πού χρησιμοποιούσαν,γενόμενοι φωτεινοί διδάχοι γιά τους επιγενομένους.Τόνισε ιδιαίτερα ότι οι αποτελεσματικοί συμβουλάτορες στην περιγραφή, ήταν οι ίδιοι οι επαγγελματίες, πού με το πολυσχιδές πνεύμα τους , ασκούν και σήμερα μερικά επαγγέλματα, τονίζοντας στις συνεντεύξεις τους, ότι η εργασία δεν είναι ντροπή,ότι ντροπή είναι η οκνηρία, διαμορφώνοντας ένα κλίμα ακίνητης εγρήγορσης, στην ευρύτερη κοινωνία.

Το περιεχόμενο των (370) σελίδων του βιβλίου , με τη ζωντανή περιγραφή των παρουσιαστών και του Χρήστου Γκότση , ήταν η «φωτογραφία» η «ακτινογραφία»της ζωής των επαγγελματιών στο Κοπανάκι, στα δύσκολα χρόνια τού Εικοστού «20» αιώνα, με φυγόκεντρη περισκόπηση των σύγχρονων συγκυριών πού αδειάζει η ύπαιθρος, φεύγουν οι νέοι μας σε ξένες χώρες και η παράδοση αποδυναμώνεται ,μαζί με τις αξίες πού ουσιώνουν , τον Πολιτισμό,την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό και την αφοσίωση στο γενέθλιο τόπο.

Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι ακροατές, έχουμε γεννηθεί στα όμορφα γραφικά χωριά μας, όπως είναι και το Κοπανάκι , με την άγρια ακατέργαστη ομορφιά, σπάνιας οπτικής εικόνας, με τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια χτισμένα το ένα κοντά στο άλλο και τούς στενούς δρόμους ανάμεσά τους. Οι εικόνες τους ακτινοβολούν μέσα στη θύμησή μας, σε εκατοντάδες αναμνήσεις και   δημιουργούν ολιγόχρονη χαρά και συναισθηματισμό, με τη συγκίνηση της ψυχής μας.

Συγχαρητήρια σε όλους,τους συντελεστές της ωραίας εκδήλωσης και σε όσους βοήθησαν για την έκδοση και κυκλοφορία τού βιβλίου,πού αποτελεί ιδιαίτερο πολιτιστικό στοιχείο , για την ιστορική παράδοση τού τόπου μας.

                 Δημήτρης.          Μητρόπουλος

                          Αρτικαίος

Ημερολόγιο για το 2017 από τον Σύλλογο Καλλίτσαινας. «Χωριό μου, εσένα θέλουνε τις νύχτες τα όνειρά μου»

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΛΛΙΤΣΑΙΝΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Αγαπητοί συγχωριανοί, φίλοι και συμπατριώτες

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ – ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ

Ένα Δημοτικό μας τραγούδι λέει: «Γοργοκυλάει η ζωή, τα χρόνια κρυφοφεύγουν, σαν τα τρεχούμενα νερά, που αλαργοταξιδεύουν». Κι ο ποιητής διορθώνει : «Ο χρόνος ποτέ δεν έρχεται νωρίς, ούτε αργεί να έρθει». Είναι συνεπής και έρχεται πάντα στην ώρα του. Φθάσαμε στην ανατολή του Νέου Έτους (2017) και το κλίμα είναι βαρύ και μελαγχολικό, γιατί την πατρίδα μας την έχει πλήξει σοβαρά η οικονομική κρίση. Πέραν αυτού, ο κόσμος γύρω μας καθημερινά αλλάζει αλματωδώς. Οι μεταβολές σε όλους τους τομείς είναι ραγδαίες και είναι πολύ δύσκολο να τις παρακολουθήσει κανείς. Η φορά των πραγμάτων και οι εξελίξεις της εποχής μας έχουν πλήξει δυσάρεστα και το μικρό και όμορφο Χωριό μας, την αγαπημένη μας Καλλίτσαινα, η οποία συνεχώς τείνει να εγκαταλειφθεί. Πιστεύουμε ότι επιβάλλεται και είναι μεγάλο χρέος και καθήκον μας να μην αφήσουμε να γίνει αυτό. 

Η Καλλίτσαινα είναι το αγαπημένο μας Χωριό, είναι η γενέτειρά μας, είναι η ιερή γη των πατέρων μας και των προγόνων μας, την οποία επί αιώνες δούλεψαν με τα άγια χέρια τους και την πότισαν με τον τίμιο ιδρώτα τους, είναι ο παράδεισός μας, είναι η ιδιαίτερη γλυκιά μας πατρίδα, είναι η δική μας Ιθάκη, την αγαπάμε – όπως όλοι τον τόπο τους – και δεν πρέπει να την αφήσουμε να ερημώσει. Η γη που μας γέννησε-είναι μοναδική, ξεχωριστή – μας διεκδικεί και μας καλεί κοντά της. Της οφείλουμε πολλά. Σ αυτή μάθαμε τόσα, όσα δεν θα μαθαίναμε κι αν πηγαίναμε σε δέκα Πανεπιστήμια.»Εκεί ναι ο ουρανός σχολειό και δάσκαλος ο ήλιος και σε μαθαίνουν πράγματα, που ούτε ο Θεός τα ξέρει». » Αν η ανθρωπότητα μια πατρίδα γενεί, σαν τη γη των πατέρων μας καμιά «. Θα πρέπει όλοι μας να εκδηλώσουμε την αγάπη μας γι αυτήν και να την παραδώσουμε με ζωή στα παιδιά και στα εγγόνια μας. 

Γι αυτό και ο Σύλλογός μας το Ημερολόγιο του Νέου Έτους το αφιερώνει, με μεγάλη αγάπη, στο Χωριό μας και στην ιερή μνήμη όλων όσων γεννήθηκαν σε αυτό ή κατάγονται απ αυτό και έφυγαν για Επάνω, αλλά ζουν δίπλα και μέσα μας και οι ψυχές τους από ψηλά πάντα θα βλέπουν και θα στέλνουν την ευχή τους σε όσους φροντίζουν να μείνουν ζωντανά τα χώματά τους, για τα οποία εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους. 

Με σκοπό να τονώσουμε τα αισθήματα αγάπης όλων μας για το Χωριό μας το Ημερολόγιό μας θα περιλαμβάνει εικόνες του , σπίτια του κλπ, καθώς και ποιήματα και διηγήματα για την Πατρίδα και το Χωριό, αλλά και διάφορα άλλα θέματα, το περιεχόμενο των οποίων μάς προωθεί σε ανώτερες σφαίρες και στα ανθρωπιστικά ιδεώδη του Χριστιανισμού. 

View this document on Scribd

Δείγμα αγάπης για το Χωριό είναι και η ενεργός συμμετοχή μας στο Σύλλογο, ο οποίος – όπως είναι γνωστό – καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων του. 

Είναι ανάγκη, αξίζει και πρέπει όλοι μας να κάνουμε κάτι για την Καλλίτσαινα «βρε παιδιά». Να κάνουμε ό,τι έκανε και η συμπαθέστατη κ. Πατουλίδου, η οποία είπε αυθόρμητα τη γνωστή φράση » Για την Ελλάδα βρε παιδιά» και η οποία αγωνίστηκε και πέτυχε κι έγινε Ολυμπιονίκης. Έτσι κι εμείς πρέπει να αγωνιστούμε και να κάνουμε ό,τι είναι αναγκαίο για να πετύχουμε το σκοπό μας. Κι αυτό θα το καταφέρουμε όταν τα Μέλη του Συλλόγου θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με το ίδιο πάθος και με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη. 

Τώρα είναι η ώρα να βροντοφωνάξουμε το απόσπασμα του Παιάνα των Σαλαμινομάχων «ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ (Αισχύλου – Πέρσαι)», που σημαίνει ότι τώρα όλων προέχει ο αγώνας μας να κρατήσουμε ζωντανό το Χωριό μας και να διατηρήσουμε τα ήθη, τα έθιμα και τις ωραίες παραδόσεις του τόπου μας. 

Η Αθήνα, εδώ και χρόνια, έπαψε να είναι η διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι, όπως ήταν στην εποχή του Παλαμά. Σήμερα τη ζωή σ αυτήν άλλοι τη λένε κόλαση και άλλοι τη λένε ζούγκλα. Γι αυτό πρέπει να αναφωνήσουμε «Οίκαδε «, που σημαίνει επιστροφή στις ρίζες μας, στην Πατρίδα, στο Χωριό μας για να πάρουμε χαρά και δύναμη και να λυτρωθούμε.»Χωριό μου, εσένα θέλουνε τις νύχτες τα όνειρά μου». Σε νοσταλγώ τόσο πολύ, που σαν σε συλλογίζομαι, σίντας σε βάζει ο νους μου » περνώ της γης τα σύνορα και ταξιδεύω στ’ άστρα».

Σφίγγοντας το χέρι όλων σας, ευχόμαστε και πάλι Υγεία και Καλή Χρονιά.

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

Αγαπητοί συμπατριώτες, σας εύχομαι καλή και δημιουργική χρονιά. 

Παρακολουθώ ανελλιπώς τις δραστηριότητες και τις ωραίες εκδηλώσεις του Συλλόγου σας και σας συγχαίρω για το εξαιρετικό ημερολόγιο του νέου έτους (2017), ένα ημερολόγιο γεμάτο λυρισμό, αγάπη για το χωριό, για τις αξίες του τόπου μας, για την ιστορία της πατρίδας μας. Είναι μία ωδή στο χωριό και στην Ελλάδα, ένας ύμνος στο πατρικό σπίτι, μία υπενθύμιση ότι η επιστροφή στις ρίζες, στις πανάρχαιες ελληνικές αξίες, θα φέρει τη σωτηρία. 

Σαν φίλη του Συλλόγου σας, σας συγχαίρω ιδιαιτέρως εγκάρδια για την αγάπη με την οποία έχετε αγκαλιάσει το χωριό σας, την όμορφη Καλλίτσαινα και εύχομαι αυτή η αγάπη για την πατρική γη και τις πατρογονικές αξίες να βρει μιμητές σε όλα τα χωριά.

Μαρία Κ. Λιακάκη Ιστορικός

http://anodorio.blogspot.co.ke/2016/12/2017_19.html

Τέλος παραφράζοντας τη ρήση που λέει: » Τούτο τραγούδι π’ άρχισα θέλω να το τελειώσω. Δεν τό ’πα για να κλάψετε, τό ’πα για ν’ αντρειωθείτε» θα σας ’πούμε ότι τα όσα γράψαμε δεν τα γράψαμε για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις ή για να γεμίσουμε τις σελίδες του Ημερολογίου με κείμενα, αλλά τα γράψαμε γιατί τα θεωρούμε σημαντικά και αξιόλογα και εκτιμούμε ότι κάτι τέτοια, κάπου – κάπου,πρέπει να τα θυμόμαστε και να τα λέμε αφ’ ενός και αφ’ ετέρου κυρίως τα γράψαμε για να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον και την αγάπη όλων μας για το όμορφο Χωριό μας, που μοιάζει σαν τη μάνα που…στην αγκαλιά της τα ξεχνάει κανείς όλα. … Κι αν κάποια δεν τά ’παμε σωστά και με την τάξη, με ρίμες και με στίξεις, πιστεύουμε ότι δεν πειράζει, γιατί τα λόγια της αγάπης, όπως και να τα πει κανείς, δεν χάνουν το άρωμά τους.

ΜΕ ΤΟΥΣ «ΔΩΡΙΕΙΣ» ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΕΝΔΥΣΗΣ, ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΤΑΣ.

Η ευανθια κουμπαρουλη πρόσθεσε 39 νέες φωτογραφίες. (Κάντε κλικ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες και ακόμα καλύτερα να επισκεφθείτε το Μουσείο.)

Παρα τον βροχερο καιρο το χορευτικο τμημα του Συλλογου Γυναικων Δωριου οι ΔΩΡΙΕΙΣ επισκεφτηκε το μουσειο παραδοσιακης ενδυσης και κοσμηματων του ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΤΑΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟ !!!!!!!

Ο ΞΕΝΩΝΑΣ ΣΤΟ ΚΟΥΒΕΛΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Στα μέσα του 2009 ξεκίνησε η κατασκευή ξενώνα στο πανέμορφο Κούβελα. Ένα πολύ σημαντικό έργο που συμβάλλει από πέρσι, στην ανάπτυξη του χωριού. Δημιουργήθηκε κύρια με την συμβολή του αείμνηστου  Κουβελαίου Αχιλλέα Παναγόπουλου, που δώρησε το οικόπεδο όπου κτίστηκε ο ξενώνας, αλλά και προσφέροντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Αρκετοί ακόμα χωριανοί βοήθησαν στην αποπεράτωση του ξενώνα, ο οποίος συντηρείτε από τον τοπικό σύλλογο.

Αλλά ας γνωρίσουμε καλύτερα το Κούβελα, μέσα από ένα αφιέρωμα του blog του Σουλιμά και ένα βιντεάκι του Κώστα Ηλιόπουλου.

Το Κούβελα είναι ένα από τα Αρβανιτοχώρια της Τριφυλίας, που υπαγόταν στα Σουλιμοχώρια και με ιστορία που ξεκινάει από πολύ παλιά. Τον 14ο και 15ο αιώνα οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, έφτασαν και στην περιοχή του Kούβελα, με τη «φάρα» των Μπουαίων που θα διαφεντέψει στην ορεινή Τριφυλία για 100 με 150 περίπου χρόνια. Στην αρχή εγκαταστάθηκαν στην τοποθεσία«Λιόπεσι», όπου και δημιούργησαν το ομώνυμο χωριό τους, σε υψόμετρο 900 μέτρων, περίπου στη βόρεια πλευρά μιας κορυφής των Νομίων Ορέων, του Κουβελαίικου Άι Λιά, του (κατά Παυσανία) Ελαΐου όρους.

Η τοποθεσία αυτή, που κατά τις πρώτες δεκαετίες του 1900, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, έγινε γνωστή με το όνομα Παλαιοχώρι και Χαλάσματα. Το χωριό Λιόπεσι ονομάστηκε αργότερα Άνω Κούβελα, από κατοίκους του οποίου δημιούργησαν πιο κάτω, στην ίδια βόρεια πλευρά του Κουβελαίικου Άι Λια (φωτ. 5η), το σημερινό χωριό Κούβελα.

Από τα ερείπια των σπιτιών των οποίων οι τοίχοι διατηρούνται σε κάποιο ύψος, συμπεραίνει κανείς ότι είναι κατασκευής διαφόρων εποχών, γεγονός σύμφωνο με την παράδοση. Οι τοίχοι τους έχουν πλάτος ένα μέτρο περίπου και είναι κατασκευασμένοι μόνο με ογκολίθους «ξεροτοίχι». Υπάρχουν όμως και πιο καινούργια σπίτια, στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί συνθετικά υλικά, όπως άμμος κι ασβέστης.

Το χωριό Λιόπεσι, οφείλει το όνομά του στον αρχηγό της φάρας, η οποία εγκαταστάθηκε πρώτη στην περιοχή αυτή, περί το έτος 1400. Οι έποικοι Αρβανίτες ήταν φυσικό να έπαιρναν το όνομα του φυλάρχου τους που ήταν γνωστός στους ομοφύλους τους κάθε περιοχής.

Στα χρόνια της Α’ Τουρκοκρατίας το Λιόπεσι μετονομάστηκε σε Άνω Κούβελα.

Κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα οι κάτοικοι, για να βελτιώσουν την διαβίωση τους, άρχισαν να κατεβαίνουν χαμηλότερα και να φτιάχνουν το νέο τους χωριό, το «Κούβελα». Το Κούβελα βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μέτρων, στο βόρειο άκρο του νομού Μεσσηνίας, σε απόσταση 64 χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας και 16 χλμ. από τοΔώριο.

Το Κούβελα πήρε το όνομά του από κάποιον που τον έλεγαν «Κουβελά», γιατί ασκούσε εκεί το επάγγελμα του μελισσοκόμου. Είχε κυψέλες, τις οποίες στην καθομιλουμένη τις έλεγαν «Κουβέλια», από σχετική Σλαβική λέξη.

Κατά την τοπική παράδοση οι πρώτοι οικιστές του χωριού, ήσαν δύο αδέρφια, ο Ντέντες και ο Κόρδας, από τους οποίους δημιουργήθηκαν οι δύο ρούγες του χωριού: η Ντεντόρουγα, ανατολικά της παλιάς βρύσης του χωριού και η Κορδόρουγα δυτικά

Το Κούβελα λεγόταν και «Αγία Παρασκευή» και στην αρβανίτικη διάλεκτο, την οποία μιλούσαν παλιά οι κάτοικοι του, «Σινέ Πρίμτε». Πήρε το όνομα αυτό από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που βρισκόταν στο μέρος που έχει χτισθεί η εκκλησία της Αγίας Τριάδας.

Στις διάφορες απογραφές το χωριό παρουσιάζει την εξής πληθυσμιακή εξέλιξη:

Έτος 1689 κάτ. 38, 1700 κάτ. 94, 1805 οικ. 25, 1830οικ. 41, 1835 κάτ. 386, 1844 κάτ. 447, 1861 κάτ. ΆνωΚούβελα 163 – Κάτω (Κούβελα) 309, 1876 κάτ. Άνω και Κάτω (Κούβελα) 503, 1879 κάτ.441, 1896 κάτ. 503, 1907 κάτ. 498, 1920 κάτ. 451, 1928 κάτ. 475, 1940 κάτ. 427, 1951κάτ. 382, 1961 κάτ. 306, 1971 κάτ. 165, 1981 κάτ. 100, 2001 κάτ. 262, 2011 κάτ. 180.

Στο Κούβελα ανήκουν οι συνοικισμοί Μάτεσι, Μαυρομάτι και Μπιζό (Κυψέλη). Τα δύο πρώτα έχουν εγκαταλειφθεί από πολύ παλιά ενώ στο τελευταίο οι κάτοικοι φτιάχνουν τα σπίτια τους τα τελευταία χρόνια και τα χρησιμοποιούν για τη θερινή τους κατοικία.

Οι απογραφές αφορούν το χωριό Κούβελα μόνο, χωρίς τους συνοικισμούς του.

Το Κούβελα κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας έβγαλε κλεφτοκαπεταναίους και μεγάλους αγωνιστές του 1821, όπως τον Αντώνη Κουβελιώτη, Ιωάννη Κόρδα, Γιαννάκη Μέλιο καιτα αδέλφια του Κωνσταντή και Δημήτρη, Παν/τη Ντούφα, Γεώργιο Κωστόπουλο,Κωσταντή Γαλάνη, Χρόνη Μινόπουλο και άλλους, από τη δράση των οποίων έγινε γνωστό και το χωριό.

Μέχρι τη δεκαετία 1950, το Κούβελα ήταν σχεδόν απομονωμένο και οι κάτοικοί του ως γεωργοί, κτηνοτρόφοι και κυνηγοί, είχαν περιορίσει τις δραστηριότητές τους στη φτωχή και πετρώδη γη, την καλλιεργούσαν με το «αξινάρι», διέτρεφαν τα ποίμνιά τους με το λίγο χορτάρι της φτωχής γης τους και κυνηγούσαν για να εξασφαλίσουν την αναγκαία τροφή. Μετά το 1950, όπως έγινε σε όλα τα ορεινά χωριά, οι κάτοικοί τους άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό, για αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής σε μεγάλες πόλεις και σε ξένες χώρες. Με την πάροδο του χρόνου οι γέροντες που απόμειναν άρχισαν να εκλείπουν, με αποτέλεσμα το χωριό να ερημώνει και να μένει με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους. Αρκετοί από τους ξενιτεμένους έφτιαξαν τα σπίτια τους και τα χρησιμοποιούν για ολιγόχρονη διαμονή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το χωριό είναι περιποιημένο και καθαρό, με ανακαινισμένα πέτρινα σπίτια και μια συμπαθητική μικρή πλατεία. Από το Κούβελα ξεκινάει ένας φιδωτός δρόμος, που κατεβαίνει την απότομη πλαγιά της κοιλάδας και μετά από 7 χλμ. καταλήγει στις όχθες της Νέδας σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία δίπλα στη γέφυρα που οδηγεί στις απέναντι πλαγιές και τα χωριά τους. Στα μισά της διαδρομής ο δρόμος περνάει μέσα από το εγκαταλειμμένο χωριό Μαυρομμάτικαι την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, όπου σώζονται μερικές παλιές τοιχογραφίες. Στην τοιχογραφία με την Παναγία βρεφοκρατούσα διακρίνεται η υπογραφή Βασίλειος Π. Γεννηματάς, με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1887. Μετά το Κούβελα στα 900 μ., υπάρχει ένας δρόμος αριστερά (βόρεια) που μετά από 4 χλμ. οδηγεί στο μικρό χωριό Kυψέλn (Μπιζό). Οι κάτοικοί του έρχονται μόνο τα καλοκαίρια, αλλά διατηρούν την ωραία εκκλησία του Άι Γιώργη με την απολαυστική θέα στις κατάφυτες πλαγιές.

Το Κούβελα από το έτος 1836 που συστάθηκαν οι δήμοι του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, υπαγόταν στο Δήμο Δωρίου (έδρα του Δήμου το Σουλιμά ως το 1906) μέχρι το έτος 1912 που έγινε ανεξάρτητη κοινότητα με το Διάταγμα 31-8-1912 (Φ.Ε.Κ. 262/1912) και με τους συνοικισμούς Μαυρομάτι καιΜπιζό (Κυψέλη). Το έτος 1998 με το σχέδιο«ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» αποτελεί και πάλι Δημοτικό Διαμέρισμα του νεοσύστατου Δήμου Δωρίου με το συνοικισμό Μαυρομάτι και Κυψέλη (πρώην Μπιζό). Από 1-1-2011 αποτελεί κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Δωρίου του νεοσύστατου Δήμου Οιχαλίας (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ).

Σημ: Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο «ΚΟΥΒΕΛΑ» του Σωτηρίου Παπαδόπουλου, τον πλήρη ταξιδιωτικό οδηγό της Μεσσηνίας και τα αρχεία περί συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και διοικητικής διαιρέσεως του κράτους.

http://anodorio.blogspot.gr/2010/05/blog-post_25.html

Αποτύπωση του Ι.Ν Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Εύα, δημιούργημα Λαγκαδινών μαστόρων της πέτρας το 1811.

Αποτύπωση του Ι.Ν Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Εύα
Γράφτηκε από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ο ιστορικός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Εύα, δημιούργημα Λαγκαδινών μαστόρων της πέτρας το 1811, βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ειδικών επιστημόνων της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.

Το σωματείο «Κίνηση Πολιτών – Τα άνθη της Πέτρας – Φίλοι Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής Αρκαδίας» στοχεύει στην ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής μέσα από τις πετρόχτιστες κατασκευές των Λαγκαδινών μαστόρων. Έτσι μελετά, καταγράφει και προβάλει τα «Άνθη της πέτρας», δηλ. τα δημόσια και ιδιωτικά έργα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής των Λαγκαδινών μαστόρων της πέτρας και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την συντήρηση και ανάδειξής τους σε συνεργασία με τους φορείς στην αρμοδιότητα των οποίων εμπίπτουν. Αντικείμενο ενδιαφέροντος ταυτοποίησης , καταγραφής , αποτύπωσης και προβολής είναι και οι εκκλησίες που έχτισαν οι Λαγκαδινοί μαστόροι ιδιαίτερα της προεπαναστατικής περιόδου.

Ο ενοριακός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Εύα (παλιά ονομασία Αναζήριο ή Ναζήρι), χτίστηκε το 1811 μέσα σε χρονικό διάστημα σαράντα ημερών ύστερα από σχετική αδειοδότηση (Σουλτανικό ιραδί) του Σουλτάνου. Το αίτημα είχε υποβάλλει στον τοπικό Τούρκο πασά της Ανδρούσας ο Αναγνώστης Παπατσώνης, γιος του ιερέα του χωριού Δημήτρη Παπατσώνη και διοικητής της επαρχίας Εμπλακίων ή Ιμπλακίων στην οποία ανήκε και το Ναζήρι. Ο Τούρκος πασάς της Ανδρούσας συνηγόρησε θετικά στο αίτημα του Αναγνώστη Παπατσώνη γιατί του είχε απεριόριστη εκτίμηση. Ο Αναγνώστης Παπατσώνης με ένα έξυπνο τέχνασμα εξασφάλισε τη σύμφωνη γνώμη του Τούρκου τοπικού πασά. Η απαραίτητη Σουλτανική άδεια (ιραδί) δόθηκε με την προϋπόθεση της πλήρους οικοδόμησης σε χρονικό διάστημα σαράντα ημερών αλλιώς αν το κτίσμα είναι ημιτελές να γκρεμιστεί.

Ο Παπατσώνης απευθύνθηκε στον προεστό των Λαγκαδίων και μετέπειτα οπλαρχηγό της Επανάστασης του 1821, Κανέλλο Δεληγιάννη που ήταν και γαμπρός του. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης είχε παντρευτεί την κόρη του Αναγνώστη Παπατσώνη, Αναστασία.

Επιλέχθηκαν οι καλύτεροι Λαγκαδινοί πρωτομάστορες της εποχής. Έτσι για το χτίσιμο της εκκλησίας έγινε συμφωνητικό μεταξύ του Αναγνώστη Παπατσώνη και των πρωτομαστόρων Μαστραντώνη (Ρηγόπουλου;), Μαστροστάθη(Θεοδώρου;) και Μαστροδημητράκη Στεργίου. (Το πλήρες κείμενο του συμφωνητικού με ημερομηνία 14 Μαρτίου 1811, διασώζεται σήμερα στο αρχείο της οικογένειας Παπατσώνη.) Οι ίδιοι πρωτομάστορες μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα είχαν χτίσει πάλι μέσα σε αντίστοιχους χρονικούς περιορισμούς την εκκλησία του Αϊ-Γιάννη Προδρόμου στα Λαγκάδια (1808) και την εκκλησία του Αϊ-Γιώργη στη Στεμνίτσα (1810). Πολύτιμη γραπτή πηγή πληροφοριών για την ιστορία του ναού αποτελεί η «Ιστορία Ναζηρίου, Νεοχωρίου και Καλαμαρά» που γράφτηκε από τον αείμνηστο δάσκαλο του χωριού Κωνσταντίνο Ζάνια (1884-1962).

Η εκκλησία τελείωσε την 1η Μαΐου 1811 όπως αναφέρεται στην εντοιχισμένη πλάκα πάνω από την κεντρική νότια είσοδο του ναού. Αναφέρονται επίσης ο κτήτορας Ανδρέας Αναγνώστης Παπατσώνης και οι Λαγκαδινοί πρωτομάστορες.

Την εκκλησία επισκέφτηκε πέρσι τον Ιούνιο ο πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών–Άνθη της Πέτρας, καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιάννης Τσιαούσης. Με την βοήθεια και συνεργασία του δασκάλου από την Εύα Γιώργου Αργυροηλιόπουλου, του καθηγητή από την Βαλύρα Γιάννη Λύρα και του παπα -Τάσση Παναγιωτόπουλου από την Εύα, εφημέριου του ναού τα τελευταία σαράντα χρόνια, έγινε η πρώτη ταυτοποίηση και φωτογράφιση.

Ακολούθησε φέτος τον Ιούλιο, σε συνεργασία με τον τωρινό εφημέριο ιερέα Παναγιώτη Βλάχο, το εκκλησιαστικό συμβούλιο και με τη βοήθεια φίλων – συνεργατών η αρχιτεκτονική αποτύπωση του ναού από κλιμάκιο εξειδικευμένων επιστημόνων που επισκέφτηκαν την Εύα και εργάστηκαν κοπιαστικά και επίμονα για το σκοπό αυτό.

Η ομάδα των επιστημόνων της αποτύπωσης αποτελείται από τους Φώτη Κόνδη, πολιτικό μηχανικό, Χριστιάννα Βελουδάκη, αρχιτέκτονα και Ειρήνη-Χρυσοβαλάντου Καραγεώργη, αρχιτέκτονα, όλοι με μεταπτυχιακή εξειδίκευση του Τμήματος Προστασίας Μνημείων του Ε.Μ.Π. (Σημειώνεται ότι οι ίδιοι επιστήμονες έχουν συμμετάσχει στην αποτύπωση και των άλλων δύο «συνομήλικων» εκκλησιών στα Λαγκάδια και στη Στεμνίτσα).

Ο ναός είναι χαρακτηρισμένος ως μνημείο ιδιαίτερης ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας και προστατεύεται από τη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού. Η αποτύπωση του ναού εξασφαλίζει την ύπαρξη αναλυτικών και λεπτομερών σχεδίων της λιθοδομής για πάντα. Με τη λεπτομερειακή και ενδελεχή μελέτη της αποτύπωσης και τη μελέτη της καταγεγραμμένης ιστορίας του ναού θα ερευνηθούν η αρχική του μορφή καθώς και οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις και προσθήκες. Είναι ένας ναός που παρουσιάζει πολύ μεγάλες ομοιότητες με τους «συνομήλικούς» του Αϊ-Γιάννη Πρόδρομο στα Λαγκάδια (1808) και Αϊ-Γιώργη στη Στεμνίτσα (1810) καθώς είναι χτισμένος από τους ίδιους μαστόρους και σε παρόμοιες συνθήκες. Αντίγραφα της αποτύπωσης θα δοθούν στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο προς φύλαξη στο αρχείο του ναού για μελλοντική χρήση.

https://www.eleftheriaonline.gr/local/koinonia/ekklisia/item/100007-apotyposi-tou-i-n-koimiseos-tis-theotokou-stin-eya

Κωνσταντινούπολη «Αυτή η πόλη δεν σ΄ αφήνει ήσυχο» του Γρηγόρη Ηλιούπολου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Αυτή η πόλη δεν σ΄ αφήνει ήσυχο. Όσες φορές κι αν έχω πάει, μου συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο. Είναι η ομορφιά της ; Είναι το μείγμα της Ανατολής – Δύσης . Είναι το » σύρε κι έλα „ της αέναης κίνησης στον Βόσπορο ; Όλα αυτά ναι. Μα ιστορικά όμως δεν το αντέχεις. Λες και έχεις εσύ ζήσει την μεγάλη βυζαντινή αυτοκρατορία για χίλια και πλέον χρόνια και έχεις βιώσει και την καταστροφή της. Κάθε τέτοια μέρα σας χθες σε πιάνει ένας κόμπος !
Σας πάω λοιπόν σε δύο ποιήματα της Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ, για την αποφράδα εκείνη μέρα από το βιβλίο της » Το Άγνωστο Βυζάντιο „

Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 μχ

Ι. Εάλω! Η Πόλη σου πεθαίνει Παναγία μου·
συντρίμμια όλα τα ιερά και τα παλάτια
και συ, αδιάφορη, μ΄ αδάκρυτα τα μάτια,
στη συμφορά ακούς τα αναφιλητά μου…
Πέρα στον θρόνο του Θεού φτάνει ο θρήνος·
μα. αλί!, το πρόσωπο του άλλου στρέφει κι Εκείνος.
ΙΙ. Σταυρός! Εδώ τελειώνει η ένδοξη ιστορία.
Έκτοτε η πρώην κραταιά αυτοκρατορία,
της Παναγίας πολυανθής ανθοφορία,
των ασεβών έγινε παίγνιο και λεία.
Βάρκα τώρα στο πέλαγος εν απώλεια,
λικνίζεται με τα παλιά της μεγαλεία,
ενώ σε δόξες και σ΄ επάρσεις τα βιβλία
από καιρό έβαλαν παύλα και τελεία.

Στην πόλη μετά την Άλωση

Μάη, πανώρια, είδες το φώς,
Μάη και του θανάτου το σκοτάδι,
Όταν χωρίς ελπίδα Ανάστασης
Την Κάθοδο έζησες στον Άδη.
Βασίλισσα χιλιόχρονη,
σκλάβα τώρα αιώνια,
στολίστηκες την ημισέληνο
και στου Βοσπόρου παίζεις τα νερά,
όταν στου Μάη το ολόγεμο φεγγάρι,
το αερικό του πετρωμένου Βασιλιά κουφάρι
διώχνει απ΄ την Αγία Σοφιά τελώνια και δαιμόνια,
και μυστικά να προσκυνήσει αναζητά,
στην Χάλκη και στον Μαρμαρά,
στη Χώρα , στο Φανάρι,
τον τελευταίο τίμιο Σταυρό,
τον χρυσοποίκιλτο , τον λαμπερό,
που ο Άγγελος εξέχασε στον ουρανό να πάρει.

Θα ήταν κρίμα και άδικο όμως να μην αναφερθώ στην Θεσσαλονίκη μας. Την ξεχνάμε όλοι. Την ίδια μέρα, 29 Μαΐου, τριάντα τρία χρόνια πριν (1430) » έπεσε „ κι αυτή στον κατακτητή. Μουράτ Β΄
Συγγραφέας της άλωσης ο Ιωάννης Αναγνώστης.
Η λαϊκή μούσα την έκλαψε

» Τι να σε κάνω σταυραϊτέ
τι να σε ομολογήσω
πήρε το κάστρο η Τουρκιά
και τώρα φεύγω στα Βουνά
να βγάλω αετόπουλα για να την
πολεμήσω! „

Τέλος θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο βιβλίο για το «Βυζάντιο „ του Αμερικανού Colin Wells » Σαλπάροντας από το Βυζάντιο „ σε μετάφραση Κώστα Αντύπα.

Γρηγόρης Ηλιόπουλος

29 Μαΐου 1453: Η πιο συγκλονιστική αφήγηση της Αλωσης από την Μαριάννα Κορομηλά! (βίντεο)

Oι παλιές προβλέψεις το έλεγαν:

«Η Πόλη που έχτισε ο γιος της Αγίας Ελένης, ο ισαπόστολος και Μέγας Κωνσταντίνος, θα ζήσει .1000 χρόνια. Και θα χαθεί, είχαν πει οι αστρολόγοι, όταν θα βασιλεύσει πάλι κάποιος Κωνσταντίνος, γιος κι αυτός μιας μάνας που θα ονομάζεται Ελένη. (σ. Ελένη Δραγάτση)

.

«Και τα τελευταία μεσάνυχτα της ύστατης αγωνίας θα αρχίσουν μετά την πανσέληνο του Μαΐου».

Το ΄λεγαν κι αυτό οι παλιές προφητείες. (Από Μαριάννας Κορομηλά: «Η ύστατη αγωνία της Βασιλεύουσας»)

Ωστόσο παρ΄ όλον ότι τα κακά σημεία και οι προβλέψεις νόμιζε κανείς πως έβγαιναν σωστές, η πίστη πως με τη βοήθεια του Θεού η Πόλη θα σωζόταν, καθώς αυτό επιβεβαιωνόταν με νίκες της απίστευτες στις αδιάκοπες επιθέσεις των πολιορκητών, ήταν βαθειά ριζωμένη στις ψυχές των πολιορκημένων.

Και για άλλη μια φορά στις 23 του Μάη το ίδιο βράδυ άρχισε από το εχθρικό στρατόπεδο ατελείωτο κανονίδι.

Το κάστρο χτυπιόταν από όλες τις μεριές και με το πυροβολικό και με το μεγάλο κανόνι του Ουρβάνου, το πρωτοποριακό της εποχής.

Constantine_Palaiologos

Ο Μωάμεθ είχε διατάξει γενική επίθεση. Ολοι πίστεψαν πως δεν θα βαστούσαν τα τείχη.

Αλλά το κάστρο πάλι βάσταξε. Η Πόλη πάλι σώθηκε ενισχύοντας την πίστη των πολιορκημένων στο λόγο που έλεγε ότι:

«Του πολέμου η νίκη και των θρόνων

η κατάλυση είναι έργο της Θείας Πρόνοιας».

Η Πόλη πάλι σώθηκε ωστόσο οι μέρες της είναι μετρημένες και η πανσέληνος ανατέλλει φωτίζοντας τα νυχτερινά τριαντάφυλλα που ανθίζουν στους κήπους της Βασιλεύουσας να υποδεχθούν το Θάνατο-Χάρο.

Στις 24 Μαΐου μαθεύτηκε ότι ο σουλτάνος αποφάσισε να επιτεθεί στις 29 του μήνα από ξηρά και από θάλασσα με όλες του τις δυνάμεις.

Ολοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί άρχοντες, ιερείς και λαός δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να κάνουν αντιπερισπασμούς στον εχθρό και να επισκευάζουν τις νύχτες με κάθε μέσο τα τείχη που γκρεμίζονταν από τις κανονιές.

Στις 25 Μαΐου συνάχτηκαν στο παλάτι των Βλαχερνών οι άρχοντες κι ο κλήρος. Μερικοί, υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει σωτηρία για τη Βασιλεύουσα και πως πρέπει τουλάχιστον να φύγει ο αυτοκράτορας με το επιτελείο του και να σωθεί.

Μα εκείνος αρνιέται.

– Οχι δεν παρατάω το ποίμνιό μου, λέει με δάκρυα στα μάτια. Θα μείνω μαζί του και θα πεθάνω μαζί του.

(Αρχαίο σλαβικό χρονικό της πολιορκίας και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, που εκδόθηκε το 1855 στην Πετρούπολη στην ρωσική γλώσσα, μας πληροφορεί πως ο Παλαιολόγος λιποθύμησε στο συμβούλιο αυτό, καθώς οι άρχοντες επιμένανε να φύγει ο Αυτοκράτορας)

Από το «Χρονικόν» της Αλωσης του βυζαντινού συγγραφέα Γεωργίου Φραντζή, ο οποίος υπήρξε επιστήθιος φίλος και σύμβουλος – πρωτοβεστιάριος του τελευταίου αυτοκράτορα των Ελλήνων Κ. Παλαιολόγου, μεταφέρουμε από το βιβλίο «η Πόλις εάλω» των εκδόσεων «Νέα Σύνορα – Λιβάνη», (σε μεταγλώττιση του κειμένου από Γ. Κουσουνέλο), αποσπάσματα από την τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, καθόσον ενέχει αυτή θέση ιστορικού ντοκουμέντου και προς όλους μας παρακαταθήκη. Είναι – καθώς αυτή η ομιλία έγινε από τον Αυτοκράτορα – σαν μια ύστατη προσπάθεια μυστικής, υπέρτατης κοινωνίας με το λαό της Πόλης και τους υπερασπιστές της – τότε και πάντοτε.

Λέγει ο Φραντζής: «Ο Αυτοκράτορας στο οδυνηρό βράδυ της Δευτέρας, 28 Μαΐου, αφού συγκέντρωσε όλους τους άρχοντες, τους δήμαρχους, τους εκατόνταρχους και τους άλλους βαθμοφόρους του στρατού, είπε τα παρακάτω λόγια:

»Ευγενέστατοι άρχοντες, εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, γενναιότατοι στρατιώτες, τιμημένοι και πιστοί πολίτες, ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας αποφάσισε να μας πιέσει ακόμη περισσότερο με όλα τα πολεμικά μέσα και τεχνάσματα που διαθέτει.

Θέλει να αρχίσει μια γενική επίθεση και πόλεμο από την ξηρά και από τη θάλασσα, έτοιμος να μας δαγκώσει σαν φαρμακερό φίδι και να μας καταβροχθίσει σαν ανήμερο λιοντάρι.

Γι΄ αυτό το λόγο σας παρακαλώ να φερθείτε με γενναιότητα και θάρρος, όπως κάνατε μέχρι τώρα, απέναντι στους εχθρούς της πίστης μας. Αφήνω στα χέρια σας την τύχη της δοξασμένης και λαμπρής πατρίδας μας, της μεγαλοπρεπέστατης και ευγενούς Βασιλεύουσας όλων των πόλεων.

Ξέρετε πολύ καλά, αδέλφια μου, ότι για τέσσερις λόγους είμαστε υποχρεωμένοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή.

Πρώτον, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερον, για την πατρίδα, τρίτον, για τον βασιλιά, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου μας, και τέταρτον, για τους συγγενείς και τους φίλους μας.

Αν λοιπόν, αδέλφια μου, πρέπει να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για έναν από τους παραπάνω λόγους, τότε έχουμε υποχρέωση να πολεμάμε ακόμη σκληρότερα όταν πρόκειται και για τα τέσσερα μαζί, διαφορετικά θα χάσουμε τα πάντα. (…) Ο βάρβαρος σουλτάνος μας έχει αποκλείσει 57 μέρες τώρα με όλες τις δυνάμεις του και μας πολιορκεί μέρα νύχτα με κάθε μέσον που διαθέτει, αλλά καταφέραμε να τον αποκρούσουμε με τη βοήθεια του Κυρίου μας Χριστού που βλέπει τα πάντα. Μη δειλιάσετε λοιπόν αδέλφια μου. (…)

Ηρθε λοιπόν, αδέλφια μου, ο σουλτάνος, μας πολιόρκησε και έχει ορθάνοιχτο το τεράστιο στόμα του να μας καταβροχθίσει τόσο εμάς όσο και την Πόλη που έχτισε ο αείμνηστος μεγάλος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος, ο οποίος την αφιέρωσε στην Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο και Αειπάρθενο Μαρία, εκφράζοντας την ευχή να την έχουμε πάντα βοηθό και προστάτη της πατρίδας μας, που αποτελεί καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά των Ελλήνων, και καύχημα όλου του κόσμου». (…)

Τελειώνοντας ο Αυτοκράτορας είπε:

»Δεν υπάρχει χρόνος για περισσότερα λόγια. Παραδίδω στα χέρια σας το ταπεινό μου σκήπτρο για να το φυλάξετε με αγάπη. Σας παρακαλώ να δείξετε αφοσίωση και υπακοή στους ανωτέρους σας (…) Να αγωνιστείτε όλοι σύμφωνα με το αξίωμά σας (…)

Να έχετε υπόψη σας ότι: (…) μας περιμένει στον ουρανό το αμάραντο στεφάνι και στη γη η αιώνια δόξα.

Ας πεθάνουμε όλοι για την πίστη του Χριστού και για την πατρίδα μας» απάντησε το ακροατήριο με μια φωνή».

Τέλος ο Αυτοκράτορας πρόσθεσε ακόμη:

»Λοιπόν, αδέλφια και συμπολεμιστές μου, να είστε όλοι έτοιμοι το πρωί. Με τη δύναμη που μας δίνει ο Θεός και τη βοήθεια της Αγίας Τριάδας, στην οποία στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες, ας κάνουμε τους εχθρούς μας να φύγουν νικημένοι από την πόλη μας»».

Και στην ύστατη αντίσταση, μές στην πρώτη λάμψη της αυγής της 29ης Μαϊου 1453, έπεσε «άπαρτος» ο τελευταίος της Βασιλευούσης Πόλης Αυτοκράτορας, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, φυλάσσοντας αιώνια τις Θερμοπύλες των δικαίων του Ελληνισμού.

* Τα κείμενα ήταν της Γεωργίας Κούτσαρη

«Η αξημέρωτη νύχτα του 1453» – Η συγκλονιστικη αφήγηση της Μ.Κορομηλα για την Άλωση (βίντεο)

Η πόλη-φάντασμα με τις «χίλιες και μία» εκκλησίες. Ανακαλύψτε τα ερείπια των εκκλησιών του Ανί.

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

---

Σήμερα είναι μια έρημη εγκαταλελειμμένη πόλη φαντασμάτων που στέκει μόνη σε οροπέδιο μέσα στα βουνά της βορειοανατολικής Τουρκίας, σε απόσταση 45 χιλιομέτρων από την πόλη Καρς, στα σύνορα. Περπατώντας κανείς μέσα στα ερείπια, που έχουν αφεθεί στο χρόνο εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, ο μόνος ήχος που ακούει είναι ο άνεμος που περνά από το φαράγγι που σηματοδοτεί το φυσικό σύνορο Τουρκίας-Αρμενίας. Στο πέρασμα των αιώνων, ωστόσο βασίλεια και αυτοκρατορίες άνθισαν και άκμασαν στην πόλη Ανί, όπου κάποτε ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι, αναδεικνύοντάς τη σε πολιτιστικό κέντρο και τοπική «δύναμη», την εποχή της μεσαιωνικής δυναστείας των Βαγρατιδών. Τους επισκέπτες που περνούν από τα τείχη της πόλης Ανί υποδέχεται η πανοραμική θέα των ερειπίων που καλύπτουν τρεις αιώνες και πέντε αυτοκρατορίες: τη Δυναστεία των Αρμένιων Βαγρατιδών, τους Βυζαντινούς, τους Σελτζούκους Τούρκους, τους Γεωργιανούς και τους Οθωμανούς. Το οροπέδιο, εξηγεί το BBC, πέρασε στη Ρωσία όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε στον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1877-78. Μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Οθωμανοί πάλεψαν για την ανάκτηση της βορειοανατολικής Ανατολίας και παρότι ανέκτησαν το Ανί και τη γύρω περιοχή, τα εδάφη δόθηκαν στη νεότευκτη Δημοκρατία της Αρμενίας. Ξανα-άλλαξαν χέρια όταν η Τουρκία τα κατέκτησε και πάλι στις εχθροπραξίες του 1920. Παρότι οι σχέσεις Τουρκίας-Αρμενίας κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος των συζητήσεων για το Ανί, εκδηλώνονται και προσπάθειες αρχαιολόγων και ακτιβιστών να διασώσουν ό,τι απομένει από την κάποτε ακμάζουσα πόλη. Οι ιστορικοί επιχειρηματολογούσαν επί μακρόν για τη σημασία του Ανί ως ξεχασμένου συνδέσμου με τον μεσαίωνα κι έτσι η πόλη είναι σε κατάλογο μνημείων προς αναγνώριση από την UNESCO. Με λίγη τύχη και προσεκτικές εργασίες αποκατάστασης- που άρχισαν το 2011- μπορεί να καταφέρουν να καθυστερήσουν τα ανελέητα σημάδια του χρόνου. «Η πόλη με τις χίλιες και μία εκκλησίες» Στην ακμή του, τον 11ο αιώνα, οι ειδικοί εκτιμούν πως ο πληθυσμός του Ανί έφτανε τους 100.000. Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες που βασίζονται σε αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή δείχνουν ένα πολύβουο μεσαιωνικό κέντρο με άφθονα σπίτια, εργαστήρια και εντυπωσιακές εκκλησίες διάσπαρτες σε όλη την επικράτειά του. Γνωστό ως «η πόλη με τις χίλιες και μία εκκλησίες», το Ανί φτιάχτηκε από τους Αρμένιους διοικητές του με έμπνευση των καλύτερων αρχιτεκτονικά δημιουργών της εποχής. Παρότι ο αριθμός των εκκλησιών συνιστά υπερβολή, οι αρχαιολόγοι έχουν καταγράψει ευρήματα από τουλάχιστον 40 εκκλησίες, παρεκκλήσια και μαυσωλεία. Ο επιβλητικός καθεδρικός Ο καθεδρικός ναός του Ανί κυριαρχεί στην έρημη σήμερα πόλη. Παρότι ο τρούλος του κατέρρευσε σε σεισμό το 1319 -και αιώνες αργότερα ένας άλλος σεισμός κατέστρεψε τη βορειοδυτική πτέρυγά του- η επιβλητικότητά του είναι ακέραιη. Ολοκληρώθηκε το 1001 υπό την ηγεμονία του Αρμένιου Βασιλιά Gagik I, όταν ο πλούτος και ο πληθυσμός της πόλης ήταν στο ζενίθ. Ο Trdat, ο καταξιωμένος Αρμένιος αρχιτέκτονας που τον σχεδίασε, υπηρέτησε και τους Βυζαντινούς βοηθώντας στην επισκευή του τρούλου της Αγίας Σοφίας. Η μισή εκκλησία Μόνο η μισή από την Εκκλησία του Λυτρωτή παραμένει, μνημείο τόσο των καλλιτεχνικών δυνατοτήτων της Αρμένικης Δυναστείας των Βαγρατιδών αλλά και του αναπόδραστου χαρακτήρα του χρόνου. Καλυμμένη σήμερα από σκαλωσιές, η εκκλησία ήταν ένα εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό επίτευγμα, όταν κατασκευάστηκε. Περιλάμβανε 19 αψίδες και έναν τρούλο, όλα φτιαγμένα από τον τοπικό κόκκινο-καφέ ηφαιστειακό βασάλτη. Η εκκλησία είχε κάποτε φιλοξενήσει κι ένα κομμάτι του Σταυρού, στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς. Το κομμάτι απέκτησε ο πρίγκιπας Ablgharib Pahlavid, όπως γράφει το βρετανικό δίκτυο, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Κωνσταντινούπολη. Η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου των Αμπουγχανρέντς Κατασκευάστηκε στα τέλη του 10ου αιώνα. Στις αρχές του 1900 ανακαλύφθηκε μαυσωλείο θαμμένο κάτω από τη βόρεια πλευρά της εκκλησίας, όπου φέρεται να έχει τοποθετηθεί το λείψανο του πρίγκιπα Grigor Pahlavuni των Αρμένιων Βαγρατίδων και της οικογένειάς του. Ο χώρος συλήθηκε τη δεκαετία του 1990. Απομεινάρια μιας υπόγειας πόλης Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου υπάρχει σειρά σπηλαίων σμιλεμένων στα βράχια, που ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν πως μπορεί να είναι προγενέστερα και της ίδιας της πόλης. Κάποιες φορές οι σπηλιές αυτές περιγράφονται ως η «υπόγεια πόλη» του Ανί και υπάρχουν ενδείξεις πως χρησιμοποιούνταν ως τάφοι και εκκλησίες. Στις αρχές του 20ου αιώνα ορισμένες από τις σπηλιές αυτές χρησίμευαν ακόμα ως κατοικίες! Η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου Τιγράν Χονέντς Είναι η εκκλησία που στέκεται, επιβλητική, πάνω από το φαράγγι που χωρίζει, σαν φυσικό σύνορο, την Τουρκία και την Αρμενία. Κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας του πλούσιου εμπόρου Τιγράν Χονέντς και χτίστηκε το 1215, την περίοδο των Ζακαριδών. Το χειμώνα, η μοναχική εκκλησία ξεχωρίζει με φόντο την ατελείωτη χιονισμένη αρμενική στέπα. Η εκκλησία αυτή είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κτήρια του Ανί, διακοσμημένο με εκπληκτικές τοιχογραφίες που αποδίδονται σε Γεωργιανούς δημιουργούς. Ο ισλαμικός μιναρές Το τέμενος στον οποίο ανήκει ο μιναρές χρονολογείται από την εποχή της δυναστείας Σανταντίντ και του Manuchihr. Πιστεύεται πως φτιάχτηκε στα τέλη του 1000 αλλά Τούρκοι και Αρμένιοι ερίζουν για αυτόν. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως το κτίσμα ήταν κάποτε παλάτι της δυναστείας των Αρμένιων Βαγρατίδων και μετά μετατράπηκε σε τέμενος. Άλλοι λένε πως κατασκευάστηκε εξαρχής ως τζαμί και ήταν το πρώτο τουρκικό τέμενος στην Ανατολία. Πάντως από το 1906 έως το 1918 λειτούργησε ως μουσείο για τα ευρήματα από την ανασκαφή του Ανί υπό τον Ρώσο αρχαιολόγο Nicholas Marr. Τα κάποτε επιβλητικά τείχη της πόλης Μπορεί σήμερα η οχύρωση της πόλης να μοιάζει έτοιμη να διαλυθεί αλλά όταν φτιάχτηκε, τον 10ο αιώνα, αποτελούσαν εξαιρετική άμυνα. Οι οικογένεια των Βαγρατίδων έχτισε τα τείχη για να ενισχύσει την προστασία της πρωτεύουσάς της και, στο πέρασμα των αιώνων, προστάτευσαν τους κατοίκους της πόλης από πολιορκίες πολλών στρατών. Παρότι η ιστορία του Ανί θυμίζει πεδίο μάχης, τα μνημεία της πόλης αναπαριστούν πολλές περιόδους της ιστορίας όταν η πόλη ήταν πεδίο αξιοσημείωτης ανταλλαγής πολιτισμών, θρησκειών και καλλιτεχνικών μοτίβων. http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=319630&-V=articles Πηγή: newsbeast.gr Conheça as ruínas das Igrejas de Ani, na Turquia by Bruno Silveira Num planalto nas montanhas remotas do nordeste da Turquia, a 45 km de distância da cidade turca de Kars, encontra-se as ruínas de algumas igrejas, capelas e mausoléus. Esta área já foi uma cidade com muralhas gloriosas chamada de Ani pertencente à Armênia, da Dinastia Kamsarakan, que estabeleceu base nesta área no século 5. A cidade cresceu em tamanho, poder e riqueza, tornando-se um centro de comércio. No século 11, a cidade ostentava mais de 100.000 cidadãos. Durante seu auge, era conhecida como «a cidade de Quarenta Portões,» e às vezes «a cidade de mil e uma Igrejas». A riqueza, paz e prosperidade da cidade chegou ao fim com a morte do governante, o Rei Gagik I, após ser invadida várias vezes, começando com os bizantinos, seguido de um massacre cruel pelos turcos, os curdos, os georgianos, e depois os mongóis que deixaram a cidade devastada em 1236. Embora Ani continuou a existir por mais seis séculos, pouco se restou. No momento em que os europeus descobriram Ani, a cidade já estava abandonada há quase um século com grandes montes de pedras dos antigos edifícios. Os monumentos mais visíveis hoje são as dezenas de igrejas que restaram em Ani. Foto: Romel Jacinto/Flickr Foto: Ggia/Wikimedia Foto: Sara Yeomans/Flickr Foto: Sara Yeomans/Flickr Foto: Peter Liu/Flickr Foto: Peter Liu/Flickr Foto: Peter Liu/Flickr Foto: Martin Lopatka/Flickr Foto: Sarah Murray/Flickr Foto: haigoes/Panoramio Foto: Sarah Murray/Flickr Foto: orientalizing/Flickr Foto: Mr Hicks46/Flickr Foto: Mr Hicks46/Flickr Foto: Mr Hicks46/Flickr Foto: eggs-in-art-en.blogspot.com/The Atlantic Fotos: Dusty Kurtz/Flickr https://gr-mg42.mail.yahoo.com/neo/launch?.rand=1el0ihnviltsp#3904

Σταφιλοπάτη Μαρία. Θυμιθείτε αυτό το όνομα και απολαύστε την θαυμαστή ιστορία της Μαρίας Γκιούλ-Μπαχάρ.

H θαυμαστή ιστορία της Μαρίας Γκιούλ-Μπαχάρ

Μεταξύ μύθου και πραγματικότητας ιστορία

– Κάποτε, στα χρόνια του Σουλτάνου Μουράτ Χαν Σαλίς, ζούσε στην κωμόπολη Λιβερά, κοντά στην Τραπεζούντα, ο παπα-Χρυσόστομος, που είχε μια κόρη, τη Μαρία, που η ομορφιά της ήταν ξακουστή έως την Τραπεζούντα και πιο πέρα. Τον καιρό εκείνο (1578) ο Σουλτάνος Μουράτ αποφάσισε να κάνει εκστρατεία για να κατακτήσει τη Βαγδάτη, που ήταν στην κυριαρχία των Περσών.

Ξεκίνησε λοιπόν, με το ασκέρι του και δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, φτάνει στην Τραπεζούντα κι από κει στο Τζεβιλίκ (Καρυαί). Εκεί, έκανε μια στάση κι ο ίδιος για να ξεκουραστεί και να χαρεί τον καθαρό αέρα, αποφάσισε να κάνει λίγες μέρες διακοπές στην κωμόπολη Λιβερά, όπου, όπως είπαμε, ζούσε η ωραία παπαδοπούλα Μαρία.
Βγήκε λοιπόν ένα πρωί να σεργιανίσει και το ‘κανε η τύχη να περάσει κι από την πηγή του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου η τύχη πάλι, φρόντισε και εκείνη ακριβώς την ώρα βρέθηκε στο ίδιο μέρος και η ωραία Μαρία, μαζί με άλλες κοπέλες, για να πάρει νερό. Μόλις την είδε ο Σουλτάνος, την ερωτεύτηκε στη στιγμή, τόσο δυνατά, που κόντεψε να πέσει από το άλογό του. Προσπάθησε όμως να φανεί ψύχραιμος. Έβγαλε από το σακούλι του το χρυσό του κύπελλο και το έδωσε στη Μαρία, λέγοντας της ποιος είναι και ζητώντας της με ευγενικό τρόπο να του το γεμίσει νερό από την πηγή.

Η μικρή Μαρία, από την πλευρά της, κοκκίνισε πρώτα, όπως όφειλε, από ντροπή και ύστερα πήρε το κύπελλο, το γέμισε νερό και το πρόσφερε στο βασιλέα, βάζοντας όμως μέσα στο νερό και το μεγάλο της δάχτυλο. Ο Μουράτ το πρόσεξε και του κακοφάνηκε. Χωρίς να πει τίποτα, έχυσε το νερό και της το έδωσε πάλι για να το ξαναγεμίσει. Η σεμνή Μαρία το ξαναγέμισε, αλλά αυτή τη φορά έβαλε μέσα δυο μικρά φυλλαράκια και το πρόσφερε στο Σουλτάνο. Εκείνος πια θύμωσε, και στην παρατήρησή του, η νέα του απάντησε πως το έκανε αυτό για να κόψει την κρυάδα του νερού, μην τύχει και ιδρωμένος όπως ήταν, αρρωστήσει ο αυτοκράτορας.

Ο Μουράτ ρώτησε τους αξιωματικούς του αν έπρεπε να μείνει ικανοποιημένος από αυτή την απάντηση κι επειδή οι άνθρωποι είχαν καταλάβει τι ήθελε κατά βάθος, του είπαν ότι η εξήγηση αυτή τους φαίνεται καλή και πως το κορίτσι δεν ήθελε να τον προσβάλει. Επίσης του είπαν ότι καλά θα κάνει να τ’ αφήσει αυτά και να προχωρήσει στα περαιτέρω. Ο Σουλτάνος, που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί, αναφώνησε τότε το περίφημο:

– «Ιδού λοιπόν που βρήκα κι εγώ, σ’ αυτό τον ψεύτη κόσμο, ένα τριαντάφυλλο της Άνοιξης!»

Τα υπόλοιπα ήταν ζήτημα χρόνου. Ο Μουράτ ζήτησε τη Μαρία απ’ τον πατέρα της κι εκείνος, μη έχοντας άλλη επιλογή, δέχτηκε. Παντρεύτηκαν επί τόπου και αποχώρησαν ολοταχώς προς Βαγδάτη. Τη Μαρία Γκιουλ-Μπαχάρ (άρωμα ρόδου)  δεν τη ρώτησε κανένας αν ήθελε να παντρευτεί τον Μουράτ, αλλά τότε έτσι γινόταν…

Δεν ήταν όμως και λίγο πράγμα να γίνει, από απλή Μαρία, ολόκληρη Σουλτάνα!

Από κει και πέρα, η Γκιουλ-Μπαχάρ άρχισε μια λαμπρή σταδιοδρομία. Πονόψυχη και δραστήρια, έκανε πλήθος αγαθοεργίες υπέρ των Χριστιανών. Ο Σουλτάνος, εν τω μεταξύ στη Βαγδάτη έκανε τον πόλεμό του, νίκησε, και στο δρόμο της επιστροφής, όπου σταματούσαν, η Μαρία έχτιζε εκκλησίες και εκκλησάκια. Τόσο πια τον είχε σκλαβώσει τον μεγάλο βασιλέα, που σιγά σιγά γινότανκρυπτοχριστιανός χωρίς να το παίρνει μυρωδιά.

Οι Χριστιανοί μακαρίζανε τη Μαρία και έκαναν προσευχές να την έχει ο Θεός καλά, για να σέρνει το Σουλτάνο από τη μύτη. Οι Τούρκοι τα έβλεπαν αυτά με μισό μάτι και σχολίαζαν:

-Ινσαλλάχ ωρέ, ο σεβντάς σέρνει καράβι…
-Αλλάχ κερίμ…

Κερίμ ξεκερίμ, όταν φτάσανε στην Πόλη, το 1586, ο Μουράτ σύστησε την Γκιουλ-Μπαχάρ στη μητέρα του Καλιγέ, που ήταν κι αυτή Ελληνικής καταγωγής από την Πρέβεζα και της είπε πως από δω και μπρος η Μαρία θα ‘ναι «βας καδίν», δηλαδή, επικεφαλής των συζύγων. Ακολούθησε, τότε, μια σκανδαλώδης εκδήλωση εύνοιας υπέρ των Χριστιανών της πρωτεύουσας. Και δεν είχαν περάσει παρά 130 χρόνια από την Άλωση! Τι δημόσιες θέσεις, τι ρουσφέτια, τι το ένα τι το άλλο… οργίαζαν! Οι Τούρκοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι το φυσούσαν και δεν κρύωνε.

– Μα αφού εμείς είμαστε οι κατακτητές, γιατί κυβερνάνε τώρα αυτοί;
– Άμα είναι έτσι, να φωνάξουμε πίσω και τους Παλαιολόγους να τελειώνουμε.

Έτσι περνούσε ο καιρός, μέχρι που το 1592 πέθανε η Σουλτανομήτωρ (η μητέρα του Σουλτάνου) και τότε η Γκιουλ-Μπαχάρ άρχισε να δυσκολεύεται στο έργο της. Αφού το μίσος των άλλων γυναικών του χαρεμιού και των Τούρκων αξιωματούχων άρχισε σιγά σιγά να εκδηλώνεται. Ζορίστηκε και ο Σουλτάνος κι άρχισε κι αυτός να προσέχει…

Αποφάσισε, λοιπόν, να στείλει την Γκιουλ-Μπαχάρ στην Τραπεζούντα για να ζήσει εκεί με ασφάλεια και ησυχία. Έτσι κι έγινε. Η Γκιουλ-Μπαχάρ, έζησε με τιμές εκεί, μέχρι που ένα πρωί του 1610 εγκατέλειψε τον ψεύτικο τούτο κόσμο. Τόσο πολύ ερωτευμένος ήταν ο Σουλτάνος με την Μαρία Γκιουλ-Μπαχάρ, που διέταξε να γράψουν επάνω στον τάφο της, τα παρακάτω λόγια:

«Όταν αυτή η Χριστιανή γυναίκα θα στρέψει το πρόσωπό της από ετούτο τον κόσμο εις τον άλλο, θα πρέπει να της δοθεί ο θρόνος του Παραδείσου και η αιώνια βασιλεία»

Έτσι τελείωσε ο βίος της Σουλτάνας Μαρίας Γκιουλ-Μπαχάρ του παπα-Χρυσόστομου, από το χωριό Λιβερά της Τραπεζούντας, που είχε ομορφιά, χάρη και αρκετή τόλμη για να κάνει όσα έκανε και να γίνει θρύλος ανάμεσα στους Χριστιανούς της Ασίας.

Να έφτασε άραγε κάποιος απόηχος αυτού του θρύλου μέχρι την εποχή που ο μικρός Βασίλης Τσιτσάνης άκουγε τα παραμύθια που του ‘λεγε η γιαγιά του, πριν κοιμηθεί; Καθόλου απίθανο, αν σκεφτούμε πως απ’ τον θάνατο της Γκιουλ-Μπαχάρ, μέχρι την εποχή που έγραψε το τραγούδι «Γκιουλμπαχάρ» (δείτε – ακούστε το παρακάτω video) πέρασαν μόλις 2 αιώνες!

Δηλαδή 5-6 γενιές, πράγμα που για το μέσο όρο ζωής των θρύλων, δεν είναι παρά μια στιγμή…

Ανηφορίζοντας για το Λειβάρτζι, το χωριό του προπάππου μου Αριστείδη Κατσίρου.

ΛΕΙΒΑΡΤΖΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, ένα απο τα πιό όμορφα χωριά της Πελοποννήσου! Μόλις 8 χλμ. από τα Τριπόταμα και 45 χλμ. από τα Καλάβρυτα! Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της επαρχίας Καλαβρύτων με 7 συνοικίες. Ιστορικό χωριό που δεν το πάτησαν ποτέ οι Τούρκοι, με πέτρινο σχολείο του 1856 (σήμερα Λαογραφικό Μουσείο) και 12 εκκλησίες πριν του 1900 κτισμένες και ένα Μοναστήρι (Ι.Μ.ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ του 1650). Πολλές πηγές (Δυο στην πανέμορφη πλατεία του), πολλά νερά και ένα πανέμορφο πλατανόδασος απλωμένο κατά μήκος του Λειβαρτζινού Ερυμάνθειου ποταμού. Απο το Μάη του 2013 λειτουργεί Ξενώνας (ΤΟ ΓΡΕΚΙ) στο χωριό,70 μ. μετά την πλατεία έχει 8 δωμάτια, με πανέμορφη θέα και έχει εστιατόριο και καφετέρια.

Έγινε και φέτος, στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων,με πρωτοβουλία των συλλόγων Λειβαρτζινών Αθήνας και Πάτρας, η γιορτή του τσίπουρου..Το χορευτικό του συλλόγου Λειβαρτζινών Πάτρας «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ»,έκλεψε την παράσταση με τα ωραία χορευτικά του.

30 ΦΥΛΕΣ ΠΟΥ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ JIMMY NELSON.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια ζωή χωρίς τις κοσμικές ανέσεις που έχουμε, όπως ζεστό νερό, ψύξη τροφίμων και Wi-Fi. Είναι ακόμα περίεργο να θυμάστε ότι ακόμα και πριν από αιώνες δεν είχαμε ονειρευτεί τίποτα από αυτά, και αυτή είναι ακόμα και σήμερα η πραγματικότητα ορισμένων απομονωμένων φυλών σε όλο τον κόσμο.

Ο φωτογράφος Jimmy Nelson μας έδωσε την ευκαιρία να συναντήσουμε περισσότερες από 30 απομακρυσμένες φυλές που σιγά-σιγά εξαφανίζονται.

http://misteriosdomundo.org/veja-essas-45-incriveis-fotos-de-tribos-remotas-antes-que-elas-desaparecam/

H MAΛΗ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ «ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ ΣΤΗ ΜΑΛΗ» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΓΡΙΠΛΗ – ΑΕΤΟΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ.

Η Μάλη της Τριφυλίας κι ο Αετός.

Πριν από λίγες μέρες γύρισα από τη Τριφυλία, από το παράθυρο του δωματίου μου ατένιζα τη Μάλη, ένα οροπέδιο που κάποτε έσφυζε από ζωή, όμως ξάφνου τα νερά στέρεψαν και σιγά σιγά οι κάτοικοι έφυγαν προς τη θάλασσα.  Οι λιγοστοί κάτοικοι που έχουν ανακαινίσει τα παλιά λιθόκτιστα σπίτια τους είναι κτηνοτρόφοι.
Η Μάλη έχει υψόμετρο 956 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 37,1708218985 και γεωγραφικό μήκος 21,7135034967.
Το χωριό της Μάλης κατασκευάστηκε το 1893 από τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Σωτήρη Σωτηρόπουλο, ένα μονοπάτι από λαξευμένους βράχους, πλάτους περίπου ενός μέτρου, που συνέδεε το χωριό με τα Φιλιατρά. Το μονοπάτι αυτό, αν και έχει καταστραφεί εν μέρει, παραμένει εκεί πανέμορφο και αρμονικά συνταιριασμένο με την αγριάδα του τοπίου, ότι πρέπει για πεζοπορία.

Στα βουνά της Μάλης βρίσκεται η τρούπα του Γιαννόπουλου μια ιστορική σπηλιά. Ο Γιάννος Γιαννόπουλος  ήταν ο πατέρας του ονομαστού σημαιοφόρου Ηλία Γιαννόπουλου  που υπερέτησε υπό τις διαταγές του καπετάνιου Αθανασίου Γρηγοριάδη μαζί με έναν Κατσικάρη από το χωριό Ψάρι της ορεινής Τριφυλίας. Ο Γιάννος άξιος και γενναίος  πολεμιστής είχε πολεμήσει υπέρ της λευτεριάς της πατρίδας μας κατά την επανάσταση του 1769 – 1770. (Ορλοφικά) Καταγόταν από το Κρυονέρι (Σαρακινάδα). Είχε μαλώσει με τον Τούρκο Αγά της περιοχής για οικονομικούς και οικογενειακούς λόγους, στον οποίο είχε στείλει ειδοποίηση ότι αν τύχει και συναντηθούν οι δρόμοι τους θα τον χαλάσει. Μετά από αυτό ο Αγάς τον είχε επικηρύξει με μεγάλο χρηματικό ποσό και τον καταδίωκε. Το λιμέρι του ήταν στην περίφημη σπηλιά.
Πλέον μόνο ηλικιωμένοι γνωρίζουν και ξέρουν την τοποθεσία. Όσοι την έχουν επισκεφτεί ακόμη και σήμερα μπορούν να δουν ίχνη φωτιάς και απομεινάρια από κόκκαλα τροφής.
Το 15αυγουστο γίνεται πανηγύρι στη Μάλη, κερνούν στο κόσμο Γίδα βραστή.
Ο Κυπαρίσσιος διηγηματογράφος Δημήτρης Μαγριπλής έχει γράψει ένα υπέροχο διήγημα με τίτλο «Βατόμουρα στη Μάλη».

Ο Αετός Τριφυλίας

 Βόρεια της Μάλης βρίσκεται το χωριό Αετός, ένας απο τους πιο βασανισμένους τόπους της χώρας. Το 1454 ένα χρόνο μετά την άλωση της Πόλης ο Μωάμεθ ο β’ ο πορθητής ύστερα από τη νίκη του σε μάχη στη θέση Πλατανάκια, κατέστρεψε ολοσχερώς τον Αετό. Το χωριό  καταστράφηκε ξανά το 1647 όταν οι Τούρκοι κατέπνιξαν την επανάσταση ντόπιων πληθυσμών.  Το μελανότερο σημείο της σύγχρονης ιστορίας του Αετού γράφτηκε την 11η Σεπτεμβρίου του 1943 όταν οι Γερμανοί, στις 7 το πρωί βομβάρδισαν το χωριό και ένα γερμανικό σύνταγμα το έκαψε και το λεηλάτησε, ως αντίποινα για το θάνατο 3 Γερμανών από τους αντάρτες.
Σήμερα ο Αετός είναι πανέμορφος και αξίζει να πάτε.τα σπίτια αναπαλαιώθηκαν,
Στο κέντρο του Αετού βρίσκονται τα καταστήματα και τα καφενεία, ενώ στο Κεφαλόβρυσο με τα αιωνόβια πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά βρίσκονται οι ταβέρνες.  Εκει στέκει ακόμα ναΐσκος της Παναγίας που χτίστηκε περίπου τον 10ο αιώνα στα θεμέλια αρχαίου ναού  του 6ου π.Χ. αιώνα. Φιλοξενεί βυζαντινές αγιογραφίες.  24 χιλιόμετρα από τη Κυπαρισσία.

http://einai-adynaton.blogspot.gr/2015/11/malhtrifilia.html

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΜΑΛΗ, ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΥΠΑ ΤΟΥ …ΓΙΑΝΝΟΠΛΟΥ.

https://kopanakinews.wordpress.com/2012/12/05/%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%B9%CF%80

ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ ΣΤΗ ΜΑΛΗ

«Περνάς τα ύψη και αν νικήσεις τη θέα, βρίσκεσαι εμπρός στην πόρτα του βράχου. Την φυλάει ο φόβος. Αν κλείσεις τα αυτιά σου στη φωνή που μιλάει για πτώση, πέρασες»

Βατόμουρα στη Μάλη

Του Δ. Γ. Μαγριπλή

Όταν έφευγε ο τελευταίος, το μόνο που ακουγόταν στο οροπέδιο ήταν τα βήματα. Ακόμη και τα άγρια σάστισαν.
– Που πάει αναρωτήθηκαν;
Άρχισαν να βγαίνουν δειλά – δειλά από τρύπες, από σχισμές στους βράχους, από λαγούμια, μέσα από βατώνες και ρουμάνια. Μαζεύτηκαν όλα στον πλάτανο. Χαλασμός. Εκεί η τρελή προσπάθησε να τα καθησυχάσει.
– Θα ξαναρθούν, είπε με φωνή ανθρώπινη.
Κανείς δεν έδωσε σημασία στα λόγια της μάγισσας, παρά μόνο άρχισαν να κανονίζονται χωρίς τον άνθρωπο. Πρώτα έφυγαν οι γάτες και ύστερα κάποιες χήνες πέταξαν για αλλού. Ένα δύο κοκόρια που γλύτωσαν τη σφαγή, πριν την ανθρώπινη αποχώρηση, ανέβηκαν ψηλά στο δέντρο και σπάνια ξαναπάτησαν έδαφος. Έζησαν αρκετά, μα χωρίς συνέχεια. Όταν σταμάτησε το κικιρίκου, τότε ο χρόνος μετρήθηκε με το φως και το σκοτάδι. Έτσι απλά. Οι μήνες, τα χρόνια, ακόμη και οι μνήμες, περικυκλώθηκαν στην αρχή και ύστερα πνίγηκαν από τις κλάρες των βάτων. Ποιος θυμόταν τη μεγάλη πολιτεία, με τα εφτά χωριά; Κανείς.
Ακόμη και αν βρισκόσουνα εκεί, το μόνο που έλεγε κάτι από το μύθο, ήταν το πηγάδι. Μα και τούτο είχε αρχίσει να μιλά όλο και πιο λίγο, μέχρι που έπρεπε να είσαι τυχερός, για να ξεδιψάσεις. Κάποιες χρονιές δεν είχε σταγόνα. Τότε η βασίλισσα, σκιά του τόπου, φώναζε τη μάγισσα και την χτένιζε. Τις έκανε όλα τα χατίρια και ύστερα, την άφηνε πάλι να φυλάει τον κάμπο, τις λίμνες και τα πηγάδια που είχαν στερέψει. Αυτή ούρλιαζε μαζί με τον άνεμο και από ψηλά κοιτούσε την βατοπολιτεία.

Τα φυτά από την αγάπη της θέριευαν και αγκύλωναν από ηδονή κάθε ανθρώπινο. Τούτο μάλλον τα λίπαινε γιατί ο καρπός τους και γεύση ανείπωτη είχε και ο όγκος τους μεγάλος και παράταιρος, για το είδος, ήταν. Άλλοι έλεγαν πως από ζήλεια, κάρπιζαν. Η μάγισσα νωρίς κάθε φθινόπωρο, χτύπαγε τα σαράντα κακάβια που μάζευαν το νερό της πηγής. Εκεί κάτω, χάιδευε και κανάκευε τη κόρη της κυράς της. Είχε πνιγεί το χρόνο που στέρεψαν τα νερά. Λίγο πριν φύγει ο άνθρωπος. Μάλλον για αυτό το χρώμα της ωρίμανσής τους είναι το μαύρο και άμα τα σφίξεις αφήνουνε στα χέρια σου το χρώμα του αίματος και στα ρούχα για πάντα την απόδειξη της συνάντησης. Είναι όμως πειρασμός…
Παρά τα αγκάθια και το δύσβατο της αναζήτησής τους, παρά την μάγισσα και τις σκιές, δεν μπορείς παρά να υποκύψεις. Η ανηφόρα του βουνού είναι εκεί και σε προσμένει. Απλά απαιτεί κουράγιο και όλα τα άλλα σε δυναμώνουν.

Περνάς τα ύψη και αν νικήσεις τη θέα, βρίσκεσαι εμπρός στην πόρτα του βράχου. Την φυλάει ο φόβος. Αν κλείσεις τα αυτιά σου στη φωνή που μιλάει για πτώση, πέρασες. Ύστερα θέλει μικρή προσοχή. Το δρόμο στο δείχνουν οι κήποι με τη φτέρη και οι αριές. Σε αυτές δίνεις διαπιστευτήρια. Τα δέντρα αιώνες καταγράφουν την είσοδο και έξοδο από το φυσικό κάστρο. Το νοιώθεις. Η ανάσα σου γίνεται πιο αραιή και θες το χρόνο σου ώστε να ξεκινήσεις πάλι το δρόμο, για την ακρόπολη. Περνάς λοιπόν τον κάμπο με τις αγκορτσιές και ύστερα από την κίτρινη απλωμένη σοδειά από ζιζάνια, που οργίασαν στον κάμπο καλοκαιριάτικα, φτάνεις το πρώτο πηγάδι. Μην σταματήσεις. Δεν έχει νόημα. Θα ακούς νερό αλλά δεν θα το βλέπεις. Άμα επιμείνεις και βάλεις το αυτί σου κοντύτερα θα φοβηθείς. Θα ακούσεις τεντζέρια να χτυπάνε και γέλια της τρέλας. Δεν το συνιστώ. Από κει και μετά ο δρόμος είναι καλός, τουλάχιστον μέχρι τον πλάτανο. Ύστερα ακολουθείς το πάθος σου.

Ανοίγεις τη σακούλα και συλλέγεις. Όπως σε πάνε τα βάτα. Μικρά – μεγάλα όλα χρειάζονται για την κομπόστα. Στα υψώματα θυμήσου τις στέγες και στα βαθιά τις στέρνες και τα θεμέλια. Η ποσότητα αρκεί. Μην επιμείνεις. Το οροπέδιο δεν είναι για νύχτα. Και η μέρα φεύγει νωρίτερα. Ο ήλιος κίτρινος φεύγει, οι κοκκινάδες και τα παιχνίδια στα κύματα είναι για το γιαλό. Στον γυρισμό άμα ακούσεις φωνές και άλλες γητειές να ξέρεις πως ούτε να στρέψεις το βλέμμα δεν κάνει. Κοιτάς την πόρτα, περνάς και φεύγει ο φόβος μαζί με τις σκιές. Μπροστά σου πάλι ημέρα. Η δύση.
Κάθε χρόνο το κάνω. Κι εφέτος ξανά. Για το καλό μου έβαλα κερί στα αυτιά μου. Μα πριν γυρίσω είπα να αφήσω τις σειρήνες του μύθου. Έμπειρος πια, τι είχα να φοβηθώ; Λίγο πριν τα τελευταία ερείπια της ακρόπολης άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Συνέχισα απτόητος. Μα να’ σου πάλι φωνή και όχι μόνο. Ποδοβολητό. Τα χρειάστηκα. Κάποιος έτρεχε πίσω μου. Πάγωσα. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Άρχισα μια ατελείωτη αυτοκριτική και κόντεψα να σιχαθώ τα βατόμουρα. Σε κείνο τον αιώνα της ακινησίας μία σκόνη δίπλα μου έσπασε τη σιγή.
– Έ… πατριώτη έλα να σε δροσίσουμε, χτυπήσαμε φλέβα με την γεώτρηση…

---

Ο Δ. Γ. Μαγριπλής είναι διδάκτορας της Κοινωνιολογίας και πρωτοεμφανίστηκε στην λογοτεχνία με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης και τα «Μαθήματα Κηπουρικής και άλλα διηγήματα», από τις εκδόσεις Σοκόλη, το 2007. Το 2010 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική του συλλογή: «Στα τέταρτα του χρόνου» στο «Χρώμα και λόγος», Επί- γνωση / Αν. Σταμούλης, Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με την εικαστικό Α. Κοκονάκη. Το 2011 κυκλοφόρησε η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο: «Κρυφές Ενοχές», στην σειρά Επί- γνωση, του εκδοτικού οίκου Αν. Σταμούλη, στην Θεσσαλονίκη. Τα βιβλία του κυκλοφορούν διαδικτυακά, σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας.

Ιστορίες και Yπέροχες φωτογραφίες για την Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής και άρτου.

 Φωτογραφίες Μνήμες Παράδοση 

 

Ο χρήστης Φωτογραφιες Μνημες Παραδοση πρόσθεσε 27 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ «ΤΟ ΨΩΜΙ» (Μπείτε να τις δείτε). — μαζί με Ζωγραφιά Ζωγραφιά. 

Η ιστορία του ψωμιού ξεκινάει πριν από 30.000 χρόνια στην Ευρώπη. Το πρώτο ψωμί που φτιάχτηκε πιθανόν να ήταν μια εκδοχή πάστας σιτηρών, φτιαγμένης από καβουρδισμένους και αλεσμένους κόκκους δημητριακών και νερό, και μπορεί να προέκυψε τυχαία κατά το μαγείρεμα ή και σκόπιμα μετά από πειραματισμό με αλεύρι ολικής αλέσεως και νερό. Το πιο πιθανό είναι να ήταν άζυμο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τα δημητριακά ήταν μια από τις πολλές πηγές τροφίμων, καθώς η δίαιτα των Ευρωπαίων βασιζόταν κυρίως σε τρόφιμα ζωικής προέλευσης. Τα δημητριακά και το ψωμί έγιναν βασική τροφή στη Νεολιθική εποχή, περίπου 10.000 χρόνια πριν, όταν το σιτάρι και το κριθάρι ήταν ανάμεσα στα πρώτα φυτά που καλλιεργήθηκαν. Η καλλιέργειά τους εξαπλώθηκε από τη Νοτιοδυτική Ασία στην Ευρώπη, τη Βόρειο Αφρική και την Ινδική χερσόνησο και έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γίνουν αγρότες και όχι κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες.

Η εμφάνιση του ψωμιού με προζύμι τοποθετείται κατά πάσα πιθανότητα πάλι σε προϊστορικούς χρόνους, όμως οι πρώτες μαρτυρίες εντοπίζονται στην αρχαία Αίγυπτο. Στην αρχαιότητα, η ιδέα ενός αυτοτελούς φούρνου που θα μπορούσε να προθερμανθεί, έχοντας μια πόρτα για πρόσβαση, φαίνεται να ήταν ελληνική. Στην αρχαία Ελλάδα το ψωμί ήταν κριθαρένιο. Ο Σόλων είχε δηλώσει πως το σταρένιο ψωμί θα μπορούσε να ψηθεί μόνο σε μέρες γιορτής. Τον 5ο αι. π.Χ. μπορούσε κανείς να αγοράσει ψωμί στην Αθήνα από αρτοποιείο, ενώ στη Ρώμη, οι Έλληνες αρτοποιοί έκαναν την εμφάνισή τους τον 2ο αι. π.Χ., όταν η Μικρά Ασία πέρασε στη Ρωμαϊκή κυριαρχία. Η σημασία του ψωμιού στη διατροφή αντανακλάται και από το όνομα του υπόλοιπου γεύματος: ὄψον , δηλαδή συνοδεία ψωμιού, όποια κι αν ήταν αυτή.

Στο Μεσαίωνα, στην Ευρώπη, το ψωμί αποτελούσε όχι μόνο βασική τροφή, αλλά και μέρους του σερβίτσιου. Πιο συγκεκριμένα, ένα κομάτι μπαγιάτικο ψωμί χρησιμοποιούταν σαν απορροφητικό πιάτο, που κατά την ολοκλήρωση του γεύματος μπορούσε να φαγωθεί, να δοθεί στους φτωχούς ή να ταϊστεί στα σκυλιά. Μόλις τον 15ο αι. άρχισε να αντικαθίσται από ξύλινες πιατέλες.

Για πολλές γενιές το άσπρο ψωμί προτιμούνταν από τους πλούσιους, ενώ οι φτωχοί έτρωγαν μαύρο (ολικής αλέσεως) ψωμί. Όμως, στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες τα πράγματα αντιστράφηκαν στα τέλη του 20ου αι., με το ψωμί ολικής αλέσεως να προτιμάται, εξαιτίας της υψηλής διατροφικής του αξίας, σε αντίθεση με το άσπρο που συνδέθηκε με άγνοια για τη διατροφή.

Στη σύγχρονη εποχή, η βιομηχανοποίηση του ψησίματος του ψωμιού αποτέλεσε ένα καθοριστικό βήμα για τη δημιουργία του σύγχρονου κόσμου. Ο Otto Frederick Rohwedder θεωρείται ο πατέρας του ψωμιού σε φέτες (1912), ο οποίος κατάφερε το 1928 να εφεύρει μια μηχανή που τεμάχιζε και τύλιγε το ψωμί σε συσκευασία. Μια άλλη σημαντική αλλαγή συνέβη το 1961, με την ανάπτυξη της μεθόδου Chorleywood, που χρησιμοποιούσε την έντονη μηχανική επεξεργασία της ζύμης για να μειώσει δραματικά την περίοδο της ζύμωσης και τον χρόνο που απαιτείται για να παραχθεί μια φραντζόλα, σε βάρος όμως της γεύσης και της θρεπτικής αξίας. Αυτή η διαδικασία χρησιμοποιείται πλέον ευρέως σε μεγάλα εργοστάσια παγκοσμίως. . .Στην Ελλάδα

Οι Έλληνες ναυτικοί και έμποροι έφεραν το αιγυπτιακό αλεύρι στην Ελλάδα, όπου άρχισε και το ψήσιμο του ψωμιού. Περισσότερο δημοφιλές ήταν το λευκό ψωμί και μεταξύ των πόλεων υπήρχε πολύ έντονος ανταγωνισμός για το καλύτερο ψωμί. Η Αθήνα «καμάρωνε» για τον Θεάριο, τον καλύτερο αρτοποιό της, το όνομα του οποίου βρισκόταν στα γραπτά πολλών συγγραφέων.

Αρτοποιεία εμφανίστηκαν κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ανάμεσα στις πολλές ποιότητες ψωμιού που παρασκευάζονταν στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο ζυμίτης, από αλεύρι, νερό και προζύμι, ο άζυμος, από αλεύρι και νερό, ο σιμιγδαλίτης, από λεπτότατο αλεύρι προερχόμενο από καλής ποιότητας σιτάρι κλπ.

Από αρχαία κείμενα προκύπτει ότι οι Έλληνες προσέφεραν άρτους στους θεούς, στους οποίους ονόμαζαν θειαγόνους άρτους. Στο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, κατά την εορτή των θεσμοφορίων, προσφερόταν στη θεά μεγάλος άρτος από τον οποίο η συγκεκριμένη γιορτή ονομαζόταν μεγαλάρτια.

Στο γερμανικό Μουσείο Ψωμιού που λειτουργεί στην πόλη Ουλμ, τα ωραιότερα εκθέματα είναι τέσσερα ελληνικά ειδώλια του 5ου αιώνα π.Χ., προερχόμενα από τη Βοιωτία, με γυναικείες μορφές. Στα ειδώλια εικονίζεται το άλεσμα του σταριού σε γουδί, το πλάσιμο της ζύμης, το ψήσιμο του ψωμιού και οι άρτοι έτοιμοι προς πώληση και βρώση.

Να σημειωθεί ότι οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν θαλασσινό αλάτι στο ψωμί για νοστιμιά.

Στη θρησκεία

Στην Καινή Διαθήκη περιγράφεται το θαύμα που έκανε ο Ιησούς Χριστός, που με πέντε άρτους και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Επίσης ο Χριστός παρομοίαζε τον εαυτό του στους μαθητές του σαν άρτο τον οποίον όποιος τρώει θα έχει ζωή αιώνια. Στο Μυστικό δείπνο ο Ιησούς ευλόγησε ένα ψωμί, το έκοψε σε κομμάτια και είπε: «Λάβετε, φάγετε, αυτό είναι το σώμα μου». Μετά ευλόγησε το κρασί και έδωσε το ποτήρι του σε όλους και είπε: «Πιείτε από αυτό όλοι, αυτό είναι το αίμα μου». Στην προσευχή που έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, υπάρχει αίτημα για τον άρτον τον επιούσιον.

Στην εκκλησία, χωρίς άρτο, δεν είναι δυνατόν να τελεσθεί θεία λειτουργία. Ο άρτος πρέπει να είναι καλά ζυμωμένος και να έχει την σφραγίδα του σταυρού και την επιγραφή ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ. Ένα μέρος του άρτου χρησιμοποιείται από τον ιερέα για την ετοιμασία της Θείας Κοινωνίας (σε ανάμνηση του Μυστικού Δείπνου), και το υπόλοιπο κόβεται σε μικρά κομμάτια, τα αντίδωρα και μοιράζεται στους πιστούς στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.

Η ευλάβεια των ανθρώπων απέναντι στο ψωμί που ποτέ δεν πετούν, δείχνει τη σημασία του στη διαβίωση αλλά και στη θρησκευτική ζωή. — Το Άλμπουμ αυτό δημιουργηθηκε για λόγους ενημέρωσης .Δεν μου ανήκουν οι φωτογραφίες ούτε και πνευματικά δικαιώματα. Όπου είναι δυνατόν αναφέρεται και η ΠΗΓΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΛΕΜΟΥΤΣΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.

View this document on Scribd

Απαγωγή Μεσσήνιου πρώην πρωθυπουργού, υπό του μέγα …ληστού … Λαφαζάνη!!! Διαβάστε το βιβλίο του.

 

Ο τίτλος είναι ελαφρώς παραπλανητικός διότι μπορεί κάποιος να νομίσει πως πρόκειται για απαγωγή του Αντώνη Σαμαρά, όμως μιλάει για την απαγωγή του Τριφύλιου πρώην Πρωθυπουργού Σωτήρη Σωτηρόπουλου, που έγινε πριν 150 χρόνια, το 1866 στον Αγρίλη Φιλιατρών!!!

   Ο αρχιληστής που τον απήγαγε  ήταν ο μέγας ληστής  Μήτσος Λαφαζάνης, πολύ πιθανόν πρόγονος του σημερινού πρ. Υπουργού Λαφαζάνη, εκτός κι αν είναι απλή συνωνυμία…

     Τον συνέλαβαν στην περιοχή Αγρίλι Τριφυλίας στις 28 Ιουλίου 1866 μέσα στο κτήμα του 150 στρεμμάτων που καλλιεργούσε. Ήταν τότε βουλευτής είχε ήδη διατελέσει υπουργός Οικονομικών. Παρέμεινε αιχμάλωτος επί 36 ημέρες και απελευθερώθηκε με την καταβολή λύτρων 80.000 δραχμών, που ήταν ποσό υπέρογκο για την εποχή εκείνη.

Μόλις τον άφησαν εξέδωσε το βιβλίο «Τριάκοντα έξ ημερών αιχμαλωσία και συμβίωσις μετά ληστών». 

  Ο Σωτήριος Σωτηρόπουλος , (1831-1898) είχε σπουδάσει Νομικά και είχε ασκήσει Δικηγορία στην Αθήνα. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1831, αλλά λόγω του γάμου και της στενής σχέσης που απέκτησε με την πατρίδα της συζύγου του,που ήταν Φιλιατρινιά, πολιτεύθηκε στην Τριφυλία. Αναδείχτηκε μέγας Πολιτικός .

  Εξελέγη το 1863 πληρεξούσιος Τριφυλίας στη Β΄ Εθνική Συνέλευση. Στη συνέχεια, εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Τριφυλίας και Μεσσηνίας  για περίπου  27 χρόνια!!!  Έγινε πολλές φορές Υπουργός Οικονομικών , δύο φορές Πρόεδρος της βουλής, και για 6 μήνες Πρωθυπουργός!!! 

   Το Μάιο του 1893 ανέλαβε την πρωθυπουργία  της χώρας και το υπουργείο Οικονομικών. Επί της πρωθυπουργίας του έγιναν τα εγκαίνια της Διώρυγας της Κορίνθου . Η κυβέρνησή του ανετράπη τον Οκτώβριο του ιδίου έτους.

  Παρατηρούμε πως έγινε πρωθυπουργός 27 χρόνια μετά την απαγωγή του!.

  Στα φιλιατρά έχουν δώσει το όνομά του σε κεντρικό δρόμο.

 —-Βρήκαμε κάπου και κοινοποιούμε το εξαίρετο βιβλίο του, όπου αναφέρει για την απαγωγή του από τους ληστές. Σε πολλά σημεία μιλάει για την περιοχή της Τριφυλίας,αναφέρει και την περιοχή ‘Βαρκαριό’, στην αποβάθρα Κυπαρισσίας όπου τον έκρυψαν οι ληστές. Είναι ένα εξαίρετο έργο από λογοτεχνικής απόψεως.  Μπορεί να το εκδώσει όποιος επιθυμεί, αξίζει να βρίσκεται στις βιβλιοθήκες των σπιτιών της τριφυλίας.

  antoniosantonopouloskyparissia.blogspot.gr

Νουθεσίες σε… πρωθυπουργό, από τον λήσταρχο Λαφαζάνη, που τον κρατούσε όμηρο το 1866 τον Σωτηρόπουλο από τα Φιλιατρά

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Τον Ιούλιο του 1866, ενώ η προσοχή όλων είναι στραμμένη στην Κρήτη που ξεσηκώθηκε και ζητούσε ένωση με την Ελλάδα και οι Τούρκοι κατέσφαζαν τους επαναστάτες, στα Φιλιατρά o υπουργός των Οικονομικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Σωτήρης Σωτηρόπουλος, συλλαμβάνεται από τον λήσταρχο Μήτσο Λαφαζάνη και παραμένει σε αιχμαλωσία επί έναν και πλέον μήνα! Ελευθερώνεται όταν καταβάλλονται τα λύτρα και θα γράψει μετά από χρόνια, όταν έγινε πρωθυπουργός το 1893 για 6 μήνες, ένα αποκαλυπτικό φυλλάδιο, με τίτλο « 36 ημερών αιχμαλωσία και συμβίωσις μετά ληστών». Ο Σωτηρόπουλος στις 28 Ιουλίου 1866, βρισκόταν με την οικογένειά του στο αγρόκτημά του με τα 150 στρέμματα με αμπέλια, μεταξύ Φιλιατρών και Κυπαρισσίας. Μόλις βράδιασε και καθώς κάπνιζε αμέριμνος στη βεράντα της αγροικίας, εμφανίζονται μπροστά του, δύο ρυπαροί πάνοπλοι ληστές, οι Λαφαζάνης και Λύγκος και τον υποχρεώνουν να τους ακολουθήσει στην ομηρία στα βουνά, έως ότου η γυναίκα του στείλει τις 80.000 δρχ ως λύτρα που ζητούσαν. \
Στον ένα μήνα ομηρίας, ο Σωτηρόπουλος έμαθε πολλά κοντά στους ληστές. Κρατούσαν νηστεία της Παναγίας δεν έτρωγαν κρέας και προσεύχονταν. Μια μέρα ακούστηκαν φωνές κοριτσιών που έβοσκαν αγελάδες και ο ληστής Ευθύμης είπε ότι εξ αιτίας των παλιοκόριτσων χάνονται πολλά παλληκάρια. Και όταν ρώτησε πώς χάνονται, είπε ότι «μερικοί μασκαράδες από εμάς τους κλέφτες, που δεν μπορούν να κρατηθούν, άμα βρουν ένα κορίτσι ξεμοναχιασμένο, το ατιμάζουν. Όταν κάνεις τέτοια αμαρτία είσαι καταδικασμένος να σκοτωθείς ή να πιαστείς. Έτσι χάθηκε ο Νταβέλης που μαγαρίστηκε με μια παλιογυναίκα. Γι αυτό ο «παππούς» ( άλλος λήσταρχος της περιοχής) κόντεψε να σκοτώσει έναν ληστή που χάλασε ένα κορίτσι. Πέσαμε και τον σώσαμε από τα χέρια του με δυσκολία! Όμως τον έδιωξε από τη ομάδα και κανείς δεν τον ήθελε. Μετά από λίγο τον πιάσαν τα αποσπάσματα και τον φάγανε…» Μόλις πήρε τα χρήματα ο Λαφαζάνης, είπε στον Σωτηρόπουλο: «Κύριε Σωτηρόπουλε, σε λίγο θα βρίσκεσαι στον κόσμο. Ας μπορούσαμε να έρθουμε κι εμείς κι ας μέναμε μ’ ένα μάτι…» Φεύγοντας ο Σωτηρόπουλος, ο Λαφαζάνης έβγαλε από το σακίδιο του και του έδωσε έναν φάκελο. Τι είναι; Ρωτά ο Σωτηρόπουλος. «Δεν είναι τίποτα, λίγα λεφτά για τα έξοδά σου μέχρι να γυρίσεις στο σπίτι σου…» ΄Ήταν 120 δρχ. Μετά τον αποχαιρέτησε με φιλί στο στόμα λέγοντας. «Ο Θεός να σου δώσει δεκαπλάσια απ’ όσα σου πήραμε και να γίνεις ακόμα πιο σπουδαίος απ’ ότι είσαι». Ο αποχωρισμός έγινε με βαθιά συγκίνηση.

Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια ολονών !… Λες κι έχαναν έναν πολύ πολύτιμο φίλο ! Όταν ο Σωτηρόπουλος γύρισε στο σπίτι του έγραψε τις εντυπώσεις του: «Δεν νομίζω ότι σκοπός τους ήτο να λάβωσι χρήματα. ΄Όχι ! Σκοπός τους ήτο να εκδικηθώσι εις το πρόσωπόν μου τους πολιτικούς εν γένει διότι δεν έδωκαν αμνηστείαν και τους υπουργούς οίτινες τους επικήρυξαν και όρισαν αμοιβάς δια τας κεφαλάς των…» Στο ημερολόγιό του ο Σωτηρόπουλος κατέγραψε τη συνομιλία που είχε μαζί του ο αρχιληστής. Του είχε πει : « Θα υποφέρεις ολίγας ημέρας αφεντικό αλλά δεν πταίομεν ημείς, πταίετε σεις οι μεγάλοι, οι Βουλευταί και οι Υπουργοί, οι οποίοι δεν θέλετε να λάβητε ένα μέτρον και αφήνετε τόσον κόσμον να χάνεται και από το άλλο μέρος να υποφέρη από την πτώχεια».

View this document on Scribd

Σημείωμα bloger: Εύκολα διαβάζετε το βιβλίο και είναι περιγραφικότατο για την περιοχή μας. Χίλια ευχαριστώ Αντώνη για την προώθησή του.

Οι δημηγορίες Μωάμεθ Β και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ: Οι δημηγορίες Μωάμεθ Β και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.           «Εάν την Πόλιν νικήσω, σκεφτόταν ο Μωάμεθ κατά τον χρονογράφο Σφραντζή, υπέρ πάντας τους προ εμού ήδη εποίησα, διότι αυτοί μεν κατά τήσδε της πόλεως πολλάκις πειραθέντες ουδέν εκατόρθωσαν».

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος σε μικρογραφία χειρογράφου του 15ου αι.

           Με αυτή την ελπίδα ξεκίνησε την πολιορκία της Βασιλεύουσας, που «εδούλωσε σχεδόν πάσαν την υφήλιον», ώστε να ξεπεράσει σε δόξα τον πατέρα του Μουράτ και τους άλλους προγόνους του. Ο πολυήμερος αποκλεισμός της πόλης και οι προσπάθειες για την εκπόρθηση των τειχών δεν είχαν ακόμη δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο του, όταν τη νύχτα της 28ης Μαίου, που βρήκε τους λιγοστούς υποστηρικτές εξαντλημένους, μα απελπισμένα επίμονους, και τους πολιορκητές αποθαρρυμένους ύστερα από συνεχείς ανεπιτυχείς εφόδους, τα σημάδια του ουρανού έδειξαν πως η μέρα που θα ξημέρωνε έμελλε να είναι καθοριστική.

            Κατά την παλιά συνήθεια να απευθύνονται οι αρχηγοί στον στρατό τους πριν από μία μεγάλη μάχη, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και ο Μωάμεθ φαίνεται πως μίλησαν στους πολεμιστές τους, αποτυπώνοντας στους λόγους τους το ήθος και τα ιδανικά, τις δοξασίες και τις ελπίδες δύο κόσμων, που η τύχη το ‘φέρε να άρχονται από δύο μεγάλους ηγέτες. Η ιστορικότητα των δημηγοριών αμφισβητείται, καθώς βασικές πηγές της εποχής αποσιωπούν το γεγονός και σημαντικοί ιστορικοί της Αλωσης δεν αναφέρουν τίποτα σχετικά. Εχουν εκφραστεί αμφιβολίες για το αν εκφωνήθηκαν οι λόγοι και, στην περίπτωση που η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική, αν το περιεχόμενο είναι αυτό που παρέδωσε εκτενώς ο Κριτόβουλος για τον Μωάμεθ και ο Σφραντζής για τον Κωνσταντίνο. Εχει υποστηριχθεί ότι η φιλοτουρκική στάση του Κριτόβουλου οδήγησε τον Ιμβριο ιστορικό να αποδώσει στον σουλτάνο λόγια με τα οποία εξέφραζε προσωπική άποψη, ενώ ο μοναχός στατελευταία χρόνια της ζωής του Σφραντζής, στην ουσία, επανέλαβε όσα ανέφερε ο Λατίνος αρχιεπίσκοπος Λεο-νάρδος ο Χίος, διασώζοντας περισσότερο μία ομιλία καλογερική, παρά τον λόγο ενός βασιλιά και στρατιωτικού αρχηγού, που θεωρήθηκε και ως «επικήδειος λόγος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».

Δόξα και φήμη

            Σύμφωνα με τον Κριτόβουλο, ο Μωάμεθ συγκάλεσε την προπαραμονή της μεγάλης επίθεσης, «πάντας τους εν τέλει τε και περί αυτόν, […] το τε άγημα του στρατού και την περί αυτόν πάσαν ύλην», και τους μίλησε συνετά, με λόγια που έδειχναν πως, παρά το νεαρό της ηλικίας του, μπορούσε να ξεπεράσει τις προσωπικές φιλοδοξίες, να είναι λιτός και συγκρατημένος. Αναφέρθηκε στην τόλμη και στην ανδρεία τους, θυμίζοντας πως όσα ώς τότε είχαν κατακτήσει δεν τους χαρίστηκαν αλλά ήταν άθλα της αρετής τους. Απαρίθμησε τα οφέλη, αν κατόρθωναν να κυριεύσουν την Πόλη: πλούτη κάθε είδους από παλάτια και αρχοντόσπιτα, χρυσά και αργυρά αναθήματα, κειμήλια, πολύτιμα πετράδια και μαργαριτάρια, γενναίοι άρχοντες που θα γίνονταν δούλοι, γυναίκες και παιδιά που οι κατακτητές θα απολάμβαναν μετά τη μεγάλη νίκη. Υποσχέθηκε τριήμερη λεηλασία της Βασιλεύουσας, απόλαυση υλικών αγαθών σε ένα καταπονημένο στράτευμα, που έπρεπε την επομένη με κάθε τρόπο να νικήσει.

Ο Μωάμεθ Β Πορθητής σε προσωπογραφία του Ιταλού ζωγράφου G. Bellini.

          Δεν υπήρχε καλύτερη κινητήρια δύναμη για ένα μεγάλο αγώνα, από το ξύπνημα των επιθυμιών. Θεωρώντας, όμως, υποτιμητικό οι στρατιώτες του να πολεμούν μόνο γι’ αυτά, φρόντισε να ξυπνήσει και τη φιλοδοξία τους, τονίζοντας το μέγιστο αγαθό: «πόλιν τοιαύτην αιρήσετε ης το κλέος πάσαν επήλθε την οίκου μένην». Δόξα, λοιπόν, και φήμη θα αποκτούσαν αν κατόρθωναν αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε φανεί ακατόρθωτο.

Θεόφιλου,«Κωνσταντίνος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Ατρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29» (1928, τοιχογραφία αποτοιχισμένη από το σπίτι-καφενείο Γ. Αντίκα στη Σκόπελο Γέρας Μυτιλήνης, 141×179 εκ. Αθήνα, Συλλογή Πρόδρομου Εμφιετζόγλου -φωτ.: Έφης Στρούζα, «Συλλογή Εμφιετζόγλου. Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Τέχνη», Αθήνα 1999).

           Για να τους τονώσει περισσότερο, περιέγραψε με ζοφερό τρόπο την κατάσταση των τειχών και των πολιορκημένων. Προσπάθησε να δείξει πόσο εύκολη λεία θα ήταν οι λιγοστοί άντρες που έστεκαν πίσω από τα μισογκρεμισμένα τείχη. Και πριν απευθυνθεί σε καθέναν χωριστά στους ανώτατους αρχηγούς του στρατού και του στόλου, θύμισε πως «του καλώς πολεμείν τρία είναι τα αίτια, το τε εθέλειν και το αισχύνεσθαι και το τοις άρχουσι πείθεσθαι». Εδωσε τις τελευταίες οδηγίες και τους προέτρεψε να διαλυθούν, να δειπνήσουν και να αναπαυθούν.

Πίστη και πατρίδα

          Από την άλλη μεριά των τειχών, το βράδυ της Δευτέρας 28 Μαΐου, όπως διηγείται ο Σφραντζής, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν ο πρωταγωνιστής συγκινητικών και κρίσιμων σκηνών.

           Οι φωνές των απίστων, όμοιες με βουητό τρικυμισμένης θάλασσας, έδωσαν στους πολιορκημένους να καταλάβουν ότι η γενική επίθεση θα γινόταν την επόμενη μέρα. Με προτροπή του αυτοκράτορα, ιερωμένοι κρατώντας εικόνες και λάβαρα οδήγησαν τα γυναικόπαιδα σε μία λιτανεία ολόγυρα στα τείχη, παρακαλώντας τον Θεό να μην τους παραδώσει στα εχθρικά χέρια. Ο Παλαιολόγος «συνάξας πάντας τους εν τέλει άρχοντας και αρχόμενους δημάρχους και εκατοντάρχους και ετέρους προκρίτους στρατιώτας» τέλεσε -θα λέγαμε- ένα μυστήριο. Με λόγια σεμνά, γεμάτα ταπεινοσύνη, απευθύνθηκε στους «συστρατιώτες» του: «Γνωρίζετε πολύ καλά, αδελφοί μου, ότι είμαστε υποχρεωμένοι για τέσσερα πράγματα να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: πρώτο, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερο, για την πατρίδα μας, τρίτο, για τον βασιλέα μας, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου, και τέταρτο, για τους συγγενείς και φίλους μας. Λοιπόν, αδελφοί μου, εάν οφείλουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για ένα από αυτά τα τέσσερα ιδανικά, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότερο πρόθυμοι να δώσουμε τη ζωή μας και για τα τέσσερα μαζί».

           Οι Βυζαντινοί έπρεπε να πολεμήσουν και να νικήσουν για τα μεγάλα ιδανικά και όχι για απολαύσεις και πρόσκαιρη επίγεια δόξα. Αν ηττώνταν, θα έχαναν την πίστη, την ένδοξη πατρίδα και την ελευθερία, το άλλοτε πανίσχυρο κράτος τους, και θα στερούνταν τους αγαπημένους τους.

           Ο Κωνσταντίνος συνέχισε επισημαίνοντας πως «ο αλιτήριος αμηράς» θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κυριεύσει τη Βασιλεύουσα, βασιζόμενος στα άρματα και στο ιππικό, στη δύναμη και στο μεγάλο πλήθος, ενώ οι υπερασπιστές της Πόλης είχαν εμπιστοσύνη στο όνομα του Θεού, στα ίδια τους τα χέρια και στην ανδρεία που τους δώρισε η θεία δύναμη.

Η ύλη με το πνεύμα

           Την αντιπαράθεση λοιπόν της ύλης με το πνεύμα προέβαλε ο ιστορικός διά στόματος Παλαιολόγου ως αιχμή για τη μάχη στα τείχη της Βασιλεύουσας.

Θεόφιλου, «Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Ατρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29» (1932, χρώματα με κόλλες σε πανί, 122,5×154,5 εκ., Βαρειά Μυτιλήνη, Μουσείο Θεόφιλου – φωτ.: «Θεόφιλος. Ζωγραφικοί πίνακες», Αθήνα 1986).

         Οι Μωαμεθανοί, ακόμη και αν έδιναν τη ζωή τους, θα κέρδιζαν ευδαιμονία και καλοπέραση πλάι στον Αλλάχ και όχι «στέφανο αδαμάντινο εν ουρανοίς και μνήμη αιωνία και αξία εν τω κοσμώ», όπως τόνισε ο Κωνσταντίνος στους πολεμιστές του. Επρεπε γι’ αυτό ο αυτοκράτορας να προβάλει το απύθμενο χάσμα που χώριζε τους δύο κόσμους. Να αναδείξει την ανωτερότητα των υπερασπιστών του κράτους του, αλλά και να τους παρηγορήσει για ενδεχόμενη ήττα, που, όσο κι αν προσπάθησε να δείξει πως ήταν απίθανη, γνώριζε, ωστόσο, καλά πως ήταν αναπόφευκτη ως δίκαιη τιμωρία του Θεού για τις δικές του αμαρτίες.

         Ως έμπειρος και υπεύθυνος αρχιστράτηγος προέβλεψε τα μέσα που οι εχθροί θα χρησιμοποιούσαν, και φρόντισε να προετοιμάσει τους στρατιώτες του. Δεν παρέλειψε να εκφράσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του στην ανδρεία τους και να αμαυρώσει την εικόνα του εχθρού, επισημαίνοντας τη δολιότητα και την αφερεγγυότητα του. Απευθύνθηκε στη συνέχεια προς τα μικρά σώματα των Δυτικών, που ήταν μαζί του για την υπεράσπιση της Πόλης, και κατέληξε: «Ουκ έχω καιρόν ειπείν υμίν πλείονα. Μόνον το τεταπεινωμένον ημέτερον σκήπτρον εις τας υμών χείρας ανατίθημι, ίνα αυτό μετ’ εύνοιας φυλά-ξητε […] ελπίζω εις θεόν ως λυτρωθείημεν ημείς της ενεστώσης αυτού δικαίας απειλής». Η τύχη της αυτοκρατορίας ανατέθηκε από τον Κωνσταντίνο σε χέρια άξια να πολεμήσουν και έτοιμα να θυσιαστούν όχι για πλούτη και δόξα, αλλά για την προάσπιση των ιερών και των οσίων, που για περισσότερο από 1000 χρόνια διαφυλάχθηκαν αλλά και εξαπλώθηκαν. Τα λόγια του αυτοκράτορα μίλησαν στις καρδιές των στρατιωτών, που δεν σκέφτονταν πια ούτε οικογένειες ούτε περιουσίες, «ει μη μόνον του αποθανείν ίνα την πατρίδα φυλάξωσι». Πήγαν ο καθένας στο σημείο του τείχους που ήταν ορισμένος να υπερασπισθεί και περίμεναν τη μεγάλη στιγμή.

          Δύο μεγάλοι άνδρες είχαν προετοιμάσει τους στρατούς τους για μια κρίσιμη μάχη. Οι επιτιθέμενοι με ορμή και πάθος θα επιδίωκαν δόξα και υλικά αγαθά. Οι αμυνόμενοι είχαν πεισθεί πως η ζωή τους ήταν το τίμημα για να διαφυλαχθεί η πίστη και η πατρίδα.

         Αν και δεν είναι βέβαιο, είναι πάντως πιθανό ότι και οι δύο στρατηγοί μίλησαν στους πολεμιστές τους. Οι δύο δημηγορίες, αν ειπώθηκαν, δεν διασώθηκαν, όπως διατυπώθηκαν από τους ομιλητές, και είτε αποτελούν εφεύρεση των μεταγενεστέρων είτε διατυπώθηκαν εκ των υστέρων, σύμφωνα με τις προσωπικές δοξασίες του Λεονάρδου του Χίου και του Κριτόβουλου. Ακόμη και σε αυτή την τελευταία περίπτωση, όμως, οι συγγραφείς τους, φίλα προσκείμενος ο καθένας προς τον ρήτορα του οποίου απέδωσε τον λόγο, εξέφρασαν και διέσωσαν την αντίληψη τους για δύο κόσμους καταφανώς διαφορετικούς, που ήρθαν σε σύγκρουση την ώρα της ανατολής του ενός και της δύσης του άλλου. Οπως είναι φυσικό, ο νέος, ορμητικός, κατέκτησε τον παλαιό με τα όπλα, τη δύναμη και τη φιλοδοξία. Ο παλαιός αντιστάθηκε σθεναρά για να μην αλλοιώσει πίστη και ιδεώδη για τα οποία θυσιάστηκε.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ – Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ – ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ – 28.05.2000

http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/05/blog-post_26.html

29 Μαΐου 2015 στην Κυπαρισσία: «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ», αφιερωμένο στην Άλωση.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ
Κυπαρισσία,27.05.2015

Ο Δήμος Τριφυλίας και η Κοινωφελής Επιχείρηση διοργανώνουν στις 29 Μαΐου 2015 και ώρα 8:00 μ.μ., στην αίθουσα Αλέκος Παπαδόπουλος στην Κυπαρισσία την εκδήλωση «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ», αφιερωμένη στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.
Το χορωδιακό σχήμα «ΠΑΝΑΡΜΟΝΙΟΝ» , αποτελούμενο από υμνωδούς, πρωτοψάλτες και λαμπαδάριους θα ψάλουν βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους, υπό τη διεύθυνση του κ. Γεωργίου Χατζηχρόνογλου, Άρχοντα Υμνωδού της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Μουσικοδιδασκάλου, Πρωτοψάλτη Ι. Ν. Φανερωμένης Χολαργού.
Θα αναγνωσθούν κείμενα του ομότιμου καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεωργίου Φαράντου.
Η είσοδος στην εκδήλωση είναι ελεύθερη.

Από το Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων & Επικοινωνιών
του Δήμου Τριφυλίας
Στυλιανού Φωτεινή
Τηλ. επικοινωνίας 2761360720/ 6948258958