Το ανεβάζω ειδικά για τον Θανάση, τον γιο μου, που διδάσκει Ισπανικά.
Η ιστορία της Αθήνας από την εποχή του Περικλή μέχρι τη γερμανική κατοχή έγινε τραγούδι με κουβανέζικο ρυθμό από το ελληνο-κουβανέζικο συγκρότημα Santa Palabra.
Με φόντο τα ωραιότερα μέρη της πόλης μας όπως τον πεζόδρομο του Θησείου, το Λυκαβηττό και φυσικά την Ακρόπολη, το ελληνο-κουβανέζικο συγκρότημα Santa Palabra αφερώνει το νέο του τραγούδι στην Αθήνα.
Η ιστορία της Αθήνας από την εποχή του Περικλή μέχρι τη γερμανική κατοχή έγινε τραγούδι με κουβανέζικο ρυθμό και τίτλο «Son Pa Atenas». Μια ηλιόλουστη, ζωηρή Αθήνα γεμάτη κόσμο, μουσική και ανθρώπους που χορεύουν στο δρόμο είναι η πρωταγωνίστρια του τραγουδιού και του video clip του συγκροτήματος Santa Palabra.
Το ελληνο-κουβανέζικο συγκρότημα δημιουργήθηκε στην Αθήνα το 2015 και έκτοτε έγινε γνωστό για τα εκρηκτικά live του σε πάρτυ και σημεία της πόλης. Το νέο τους τραγούδι Son Pa Atenas, που έγραψε ο Julian Andres Bernal είναι ένας ύμνος στην Αθήνα και την ιστορία της.
Οι στίχοι διατρέχουν μερικά από τα ορόσημα της πόλης, με αναφορές από τον Περικλή και τον Παρθενώνα ως την τουρκοκρατία αλλά τις όμορφες γυναίκες της, ενώ η ανεβαστική μελωδία έχει στοιχεία από τα κλασικά κουβανέζικα son.
Στο βίντεο κλιπ, που σκηνοθέτησε ο Πάνος Ηλιόπουλος, μερικά από τα πιο κολακευτικά πλάνα της Αθήνας, με την πλατεία Μοναστηρακίου, το Σύνταγμα, την Καπνικαρέα και τη Διονυσίου Αρεοπαγείτου εναλλάσσονται με χορευτές που λικνίζονται στο ρυθμό.
Δείτε το ξεσηκωτικό βίντεοκλιπ που υμνεί την Αθήνα
O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και οι γιορτινές ημέρες.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851 και πέθανε στη Σκιάθο στις 3 Ιανουαρίου 1911.Έρχεται στη σκέψη μας τις ημέρες των εορτών, που ο ίδιος περιγράφει και αισθάνεται με την αγνότητα, την πνευματικότητα και την σπάνια ευαισθησία που υπάρχει σε ολόκληρο το λογοτεχνικό του έργο. Κοντά στις Γιορτές και μετά από ολόκληρα 109 χρόνια από τον θάνατο του, διαλέξαμε μια φωτογραφία του, που «τράβηξε» ο λογοτέχνης σύγχρονος του Παύλος Νιρβάνας, το αυτοβιογραφικό του σημείωμα, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πολιτεία» από τον Γιάννη Βλαχογιάννη στις 13 Σεπτεμβρίου 1925, ένα απόφθεγμα του και το διήγημα «Ο έρωτας στα χιόνια» (1985).(Κρατήσαμε την ορθογραφία του Παπαδιαμάντη).
«Μεταξύ όλων των επαγγελμάτων, εις όλον το Γένος, περνά εξόχως το επάγγελματης θρησκείας, καθώς και του πατριωτισμού».
Αυτοβιογραφικό σημείωμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
«Εγεννήθην εν Σκιάθω τη 4 Μαρτίου 1851. Εβγήκα από το Ελληνικόν Σχ(ολείον) εις τα 1863, αλλά μόνον το 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδος, όπου ήκουσα την Α΄και Β΄τάξιν. Την Γ΄εμαθήτευσα εις Πειραιά, είτα διέκοψα τας σπουδάς μου, κ’ έμεινα εις την πατρίδα. Κατά Ιούλιον του 1872 επήγα εις το Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως, όπου έμεινα ολίγους μήνας. Τω 1873 ήλθα εις Αθήνας κ’ εφοίτησα εις την Δ΄ του Βαρβακείου. Τω 1874 ενεγράφην εις την Φιλοσοφικήν Σχολήν, όπου ήκουσα κατ’ εκλογήν ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ιδίαν δε ησχολούμην εις τας ξένας γλώσσας.
Μικρός εζωγράφιζα Αγίους, είτα έγραφα στίχους, κ’εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας. Τω 1868 επεχείρησα να γράψω μυθιστόρημα. Τω 1879 εδημοσιεύθη η Μετανάστις,έργον μου, εις τον Νεολόγον Κ/πόλεως. Τω 1881 έν θρησκευτικόν ποιημάτιον εις το περιοδικόν Σωτήρα.Τω 1882 εδημοσιεύθη Οι Έμποροι των Εθνών εις το Μηχάνεσαι. Αργότερα έγραψα περί τα εκατόν διηγήματα δημοσιευθέντα εις διάφορα περιοδικά κ’ εφημερίδας».
Προτείνομε να ακούσετε την Σαπφώ Νοταρά να διαβάζει Παπαδιαμάντη
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ
Καρδιά του χειμώνος. Χριστούγεννα, Άης Βασίλης, Φώτα.
Και αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της δυστυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα:
− Σεβντάς είν’ αυτός, δεν είναι τσορβάς …· έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας.
Το έλεγε τόσον συχνά, ώστε όλες οι γειτονοπούλες οπού τον ήκουαν του το εκόλλησαν ως παρατσούκλι: «Ο μπαρμπα−Γιαννιός ο Έρωντας».
Διότι δεν ήτο πλέον νέος, ούτε εύμορφος, ούτε άσπρα είχεν. Όλα αυτά τα είχε φθείρει προ χρόνων πολλών, μαζί με το καράβι, εις την θάλασσαν, εις την Μασσαλίαν.
Είχεν αρχίσει το στάδιόν του με αυτήν την πατατούκαν, όταν επρωτομβαρκάρησε ναύτης εις την βομβάρδαν του εξαδέλφου του. Είχεν αποκτήσει, από τα μερδικά του όσα ελάμβανεν από τα ταξίδια, μετοχήν επί του πλοίου, είταείχεν αποκτήσει πλοίον ιδικόν του, και είχε κάμει καλά ταξίδια. Είχε φορέσει αγγλικές τσόχες, βελούδινα γελέκα, ψηλά καπέλα, είχε κρεμάσει καδένες χρυσές με ωρολόγια, είχεν αποκτήσει χρήματα· αλλά τα έφαγεν όλα εγκαίρως με τας Φρύνας εις την Μασσαλίαν, και άλλο δεν του έμεινεν , ειμή η παλιά πατατούκα, την οποίαν εφόρει πεταχτήν επ’ ώμων, ενώ κατέβαινε το πρωί εις την παραλίαν, διά να μπαρκάρη σύντροφος με καμμίαν βρατσέραν εις μικρόν ναύλον, ή διά να πάγη με ξένην βάρκαν να βγάλη κανένα χταπόδι εντός του λιμένος.
Κανένα δεν είχεν εις τον κόσμον, ήτον έρημος. Είχε νυμφευθή, και είχε χηρεύσει, είχεν αποκτήσει τέκνον, και είχεν ατεκνωθή.
Και αργά το βράδυ, την νύκτα, τα μεσάνυκτα, αφού έπινεν ολίγα ποτήρια διά να ξεχάση ή διά να ζεσταθή, επανήρχετο εις το παλιόσπιτο το μισογκρεμισμένον, εκχύνων εις τραγούδια τον πόνον του:
Σοκάκι μου μακρύ−στενό, με την κατεβασιά σου,
κάμε κι εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου.
Άλλοτε παραπονούμενος ευθύμως:
Γειτόνισσα, γειτόνισσα, πολυλογού και ψεύτρα,
δεν είπες μια φορά κ’ εσύ, Γιαννιό μου έλα μέσα.
Χειμών βαρύς, επί ημέρας ο ουρανός κλειστός. Επάνω εις τα βουνά χιόνες, κάτω εις τον κάμπον χιονόνερον. Η πρωία ενθύμιζε το δημώδες:
Βρέχει, βρέχει και χιονίζει,
κι ο παπάς χειρομυλίζει.
Δεν εχειρομύλιζεν ο παπάς, εχειρομύλιζεν η γειτόνισσα, η πολυλογού και ψεύτρα, του άσματος του μπαρμπα−Γιαννιού. Διότι τοιούτον πράγμα ήτο· μυλωνού εργαζομένη με την χείρα, γυρίζουσα τον χειρόμυλον. Σημειώσατε ότι, τον καιρόν εκείνον, το αρχοντολόγι του τόπου το είχεν εις κακόν του να φάγη ψωμί ζυμωμένον με άλευρον από νερόμυλον η ανεμόμυλον, κι επροτίμα το διά χειρομύλου αλεσμένον.
Και είχε πελατείαν μεγάλην, η Πολυλογού. Εγυάλιζεν, είχε μάτια μεγάλα, είχε βερνίκι εις τα μάγουλά της. Είχεν ένα άνδρα, τέσσαρα παιδιά, κι ένα γαιδουράκι μικρόν διά να κουβαλά τα αλέσματα. Όλα τα αγαπούσε, τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαιδουράκι της. Μόνον τον μπαρμπα−Γιαννιόν δεν αγαπούσε.
Ποίος να τον αγαπήση αυτόν; Ήτο έρημος εις τον κόσμον.
Και είχε πέσει εις τον έρωτα, με την γειτόνισσαν την Πολυλογού, διά να ξεχάση το καράβι του, τας λαϊδας της Μασσαλίας, την θάλασσαν και τα κύματά της, τα βάσανά του, τας ασωτίας του, την γυναίκα του, το παιδί του. Και είχε πέσει εις το κρασί διά να ξεχάση την γειτόνισσαν.
Συχνά, όταν επανήρχετο το βράδυ, νύκτα, μεσάνυκτα, και η σκιά του, μακρά, υψηλή, λιγνή, με την πατατούκαν φεύγουσαν και γλιστρούσαν από τους ώμους του, προέκυπτεν εις τον μακρόν, στενόν δρομίσκον, και αι νιφάδες, μυίαι λευκαί, τολύπαι βάμβακος, εφέροντο στροβιληδόν εις τον αέρα, και έπιπτον εις την γην, και έβλεπε το βουνόν ν’ ασπρίζη εις το σκότος, έβλεπε το παράθυρον της γειτόνισσας κλειστόν, βωβόν, και τον φεγγίτην να λάμπη θαμβά, θολά, και ήκουε τον χειρόμυλον να τρίζη ακόμη, και ο χειρόμυλος έπαυε, και ήκουε την γλώσσάν της ν’ αλέθη, ι’ ενθυμείτο τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαιδουράκι της, οπού αυτή όλα τα αγαπούσε, ενώ αυτόν δεν εγύριζε μάτι να τον ιδή, εκαπνίζετο, όπως το μελίσσι, εφλομώνετο, όπως το χταπόδι, και παρεδίδετο εις σκέψεις φιλοσοφικάς και εις ποιητικάς εικόνας.
− Να είχεν ο έρωτας σαϊτες!… να είχε βρόχια… να είχε φωτιές… Να τρυπούσε με τις σαϊτες του τα παραθύρια… να ζέσταινε τις καρδιές… να έστηνε τα βρόχια του απάνω στα χιόνια… Ένας γερο−Φερετζέλης πιάνει με τις θηλιές του χιλιάδες κοτσύφια.
Εφαντάζετο τον έρωτα ως ένα είδος γερο−Φερετζέλη, όστις να διημερεύη πέραν εις τον υψηλόν, πευκόσκιον λόφον, και ν’ ασχολήται εις το να στήνη βρόχια επάνω εις τα χιόνια, διά να συλλάβη τις αθώες καρδιές, ως μισοπαγωμένα κοτσύφια, τα οποία ψάχνουν εις μάτην, διά ν’ ανακαλύψουν τελευταίαν τινά χαμάδα μείνασαν εις τον ελαιώνα. Εξέλιπον οι μικροί μακρυλοί καρποί από τας ευώδεις μυρσίνας εις της Μαμούς το ρέμα, και τώρα τα κοτσυφάκια τα λάλα με το αμαυρόν πτέρωμα, οι κηρομύται οι γλυκείς και οι κίχλαι αι εύθυμοι πίπτουσι θύματα της θηλιάς του γερο−Φερετζέλη.
Την άλλην βραδιάν επανήρχετο, όχι πολύ οινοβαρής, έρριπτε βλέμμα εις τα παράθυρα της Πολυλογούς, ύψωνε τους ώμους, κι εμορμύριζεν:
− Ένας Θεός θα μας κρίνη… κι ένας θάνατος θα μας ξεχωρίση. Και είτα μετά στεναγμού προσέθετε:
− Κι ένα κοιμητήρι θα μας σμίξη.
Αλλά δεν ημπορούσε, πριν απέλθη να κοιμηθή, να μην υποψάλη το σύνηθες ασμάτιον:
Σοκάκι μου μακρύ−στενό, με την κατεβασιά σου,
κάμε κι εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου.
Την άλλην βραδιάν, η χιών είχε στρωθή σινδών, εις όλον τον μακρόν, στενόν δρομίσκον.
− Άσπρο σινδόνι… να μας ασπρίση όλους στο μάτι του Θεού… ν’ ασπρίσουν τα σωθικά μας… να μην έχουμε κακή καρδιά μέσα μας.
Εφαντάζετο αμυδρώς μίαν εικόνα, μίαν οπτασίαν, εν ξυπνητόν όνειρον. Ωσάν η χιών να ισοπεδώση και ν’ ασπρίση όλα τα πράγματα, όλας τας αμαρτίας, όλα τα περασμένα: Το καράβι, την θάλασσαν, τα ψηλά καπέλα, τα ωρολόγια, τας αλύσεις τας χρυσάς και τας αλύσεις τας σιδηράς, τας πόρνας της Μασσαλίας, την ασωτίαν, την δυστυχίαν, τα ναυάγια, να τα σκεπάση, να τα εξαγνίση, να τα σαβανώση, διά να μη παρασταθούν όλα γυμνά και ξετραχηλισμένα, και ως εξ οργίων και φραγκικών χορών εξερχόμενα, εις το όμμα του Κριτού, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου. Ν’ ασπρίση και να σαβανώση τον δρομίσκον τον μακρόν και τον στενόν με την κατεβασιάν του και με την δυσωδίαν του, και τον οικίσκον τον παλαιόν και καταρρέοντα, και την πατατούκαν την λερήν και κουρελιασμένην: Να σαβανώση και να σκεπάση την γειτόνισσαν την πολυλογού και ψεύτραν, και τον χειρόμυλόν της, και την φιλοφροσύνην της, την ψευτοπολιτικήν της, την φλυαρίαν της, και το γυάλισμά της, το βερνίκι και το κοκκινάδι της, και το χαμόγελόν της, και τον άνδρα της, τα παιδιά της και το γαιδουράκι της: Όλα, όλα να τα καλύψη, να τα ασπρίση, να τα αγνίση!
Την άλλην βραδιάν, την τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα, επανήλθε μεθυσμένος πλειότερον παρά ποτέ.
Δεν έστεκε πλέον εις τα πόδια του, δεν εκινείτο ουδ’ ανέπνεε πλέον.
Χειμών βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Μοναξία, ανία, κόσμος βαρύς, κακός, ανάλγητος. Υγεία κατεστραμμένη. Σώμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικά λυωμένα. Δεν ημπορούσε πλέον να ζήση, να αισθανθή, να χαρή. Δεν ημπορούσε να εύρη παρηγορίαν, να ζεσταθή. Έπιε διά να σταθή, έπιε διά να πατήση, έπιε διά να γλιστρήση. Δεν επάτει πλέον ασφαλώς το έδαφος.
Ηύρε τον δρόμον, τον ανεγνώρισεν. Επιάσθη από το αγκωνάρι. Εκλονήθη. Ακούμβησε τις πλάτες, εστύλωσε τα πόδια. Εμορμύρισε:
− Να είχαν οι φωτιές έρωτα!… Να είχαν οι θηλιές χιόνια…
Δεν ημπορούσε πλέον να σχηματίση λογικήν πρότασιν. Συνέχεε λέξεις και εννοίας.
Πάλιν εκλονήθη. Επιάσθη από τον παραστάτην μιάς θύρας. Κατά λάθος ήγγισε το ρόπτρον. Το ρόπτρον ήχησε δυνατά.
− Ποιος είναι;
Ήτο η θύρα της Πολυλογούς, της γειτόνισσας. Ευλογοφανώς θα ηδύνατό τις να του αποδώση πρόθεσιν ότι επεχείρει ν’ αναβή, καλώς η κακώς, εις την οικίαν της. Πώς όχι;
Επάνω εκινούντο φώτα και άνθρωποι. Ίσως εγίνοντο ετοιμασίαι. Χριστούγεννα, Άης−Βασίλης, Φώτα, παραμοναί. Καρδιά του χειμώνος.
− Ποιος είναι; είπε πάλιν η φωνή.
Το παράθυρον έτριξεν. Ο μπαρμπα−Γιαννιός ήτο ακριβώς υπό τον εξώστην, αόρατος άνωθεν. Δεν είναι τίποτε. Το παράθυρον εκλείσθη σπασμωδικώς. Μίαν στιγμήν ας αργοπορούσε!
Ο μπαρμπα−Γιαννιός εστηρίζετο όρθιος εις τον παραστάτην. Εδοκίμασε να είπη το τραγούδι του, αλλ’ εις το πνεύμά του το υποβρύχιον, του ήρχοντο ως ναυάγια αι λέξεις:
«Γειτόνισσα πολυλογού, μακρύ−στενό σοκάκι!…»
Μόλις ήρθρωσε τας λέξεις, και σχεδόν δεν ηκούσθησαν. Εχάθησαν εις τον βόμβον του ανέμου και εις τον στρόβιλον της χιόνος.
− Και εγώ σοκάκι είμαι, εμορμύρισε… ζωντανό σοκάκι.
Εξεπιάσθη από την λαβήν του. Εκλονήθη, εσαρρίσθη, έκλινε και έπεσεν. Εξηπλώθη επί της χιόνος, και κατέλαβε με το μακρόν του ανάστημα όλον το πλάτος του μακρού στενού δρομίσκου.
Άπαξ εδοκίμασε να σηκωθή, και είτα εναρκώθη. Εύρισκε φρικώδη ζέστην εις την χιόνα.
«Είχαν οι φωτιές έρωτα!… Είχαν οι θηλιές χιόνια!»
Και το παράθυρον προ μιάς στιγμής είχε κλεισθή. Και αν μίαν μόνον στιγμήν ηργοπόρει, ο σύζυγος της Πολυλογούς θα έβλεπε τον άνθρωπον να πέση επί της χιόνος.
Πλην δεν τον είδεν ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. Κ’ επάνω εις την χιόνα έπεσε χιών. Και η χιών εστοιβάχθη, εσωρεύθη δύο πιθαμάς, εκορυφώθη. Και η χιών έγινε σινδών, σάβανον.
Και ο μπαρμπα−Γιαννιός άσπρισεν όλος, κι εκοιμήθη υπό την χιόνα, διά να μη παρασταθή γυμνός και ξετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Κριτού, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου.
ΙΡΛΝΑΔΙΑ: ΚΡΕΜΑΝΕ ΤΑ ΜΠΟΥΦΑΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ – ΟΜΟΡΦΗ ΖΩΗ
Συγκίνηση έχει προκαλέσει στο Δουβλίνο η κίνηση πολιτών που κάλεσαν τον κόσμο να κρεμάσει σε μια γέφυρα μπουφάν και παλτό που δεν ήθελαν πια ώστε να τα πάρουν οι άστεγοι.Εδώ και λίγες μέρες, στη γέφυρα Ha’penny, τα κάγκελα συχνά είναι γεμάτα παλτό και κάθε φορά που αδειάζουν, νέα ρούχα καταφθάνουν συνεχώς.«Αν χρειάζεστε ένα, παρακαλώ πάρτε ένα. Αν θέλετε να βοηθήσετε, παρακαλώ κρεμάστε ένα», αναφέρουν τα σημειώματα κατά μήκος της γέφυρας. Εκτός από τα πανωφόρια, υπάρχει και ένα πλαστικό κουτί το οποίο είναι γεμάτο με κασκόλ, σκουφιά και γάντια.
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από μια σελίδα στο Facebook που ονομάζεται Warm for Winter, που στοχεύει να βοηθήσει τους άστεγους κατά τους κρύους χειμωνιάτικους μήνες.Σκοπός είναι να κρεμιούνται ρούχα σε κατάλληλα μέρη γύρω από τις πόλεις και τις πόλεις της Ιρλανδίας, σε μέρη όπου γνωρίζουν ότι περνούν άνθρωποι που τα χρειάζονται.Η κίνηση ξεκίνησε την ίδια ημέρα που εκατοντάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της ιρλανδικής πρωτεύουσας για να διαμαρτυρηθούν για την αυξανόμενη κρίση των αστέγων.Εκτιμάται πως στο Δουβλίνο υπάρχουν περίπου 4,300 άστεγοι ενήλικες και 221 οικογένειες χωρίς σπίτι.Ο Patrick Fryers, ο οποίος ξεκίνησε την καμπάνια Warm For Winter, λέει ότι ελπίζει ότι θα εξαπλωθεί σε άλλες τοποθεσίες. «Ακόμα κι αν είναι μόνο ένα παλτό, κρεμάστε το κάπου που πιστεύετε πως κάποιος μπορεί να το χρειαστεί και θα περάσει να το πάρει».Ο Patrick θα συνεχίσει να συλλέγει τα παλτό και να τα κρεμάει στη γέφυρα Ha’penny και ενθαρρύνει ανθρώπους και σε άλλες περιοχές να κάνουν το ίδιο. Αναφέρει πως αποφάσισε να καλύψει τα παλτό με πλαστικό ώστε να είναι στεγνά σε περίπτωση βροχής.Πολλοί κάτοικοι του Δουβλίνου καλούν μάλιστα μέσω social media, τουρίστες και επισκέπτες που είναι στην πόλη και έχουν μαζί τους ένα παλτό που δεν χρειάζονται, να περάσουν και να το αφήσουν στη γέφυρα ή να κάνουν γνωστή την πρωτοβουλία ώστε να γίνει παράδειγμα και για άλλες πόλεις ή ακόμη και χώρες.Warm for Winter
Αυτό το έγραψα πριν χρόνια σαν σήμερα.
Επειδή δεν έκανα φέτος πολιτικό μνημόσυνο για τον πατερουλη μου Μήτσο Μπεμπονη του Αναστασίου και της Γιαννούλας από το Σιτοχώρι Τριφυλίας,
Το μοιράζομαι ξανά,μαζί σας.
Μην με συγχωρνατε που είμαι περήφανη για τον Πατέρα μου.
Καλό σας απόγευμα.
Ένας απλός άνθρωπος 1.75 ήταν ο Μήτσος Μπεμπονης από το Σιτοχώρι (Πιτσά) Τριφυλίας.. που η Πατρίδα τον απαξίωσε ως αξιωματικό του ΣΞ αλλά τον ανέδειξε ο Αγώνας στα βουνά της Πίνδου και μετά στα Οχυρά ως ΗΡΩΑ.
Αυτός ο απλός άνθρωπος που τον γνώρισα για πρώτη φορά τον Ιούλη του 1957 στον Εύδηλο.. εξόριστο. .γιατί μέχρι τότε «ήξερα»τον «μπαμπά»μου.. αυτός ήθελε να σπουδάσω..
Η μάνα μου, η Γεωργία Παληού-Μπεμπονη, ήθελε να μην ανακατεύω με την δημόσια ζωή.
Ήθελε να βγάλω το Λύκειο,να βρουν ένα»καλό παιδί»,να κάνω οικογένεια..
Ο πατέρας ομως, (οδηγός ταξί μετά την αποφυλάκιση (,επέμενε:»πρώτα να πάρει πτυχίο,να βρει δουλειά να κουδουναει η τσέπη της. Μετα αν είναι θα τον βρει μόνη της τον μουστερη)!!
Έβλεπε ο Μήτσος παραπέρα..
Όπως δεν»έβλεπε» ο θείος μου ο Κώστας, πρώτος ξάδελφος του μπαμπά από την γιαγιά Γιαννούλα. .το γένος Μητρογιαννοπουλου ησαντε, τεσσερις αδελφές. Η γιαγιά Καλλιρόη που παντρεύτηκε τον Μήτσο Παπαδόπουλο.. κάνανε τον Νίκο, μετέπειτα Εισαγγελέα Εφετών..η Γιαγιά Μαρία που έφτιαξε τα αδέλφια Αριστείδη και Γιάννη Δριμη η Γιαγιά Γιαννούλα που έκανε την θεία Αλεξάνδρα,τον θείο Θεόδωρο τον εκτελεσμένο θείο Νίκο και το μπαμπά μου.
Ήταν όμως και η άλλη γιαγιά που έκανε τον θείο Κώστα
Το καμάρι μας.
Γιατί έγινε μεγάλος γιατρός,καθηγητής Ουρολόγος, Πανεπιστημίου και Πρύτανης.
Αυτός λοιπόν ο θείος, όταν αρρώστησε ο μπαμπάς από την σπειροματονεφριτιδα και πήγα στην οδό Πετράκη στο ιατρείο να μου πει τι να κάνω,έβγαλε την διάγνωση.
«Να παντρευτείς.Δουλεια έχεις και καλή.Υπαλληλος στην Εθνική Τράπεζα και μάλιστα εξέλιξιμη .Τι τα θες τα πανεπιστήμια;αηντε να του κάνεις του Μήτσου Κουτσούβελα. Δεν χρειάζεται το πτυχίο..»
Με αυτή λοιπόν την διάγνωση εν έτει 1976 παραμασχαλα γύρισα σπίτι και..στρώθηκα στο διάβασμα.
Το πρωί στη δουλειά,το απόγευμα διάβασμα..σκατα φοιτητική ζωή..έπρεπε να πληρώνουμε το κάτι τις για τον τεχνητό νεφρό του μπαμπά..η σύνταξη του ελάχιστη..
Τα χρόνια πέρασαν..έλα που άνοιξε η ορεξη και ήθελα μεταπτυχιακές σπουδές..που να πάω; στον θείο Κώστα..τον Δημόπουλο..
Έλα που ποτέ δεν με δέχθηκε..
Πέρασαν τα χρόνια..έκανα έρευνα..αξιώθηκα να μιλήσω σε διεθνή συνέδρια..ο Μητσος μου με βλέπει από πάνω..
Παρόλες τις ταλαιπωρίες,έστω με λίγα ψωροευρω, κουδουνάει η τσέπη κατά πως τολεγε ο πατέρας μου..
Ο γάμος;όχι δεν είναι αποκατάσταση. Ειναι η συντροφικότητα όταν υπάρχει και είναι έντιμη δεν πήγε καλά ο γάμος και Κουτσού ΕΛΑΣ δεν ευλογήθηκα για ζήσει.
Αποκατάσταση είναι το κουδούνισμα της τσέπης , η υγεία και οι σωστές κοινωνικές θέσεις..να αφήσουμε ένα λιθαράκι στην κοινωνία.
Να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να φτιάξει την Ζωή.
Δεν ξέρω αν τον συγχωρησα το θείο μου..συστατικές επιστολές πήρα από τέσσερις καθηγητές μου..ένας από αυτούς ο Γιώργος Μπαμπινιώτης..που με ήξερε από το 1971 καταδιωκόμενη από τον Καραπαναγιώτη..
Το διδακτορικο μου τοκανα με πόνο..ματωνοντας οικονομικά..
Δεν ξέρω αν πότε θα έχω χρήματα για να το εκδώσω..
Σημασία έχει ότι το όνειρο μου,το έκανα..
Στην κηδεία του θείου πήγα πριν τέσσερα χρόνια στον Άγιο Διονύσιο..ήταν εκεί κάποιοι εισαγγελείς γνωστοί..Ένας από αυτούς ήλθε και με συλλυπητήρια..δεν λέω το όνομα του..γιατί είναι εν ενεργεία στον Άρειο Πάγο..
Ο δεύτερος ξάδελφος μου,ο Μελέτης ο γυιος του θείου Κωστα είναι τώρα Πρύτανης στο ΕΚΠΑ..
Τον καμαρώνω όπως καμαρώνω και για τον θείο Κωστα..όπως καμαρώνω για τον ξάδελφο μου τον Νίκο που ήταν αδέκαστος Εισαγγελέας..όπως καμαρώνω για τον ξάδελφο μου Στέλιο Δριμη από τις παγκόσμιες αυθεντίες στην πνευμονολογία.
Φτωχοπαιδα ειμασταν όλοι στην οικογένεια..
Αγωνίστηκαν και αγωνίζομαι να φτιάξουμε τη ζωή..
Τώρα αν κάποιοι αλλοτρίωθηκαν στην πορεία..ε..τι να πω..πονάει πολύ η πληγή..πιο πολύ όταν ξύνεις το κακαδι..
Καλή σας όρεξη.
Το Σάββατο 17 Αυγούστου 2019 πραγματοποιήθηκε το 5ο αντάμωμα Τριφύλιων & Ολύμπιων στον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη στη Νέδα. (Ακολουθεί και άλλο ρεπορτάζ)
Ο εμπνευστής του θεάρεστου αυτού έργου Δημήτρης Γεωργόπουλος, γνωστός για τη μεγάλη του αγάπη για τον τόπο μας, κατόρθωσε για μια ακόμη φορά να ενώσει όμορφα Μεσσήνιους και Ηλείους.
Η εκδήλωση ξεκίνησε το πρωί με την τέλεση θείας λειτουργίας στον νεόδμητο ναό του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη. Μετά το πέρας της λειτουργίας ο Δημήτρης Γεωργόπουλος καλωσόρισε και ευχαρίστησε για την παρουσία τους, σε ένα διαμορφωμένο χώρο ανάμεσα στα πλατάνια, τους πολυπληθείς φίλους που προσήλθαν σε αυτό το αντάμωμα με τον γνωστό του ποιητικό λόγο.
Στη συνέχεια ακολούθησε πολύωρο γλέντι και χορός με ζωντανή μουσική από τους μουσικούς Ανδρέα Ζαρειφόπουλο και Γιάννη Κλωνάρη και τους τραγουδιστές Κώστα Παναγούλια και Νίκο Μιχελή. Προσφέρθηκαν δωρεάν μεζέδες, κρασί και αναψυκτικά σε όλους τους παρευρισκόμενους.
Την εκδήλωση τίμησαν και χαιρέτησαν οι: βουλευτές Μεσσηνίας, κ. Γιάννης Λαμπρόπουλος και κ. Μίλτος Χρυσομάλλης, η κα Μαρία Λιακάκη, αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων – Συνδέσμων Τριφυλίας, ο κ. Κων/νος Σμυρνής, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ολυμπίας και ο κ. Αθανάσιος Κυριαζής, πρόεδρος πολιτιστικών εκδηλώσεων Σιδηροκάστρου. Παρευρέθηκαν ακόμη ο κ. Στάθης Παρασκευόπουλος, εκπαιδευτικός – συγγραφέας, ο κ. Δημήτρης Παπακωνσταντόπουλος, γεν. γραμματέας της Ομοσπονδίας Συλλόγων – Συνδέσμων Τριφυλίας, ο κ. Θεοδωρόπουλος, αεροπαγίτης, ο κ. Ευάγγελος Αντωνόπουλος, λυκειάρχης Κυπαρισσίας, εκπρόσωποι συλλόγων και κοινοτήτων της περιοχής, διακεκριμένες προσωπικότητες και πλήθος κόσμου.
Από τα βάθη της ψυχής μου εύχομαι στον αγαπητό φίλο Δημήτρη ο Θεός να τον έχει καλά και για πολλά ακόμη χρόνια να μας καλωσορίζει στον παραδεισένιο τόπο της Νέδας.
Το ιστολόγιο anodorio ήταν παρόν και παρουσιάζει στιγμές από την όμορφη εκδήλωση.
ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΙΚΣ: 14 ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Η διατήρηση της μνήμης μέσω της τέχνης των κόμικς απέναντι στο διαχρονικά απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού
24 – 28 Ιουλίου 2019
«Πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής; Πώς κατάφεραν οι Αθηναίοι να επιβιώσουν και να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια και την κοινωνική συνοχή εν καιρώ πολέμου; Ποιες θηριωδίες, ποια εγκλήματα διέπραξαν οι κατακτητές; Πώς αντιστάθηκαν οι κάτοικοι της πόλης; Ποιοι συνεργάστηκαν με τους ναζί; Ποιοι κράτησαν το στόμα τους κλειστό; Ποιοι βγήκαν στους δρόμους, με θάρρος και αυταπάρνηση σε καθεστώς απόλυτης παρανομίας για να διεκδικήσουν την ελευθερία; Και πώς φτάσαμε στην απελευθέρωση;»
Έργο: Γιώργος Γούσης
Δεκατέσσερις κορυφαίοι Έλληνες δημιουργοί κόμικς δίνουν τις δικές τους απαντήσεις με ισάριθμα έργα. Στόχος είναι η διατήρηση της μνήμης μέσω της τέχνης των κόμικς απέναντι στο διαχρονικά απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού. Η αποτροπή παρόμοιων εγκλημάτων στο μέλλον στηρίζεται στη γνώση της ιστορίας και των γεγονότων.Οι 14 Έλληνες καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση στην Καφετέρια του Θεάτρου Άλσους στο Πεδίο του Άρεως, χρησιμοποιώντας τεκμήρια και ιστορικά δεδομένα, δημιουργούν τις δικές τους, σκληρές ιστορίες για την Αθήνα κατά την ταραγμένη περίοδο της ναζιστικής Κατοχής.
Τα κρανία στη Μάνη ξαναγράφουν την ιστορία του ανθρώπου.
«Είναι κάτι μοναδικό. Δεν είναι κάτι που το συνηθίζει κανείς. Αυτά τα ευρήματα αντιπροσωπεύουν ανθρώπους που κάποτε έζησαν και περιέχουν έναν πλούτο πληροφοριών για το παρελθόν. Νιώθω μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη κάθε φορά που πλησιάζω τέτοια ευρήματα», λέει στην «Καθημερινή» και στον Σάκη Ιωαννίδη, η διακεκριμένη παλαιοανθρωπολόγος Κατερίνα Χαρβάτη, που με την έρευνά της ξαναγράφει την ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης.
Την περασμένη Τετάρτη, η κ. Χαρβάτη και η ομάδα της, που αποτελείται από διακεκριμένους επιστήμονες, δημοσίευσαν στο επιστημονικό περιοδικό Nature τα αποτελέσματα της έρευνάς τους πάνω σε δύο κρανία που είχαν εντοπιστεί στο σύμπλεγμα σπηλαίων Απήδημα της Μάνης και φαίνεται ότι ένα από αυτά, το «Απήδημα 1», έχει ηλικία 210.000 ετών. «Πρόκειται για τον αρχαιότερο Homo sapiens που ανακαλύφθηκε εκτός της Αφρικής και μετακινεί την άφιξή τους στην Ευρώπη κατά 150.000 χρόνια νωρίτερα απ’ όσο νομίζαμε μέχρι σήμερα», σημειώνει η κ. Χαρβάτη..
Η εξέλιξη των Homo sapiens σημειώθηκε στην Αφρική πριν από περίπου 300.000 χρόνια. Ευρήματα που εντοπίστηκαν στο Ισραήλ ηλικίας 194.000 ετών έδειξαν ότι η μετανάστευση από την Αφρική ξεκίνησε νωρίς, αλλά το κρανίο της Μάνης καταδεικνύει αφενός ότι κύματα μετανάστευσης πληθυσμών άρχισαν νωρίτερα και μάλιστα ότι προχώρησαν μακριά μέσα στην Ευρώπη.
Αυτό προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στους επιστήμονες, αλλά δημιούργησε και μία σειρά νέων ερωτημάτων για περαιτέρω έρευνα, όπως τι προκάλεσε τη μετακίνησή τους και τι απέγιναν αυτοί οι πληθυσμοί. «Ξέρουμε ότι στην περιοχή της Μάνης και γενικότερα σε όλη την Ελλάδα είχαμε ήπιο κλίμα, ιδιαίτερα στις εποχές των παγετώνων. Φαίνεται ότι εκτός από διάδρομος μετακινήσεων πληθυσμών, η περιοχή υπήρξε κάτι σαν καταφύγιο στις εποχές των παγετώνων που μάλλον ευνοούσε τη ζωή ανθρώπων, ζώων και φυτών», μας λέει η κ. Χαρβάτη.
Το δεύτερο κρανίο, το «Απήδημα 2», ανήκει σε έναν Νεάντερταλ ηλικίας 170.000 ετών. Τα δύο κρανία δεν σώζονται ολόκληρα, αλλά αποτελούνται από θραύσματα και κομμάτια διαφορετικών μεγεθών.
Από το «Απήδημα 1» διατηρούνται το πίσω μέρος και η αριστερά πλευρά του, ενώ το δεύτερο είναι σχεδόν ολόκληρο αλλά έχει υποστεί πολλές αλλοιώσεις. Είχαν εντοπιστεί στο σπήλαιο της Μάνης το 1978 από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών που έκανε έρευνες στην περιοχή. Τα ευρήματα ήταν εγκλωβισμένα σε έναν βράχο και ήταν δύσκολη η εξαγωγή και ο καθαρισμός τους, ενώ είχαν υποστεί μεγάλες αλλοιώσεις.
Οι επιστήμονες επικεντρώθηκαν τότε στο δεύτερο, πιο ολοκληρωμένο, εύρημα, που είχε εμφανή τα χαρακτηριστικά του Νεάντερταλ. Έκτοτε, υπήρχε η πεποίθηση πως τα δύο κρανία προέρχονταν από την ίδια χρονική περίοδο.
Το Ανθρωπολογικό Μουσείο της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ κάλεσε την κ. Χαρβάτη και την ομάδα της από το Κέντρο Σένκεμπεργκ για την Ανθρώπινη Εξέλιξη και το Παλαιοπεριβάλλον του γερμανικού Πανεπιστημίου του Τίμπιγκεν για να μελετήσουν τα ευρήματα εφαρμόζοντας καινοτόμες μεθόδους χρονολόγησης και τρισδιάστατης απεικόνισης. Η στρογγυλή μορφή του κρανίου όπως προκύπτει από την τρισδιάστατη απεικόνιση, επισημαίνει η Κατερίνα Χαρβάτη, είναι το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει στη μορφολογία του Homo sapiens σε σχέση με του Νεάντερταλ.
Οι πρώιμοι Homo sapiens αντικαταστάθηκαν από τους Νεάντερταλ, οι οποίοι με τη σειρά τους εξαφανίστηκαν για να δώσουν τη θέση τους στους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου, τα πρώιμα ίχνη των οποίων χρονολογούνται στην περιοχή έως και πριν από 40.000 χρόνια.
Τα νέα δεδομένα για τους παλαιούς συγγενείς μας που κομίζει η έρευνα των επιστημόνων δείχνουν επίσης ότι ο ελλαδικός χώρος ήταν ένα πέρασμα στην ανθρώπινη εξέλιξη και πιο συστηματικές και ευρύτερες έρευνες ίσως φέρουν στο φως ακόμη περισσότερα στοιχεία για τη ζωή των πρώτων ανθρώπων. «Ελπίζω να συνεχιστεί η έρευνα στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολλά ακόμη να ανακαλυφθούν στον χώρο της ανθρώπινης εξέλιξης. Η Ελλάδα είναι γνωστή για το αρχαίο παρελθόν της, αλλά είναι και πολύ σημαντική για την εξέλιξη του ανθρώπου, ένα παρελθόν που δεν το έχουμε διερευνήσει πλήρως».
Οι Ιάπωνες καλλιτέχνες ξανασχεδιάζουν τις χώρες και τις σημαίες τους ως χαρακτήρες anime για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο του 2020 (30 φωτογραφίες)
Δείτε όλες της …φανταστικές αναρτήσεις από το Bored Panda: Τέχνη , εικονογράφηση
Ενώ το Τόκιο είναι απασχολημένο με την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, οι άνθρωποι είναι ήδη ψυχασμένοι γι ‘αυτό. Μερικοί Ιάπωνες καλλιτέχνες συναντήθηκαν για να δημιουργήσουν μια ανεπίσημη εκστρατεία προώθησης για το μεγάλο γεγονός, αντλώντας έμπνευση από ένα θέμα που είναι απίστευτα παθιασμένο. Anime. Έχουν επαναδιατυπώσει τις συμμετέχουσες χώρες ως badass χαρακτήρες που είναι έτοιμοι να πάνε σε μάχη, και τα σχέδια είναι πολύ ιαπωνικά. Με απόλυτα καλό τρόπο. Κάθε «ανταγωνιστής» δημιουργείται με γνώμονα τον πολιτισμό, την ιστορία και την εθνική ταυτότητα της αντίστοιχης χώρας, προσφέροντας μια αρκετά οπτική αρμονική ποικιλομορφία. Ποια είναι η κατάσταση των Ολυμπιακών Αγώνων.
«Υπάρχουν έξι άνθρωποι που εργάζονται στο έργο, αλλά περισσότεροι δημιουργοί θα ενταχθούν σύντομα,» Παγκόσμια σημαίες είπε Bored Panda . «Το κάνουμε εδώ και περίπου ένα χρόνο.» Και παρόλο που το πλήρωμα δεν έχει κάνει όλες τις συμμετέχουσες χώρες ακόμα, είπαν ότι δεν θα σταματήσει μέχρι όλοι όσοι συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 να αποκτήσουν το δικό τους χαρακτήρα.
Φιλιππίνες
«Αισθανόμαστε τόσο πολύ σεβασμό για όλες τις χώρες του κόσμου. Αυτοί και τα σύμβολά τους (σημαίες) είναι πολύ σημαντικά για εμάς», ανέφεραν οι καλλιτέχνες. «Γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κανένα από αυτά με τρόπο που θα τους αγανάκτηση και αυτό προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε».
Ηνωμένο Βασίλειο
«Ξεκινήσαμε αυτό το έργο αφού αναγνωρίσαμε την ποικιλομορφία ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους στον κόσμο και πιστεύουμε ότι η απεικόνιση είναι το τέλειο εργαλείο για να τονίσουμε αυτό το σύνθημα:» Όλος ο κόσμος είναι δροσερός! »
Βιετνάμ
«Η Ιαπωνία και το Τόκιο έχουν ήδη αρχίσει να προωθούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κάνουν καλή δουλειά, θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι οι Παγκόσμιες Σημαίες δεν αποτελούν μέρος των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά θέλαμε να συμβάλουμε. – μπορεί να κάνει πραγματικά θαύματα όταν πρόκειται για τον εορτασμό του δεσμού μεταξύ της ιαπωνικής κουλτούρας και του υπόλοιπου κόσμου και για την αναγνώριση των διαφορών τους ».
Πασχαλινό παζάρι διοργανώνει «Το Χαμόγελο του Παιδιού» στην Καλαμάτααπό την Δευτέρα 15 έως και το Σάββατο 20 Απριλίου στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης και στη Μεγαλόπολη την ερχόμενη Δευτέρα 8 του μήνα.
Το παζάρι στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας θα μένει ανοιχτό από τις 10 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι και από τις 5 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ, ενώ στη Μεγαλόπολη από τις 8 το πρωί έως τις 2.30 το μεσημέρι. Στα παζάρια οι επισκέπτες θα βρουν χειροποίητες πασχαλινές λαμπάδες και πασχαλινές κατασκευές, δώρα για μικρούς και μεγάλους που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και οι εθελοντές των Εθελοντικών Δημιουργικών Εργαστηρίων του οργανισμού για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών που μεγαλώνουν στα σπίτια του.
Ψήφισμα και κινητοποίηση για την παγκόσμια ημέρα Γυναίκας.
Η φετινή παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, στις 8 του Μάρτη, αποκτάει επιτέλους και διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα νέα χαρακτηριστικά. Αυτή η ημέρα ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε υπόθεση του εργατικού κινήματος, μιας και από αυτό προέκυψε αυτή η «επέτειος» στις αρχές του 20ού αιώνα. Μόνο «επετειακή» όμως δεν είναι! Μέσα στο 2017 κυκλοφόρησε ο «δείκτης ισότητας των φύλων» που καταγράφει την ανισότητα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες στους τομείς της εργασίας, του χρήματος, της γνώσης, του χρόνου, της εξουσίας και της υγείας σε όλο τον κόσμο. Σε αυτόν, ο μέσος όρος των κρατών – μελών της Ε.Ε. φτάνει στο 66,2 και πρώτη στην ανισότητα είναι η Ελλάδα με 50, δηλαδή με τον χαμηλότερο δείκτη ισότητας σε σχέση με τις άλλες χώρες.
Με βάση τα στοιχεία του 2016 από το ΙΚΑ, ο μισθός των γυναικών είναι κατά 226 ευρώ το μήνα χαμηλότερος. Η μισθολογική διαφορά στην Ελλάδα φτάνει το 45,2% ενώ στην Ευρώπη είναι 41,1%. Πέρα όμως από αυτά την ίδια στιγμή παρατηρείται αύξηση των σεξιστικών επιθέσεων διεθνώς αλλά και μέσα στους χώρους δουλειάς, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.
Σήμερα οι γυναίκες αποτελούν κάτι περισσότερο από το 50% των εργαζομένων, επιβαρύνονται όμως πολύ περισσότερο με την δουλειά στο σπίτι. Σε αυτή την εικόνα προστίθενται πάνω στις γυναίκες και τα βάρη από τη διάλυση των γηροκομείων, των παιδικών σταθμών, της υγείας και της παιδείας με την επέλαση των μνημονίων και της διαρκούς λιτότητας.
Όλοι εμείς που παλεύουμε για προσλήψεις, αυξήσεις, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, προχωράμε στις 8 Μάρτη 2019 σε Στάση Εργασίας 1μμ έως τη λήξη του ωραρίου και απεργιακή συγκέντρωση στις 2μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος, μαζί με άλλα σωματεία Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.
Γυναίκες και άντρες εργαζόμενοι μαζί εκείνη την ημέρα ξεσηκωνόμαστε διεκδικώντας αξιοπρέπεια ΚΑΙ επιτέλους να σταματήσουν οι παράλογες διακρίσεις με βάση το φύλο.
Η ιστορία της 8ης Μαρτίου
8 Μαρτίου 1885. Οι κάκιστες συνθήκες εργασίας οδηγούν 20.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν μειωμένο ωράριο σε 10 από 16 ώρες και ίσες απολαβές με τους άνδρες, σε μαζική απεργία στη Νέα Υόρκη.
Οι αστυνομικές αρχές χρησιμοποιούν βία για να διαλυθεί το πλήθος, ενώ οι εργοστασιάρχες δίνουν το στίγμα τους: Ομαδικές απολύσεις.
Δύο χρόνια αργότερα οι γυναίκες που συμμετείχαν στην κινητοποίηση οργανώνουν το πρώτο σωματείο γυναικών, κίνηση που δημιούργησε αργότερα θέμα διαχωρισμού ανάμεσα στο γυναικείο εργατικό κίνημα και τον φεμινισμό.
1908. Με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» 15.000 γυναίκες κατεβαίνουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με αίτημα λιγότερες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική ασφάλεια και το τριαντάφυλλο την καλύτερη ποιότητα ζωής. Τελικά η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας καθιερώνεται το 1910, στη δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη και εορτάζεται για πρώτη φορά ένα χρόνο μετά.
Στη Ρωσία, μετά το τέλος της Οκτωβριανής Επανάστασης, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι πείθει τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία, η οποία στη συνέχεια επεκτάθηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1882 στον Πειραιά, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα.
Τη συγκεκριμένη χρονιά η εν λόγω υφαντουργία αποφάσισε να προβεί σε μειώσεις μισθών στις γυναίκες από 80 σε 60 λεπτά. Την είδηση μετέδωσε τότε η πρώτη γυναικεία εφημερίδα η «Εφημερίδα των Κυριών» που κυκλοφόρησε το 1887 και πρόβαλλε θέματα που αφορούσαν στο δικαίωμα στην εκπαίδευση και στο δικαίωμα στην εργασία.
12 νεκροί. 3.200 τραυματίες. Εκατοντάδες νοσηλεύονται, με 6 να βρίσκονται σε κώμα. Και περίπου 300 ακρωτηριασμένοι από τα νέα όπλα της αστυνομίας που χτυπούν το πλήθος σε ευθεία βολή (flash-ball). Οι συλληφθέντες έχουν φτάσει στους 8.300. Από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί οι 1.100 και περιμένουν στη σειρά οι υπόλοιποι. Και ήδη οι 400 πρώτοι έχουν οδηγηθεί στη φυλακή. Και όλα αυτά όχι στη Βενεζουέλα, αλλά στην καρδιά της Ε.Ε., στη Γαλλία, που έχει εθνικό έμβλημα το «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη» που είναι γραμμένο σε κάθε δημόσιο κτίριο. Και όλα αυτά με δημοκρατικούς νόμους.
Αλλά φαίνεται πως αυτή η σφαγή δεν αρκούσε. Το κράτος χρειάζεται ένα μεγαλύτερο νόμιμο μακελειό. Και ψήφισε έναν νόμο που θα τον ζήλευε κάθε δικτάτορας. Στην ουσία του αυτός ο ειδεχθής νόμος κάνει ποινικό αδίκημα τη συμμετοχή σε συλλαλητήριο με βαριά φυλάκιση και αβάσταχτο πρόστιμο (15.000 €).
Τι σημαίνει αυτή η άγρια καταστολή; Τον πανικό της εξουσίας μπροστά σε ένα πρωτοφανές κίνημα που ξεπήδησε από το πουθενά.
Από την περιθωριακή επαρχία, τη βαθιά Γαλλία, όπως λέγεται, για να γίνει πανεθνικό. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες, γιγαντώθηκε χωρίς άμεσες προοπτικές να ξεθυμάνει. Δηλαδή δεν ακολούθησε τη μοίρα των αυθόρμητων κινημάτων, που ξεσπούν δυναμικά και μετά ή χάνονται ή αφήνουν μια μαγιά για την επόμενη φορά. Ο κ. Μακρόν, ο κομψευόμενος δανδής των τραπεζών, μισεί τους «τίποτα», κατά αντιστοιχία των ευγενών στη Γαλλική Επανάσταση που φορούσαν τα ακριβά παντελόνια με το όνομα culotte.
Οι αριστοκράτες κατηγορούσαν την πλέμπα πως δεν είναι ευπρεπώς ενδεδυμένη και άρα τι σόι επανάσταση θα μπορούσε να κάνει; Οι λεγόμενοι αβράκωτοι, sans culotte (χωρίς κιλότα) είναι τα σημερινά «κίτρινα γιλέκα», χαρακτηριστικό ένδυμα των εργατών που κάνουν μια επικίνδυνη δουλειά και πρέπει να φαίνονται. Μπορούμε λοιπόν να πούμε αβίαστα πως η culotte του κ. προέδρου είναι χεσμένη. Και ακολουθεί έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο δρόμο που είναι η ανοιχτή σύγκρουση με τον λαό του. Κοινώς τα έχει κάνει θάλασσα και ίσως να την πληρώσει ακριβά.
Το κίνημα αυτό δεν προσέχθηκε όσο έπρεπε από τη διεθνή αριστερή κοινότητα. Ο Γαλλικός Μάης του ’68, σε σύγκριση με αυτό το μακελειό, είχε ελάχιστα θύματα, κράτησε περίπου έναν μήνα και συντάραξε την υφήλιο. Εδώ η Αριστερά μοιάζει να μην έχει καταλάβει και πολλά πράγματα. Τα δημοσιεύματα φειδωλά και τα κινήματα συμπαράστασης σχεδόν ανύπαρκτα.
Και καλά τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς (όρος που έχει πια πολλαπλές ερμηνείες, περίπου αντίστοιχες με τις βιβλικές σπουδές), αλλά η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά -καλή της ώρα- που τρέχει για κάθε πικραμένο σε όποια γωνιά της Γης, είναι και αυτή απούσα. Ισως οι αναζητήσεις της για τη μετεμψύχωση των Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, άντε βάλε και κανέναν Μπακούνιν, να την οδηγεί προς το Υπερπέραν και να χάνει τη γη που πατάει. Και τα «κίτρινα γιλέκα» φύτρωσαν στο χώμα της κοινωνίας και έδωσαν ένα παράξενο φρούτο, που πολλοί πίστευαν πως δεν πιάνει πια. Την άμεση δημοκρατία.
Η μεγάλη έρευνα του καθηγητή Alexis Spire (1), με συνεντεύξεις 2.700 φορολογουμένων μέσα στις εφορίες, έδειξε πως σχεδόν όλα τα έσοδα του κράτους προέρχονται από τους πολλούς και φτωχούς και οι πλούσιοι συμβάλλουν από ελάχιστα ώς καθόλου. Η πιο πλούσια γυναίκα στη Γαλλία, η Λιλιάν Μπετανκούρ, απέκρυψε από την Εφορία το χαρτζιλικάκι της που ανερχόταν σε περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ. Αλλά δεν ήταν τσιγκούνα. Χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα την εκλογική καμπάνια του Σαρκοζί. Αντίθετα στην επαρχία κλείνουν σχολεία, ιατρεία, μπακάλικα και φούρνοι, όπως και σταθμοί τρένων λόγω της λιτότητας. Οπότε χωρίς αυτοκίνητο είσαι χαμένος.
Γι’ αυτό η αύξηση των καυσίμων ήταν δυσβάσταχτη λόγω πολλαπλών μετακινήσεων. Τα εργατικά κινήματα που ξέραμε μέχρι σήμερα είχαν αιτήματα για αυξήσεις, εναντίον απολύσεων, για τις συνθήκες εργασίας, αλλά όχι για φόρους. Δηλαδή τα «κίτρινα γιλέκα» δεν στρέφονταν εναντίον κάποιου εργοδότη, αλλά κατευθείαν εναντίον του κράτους. Και μάλιστα στο πιο νευραλγικό του σημείο. Στα έσοδά του. Με άλλα λόγια, κατά της φτώχειας των πολλών. Και έτσι άναψε η πυρκαγιά που έκαψε όλους τους θεσμούς και τα κόμματα της εργατικής τάξης που είχαν συριζοποιηθεί πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Εμπιστοσύνη λοιπόν σε κανέναν. Πίστη μόνο σε μας τους ίδιους».
Σήμερα σε κάθε γωνιά της Γαλλίας υπάρχει η Γενική Συνέλευση που αποφασίζει. Συντονίζονται από τη «Συνέλευση των Συνελεύσεων» (2) και συμμετέχουν από όλη τη Γαλλία. Σήμερα τα αιτήματα είναι: Παραίτηση Μακρόν. Αμεση ανακούφιση του λαού από τη λιτότητα. Βαθιά δημοκρατική αναμόρφωση. Δημοψηφίσματα. Διακοπή της αστυνομικής βίας και αμνήστευση των διωκομένων και καταδικασθέντων. Για πρώτη φορά τα συνδικάτα ενώθηκαν με το κίνημα στην απεργία της 5ης Φεβρουαρίου και συμμετείχαν κόμματα και κινήσεις της Αριστεράς. Εν τούτοις η δυσπιστία των «κίτρινων γιλέκων» για καπέλωμα από τα συνδικάτα παραμένει. Η μνήμη του Μάη του ‘68 είναι ζωντανή και ο ρόλος των συνδικάτων (CGT) δίδαγμα για την προάσπιση του κινήματος.
1. Alexis Spire, «Resistances a l’ impot, attachement a l’ etat» εκδόσεις Seuil 2018.
2. Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος παραβρέθηκε στην 1η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» και έγραψε ένα έγκυρο ρεπορτάζ στο μπλογκ του. Αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος» 2/2/19.
Εύχομαι την ταινία να την δουν όλοι οι Έλληνες και όλοι οι Φιλέλληνες, για να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Αφιερώνεται σε όλους όσους οραματίζονται μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα! Θόδωρος Μαραγκός
Ένας απλός άνθρωπος 1.75 ήταν ο Μήτσος Μπεμπονης από το Σιτοχώρι (Πιτσά) Τριφυλίας..που η Πατρίδα τον απαξίωσε ως αξιωματικό του ΣΞ αλλά τον ανέδειξε ο Αγώνας στα βουνά της Πίνδου και μετά στα Οχυρά ως ΗΡΩΑ.
Αυτός ο απλός άνθρωπος που τον γνώρισα για πρώτη φορά τον Ιούλη του 1957 στον Εύδηλο …εξόριστο..γιατί μέχρι τότε «ήξερα»τον «μπαμπά»μου..αυτός ήθελε να σπουδάσω..
Η μάνα μου,η Γεωργία Παληού-Μπεμπονη, ήθελε να μην ανακατεύω με την δημόσια ζωή.
Ήθελε να βγάλω το Λύκειο, να βρουν ένα»καλό παιδί»,να κάνω οικογένεια..
Ο πατέρας ομως,(οδηγός ταξί μετά την αποφυλάκιση (επέμενε:»πρώτα να πάρει πτυχίο, να βρει δουλειά να κουδουναει η τσέπη της. Μετα αν είναι θα τον βρει μόνη της τον μουστερη)!!
Έβλεπε ο Μήτσος παραπέρα..
Όπως δεν»έβλεπε»ο θείος μου ο Κώστας, πρώτος ξάδελφος του μπαμπά από την γιαγιά Γιαννούλα …το γένος Μητρογιαννοπουλου ησαντε,τεσσερις αδελφές.
Η γιαγιά Καλλιρόη που παντρεύτηκε τον Μήτσο Παπαδόπουλο, κάνανε τον Νίκο, μετέπειτα Εισαγγελέα Εφετών.. η Γιαγιά Μαρία που έφτιαξε τα αδέλφια Αριστείδη και Γιάννη Δριμη η Γιαγιά Γιαννούλα που έκανε την θεία Αλεξάνδρα, τον θείο Θεόδωρο τον εκτελεσμένο θείο Νίκο και το μπαμπά μου.
Ήταν όμως και η άλλη γιαγιά που έκανε τον θείο Κώστα
Το καμάρι μας.
Γιατί έγινε μεγάλος γιατρός,καθηγητής Ουρολόγος, Πανεπιστημίου και Πρύτανης.
Αυτός λοιπόν ο θείος,όταν αρρώστησε ο μπαμπάς από την σπειροματονεφριτιδα και πήγα στην οδό Πετράκη στο ιατρείο να μου πει τι να κάνω,έβγαλε την διάγνωση.
«Να παντρευτείς. Δουλεια έχεις και καλή.Υ παλληλος στην Εθνική Τράπεζα και μάλιστα εξελίξιμη .Τι τα θες τα πανεπιστήμια; Αηντε να του κάνεις του Μήτσου Κουτσούβελα. Δεν χρειάζεται το πτυχίο..»
Με αυτή λοιπόν την διάγνωση εν έτει 1976 παραμασχαλα γύρισα σπίτι και..στρώθηκα στο διάβασμα.
Το πρωί στη δουλειά, το απόγευμα διάβασμα..σκατα φοιτητική ζωή.. έπρεπε να πληρώνουμε το κάτι τις για τον τεχνητό νεφρό του μπαμπά..η σύνταξη του ελάχιστη..
Τα χρόνια πέρασαν..έλα που άνοιξε η ορεξη και ήθελα μεταπτυχιακές σπουδές..που να πάω;στον θείο Κώστα..τον Δημόπουλο..
Έλα που ποτέ δεν με δέχθηκε..
Πέρασαν τα χρόνια..έκανα έρευνα..αξιώθηκα να μιλήσω σε διεθνή συνέδρια..ο Μητσος μου με βλέπει από πάνω..
Παρόλες τις ταλαιπωρίες,έστω με λίγα ψωροευρω,κουδουνάει η τσέπη κατά πως τολεγε ο πατέρας μου..
Ο γάμος;όχι δεν είναι αποκατάσταση. Ειναι η συντροφικότητα όταν υπάρχει και είναι έντιμη δεν πήγε καλά ο γάμος και Κουτσού ΕΛΑΣ δεν ευλογήθηκα για ζήσει.
Αποκατάσταση είναι το κουδούνισμα της τσέπης ,η υγεία και οι σωστές κοινωνικές θέσεις..να αφήσουμε ένα λιθαράκι στην κοινωνία.
Να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να φτιάξει την Ζωή.
Δεν ξέρω αν τον συγχωρησα το θείο μου..συστατικές επιστολές πήρα από τέσσερις καθηγητές μου..ένας από αυτούς ο Γιώργος Μπαμπινιώτης..που με ήξερε από το 1971 καταδιωκόμενη από τον Καραπαναγιώτη..
Το διδακτορικο μου τοκανα με πόνο..ματωνοντας οικονομικά..
Δεν ξέρω αν πότε θα έχω χρήματα για να το εκδώσω..
Σημασία έχει ότι το όνειρο μου,το έκανα..
Στην κηδεία του θείου πήγα πριν τέσσερα χρόνια στον Άγιο Διονύσιο..ήταν εκεί κάποιοι εισαγγελείς γνωστοί..Ένας από αυτούς ήλθε και με συλλυπητήρια..δεν λέω το όνομα του..γιατί είναι εν ενεργεία στον Άρειο Πάγο..
Ο δεύτερος ξάδελφος μου,ο Μελέτης ο γυιος του θείου Κωστα είναι τώρα Πρύτανης στο ΕΚΠΑ..
Τον καμαρώνω όπως καμαρώνω και για τον θείο Κωστα..όπως καμαρώνω για τον ξάδελφο μου τον Νίκο που ήταν αδέκαστος Εισαγγελέας..όπως καμαρώνω για τον ξάδελφο μου Στέλιο Δριμη από τις παγκόσμιες αυθεντίες στην πνευμονολογία.
Φτωχοπαιδα ειμασταν όλοι στην οικογένεια..
Αγωνίστηκαν και αγωνίζομαι να φτιάξουμε τη ζωή..
Τώρα αν κάποιοι αλλοτρίωθηκαν στην πορεία..ε..τι να πω..πονάει πολύ η πληγή..πιο πολύ όταν ξύνεις το κακαδι..
Καλή σας όρεξη.
Ο Μ.Ε.Σ.Κ. επειδή αυτή τη χρονιά ΔΕΝ του δόθηκε ο λόγος στην τελετή λήξης του Διεθνούς Φεστιβάλ «ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΚΕΣ ΗΛΙΑΧΤΙΔΕΣ», όπως γίνεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ και συγκεκριμένα στην Πρόεδρο και Διευθύντρια του Φεστιβάλ, η οποία μαζί με τον Πρόεδρο της Κοινωφελούς και το Δήμαρχο, κλείνουν ως είθισται το πενθήμερο των εκδηλώσεων, νιώθει έντονα την ανάγκη να εκφράσει τις ευχαριστίες του (αυτές που ήθελε να εκφράσει επί σκηνής, πλην όμως…) προς ΟΛΟΥΣ όσους συνέδραμαν το Φεστιβάλ. Και συγκεκριμένα : ) Το Δήμαρχο Τριφυλίας για το οικονομικό βάρος του Φεστιβάλ που επωμίστηκε μόνος του γι αυτή τη χρονιά, 2) Τη Φωτεινή Στυλιανού όχι μόνον για την άψογη συνεργασία με τον ΜΕΣΚ όσον αφορά τη διοργάνωση του Φεστιβάλ, αλλά και για τις ατελείωτες ώρες προσωπικού μόχθου που διέθεσε για το σκοπό αυτό, εκτός ωραρίου εργασίας της βέβαια..!! Επιπλέον…Μας πρόσφερε φρέσκιες ιδέες που δοκιμάστηκαν στην πράξη και τις επικροτήσαμε…..!! 3) Τους υπαλλήλους του Δήμου που δούλεψαν ΑΓΟΓΓΥΣΤΑ σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ. 4) Το Μορφωτικό + Πολιτιστικό Σύλλογο Γαργαλιάνων, το Σύλλογο Καλλιπάτειρα στο Κοπανάκι, τους Χριστιάνους, τον Σύλλογο ΕΡΜΗ στην Σπηλιά με την ταβέρνα της Νλικης Αγγελοπούλου, που μαγείρεψαν μόνοι τους και παρέθεσαν από ένα γεύμα στις ξένες αποστολές, 5) Το χωριό Ράχες που φιλοξένησαν με δική τους πρωτοβουλία 2 γκρουπ για το γεύμα της Παρασκευής 6) το Καφενείο της Χαράς Παπαδοπούλου, απέναντι από το Δημαρχείο της Κυπαρισσίας που επίσης φιλοξένησε τη Σλοβενία Παρασκευή και Σάββατο. 7) την Άσπα Νικολοπούλου για την εθελοντική της προσφορά στο ντεκόρ της σκηνής στην κεντρική παράσταση του Διεθνούς Φεστιβάλ το Σάββατο 8) το ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ, για την προσφορά των ψημμένων κοτόπουλων, 9) Το σουπερ μαρκετ «ΑΦΟΙ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ» για την προσφορά των κρασιών και 10) Τον Θανάση ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟ, επίσης για την προσφορά κρασιών.
ΚΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους συνοδούς – εθελοντές του Συλλόγου μας στα ξένα γκρουπ, οι οποίοι δίνουν δυναμικό παρόν κάθε χρόνο επιλέγοντας να θυσιάσουν την άδειά τους ή ακόμα και να χάσουν μεροκάματα προκειμένου να συνδράμουν τον ΜΕΣΚ στον αγώνα του Φεστιβάλ. Υπήρχε και μία συνοδός που επέλεξε άδεια άνευ αποδοχών, προκειμένου να είναι συνεπής της στο ραντεβού με το Σύλλογο κι φέτος. Η παρουσία της και μόνο δημιουργεί μεγάλη υποχρέωση για εμάς στο πρόσωπό της.
Η πολύχρονη εμπειρία των συνοδών των ξένων αποστολών , πρέπει να ξέρετε, είναι καθοριστικός για τον συντονισμό και την άψογη διεξαγωγή του Φεστιβάλ.
Και βέβαια ευχαριστούμε όλους εσάς και τον καθένα χωριστά που με την παρουσία σας, στηρίζετε το θεσμό αυτό και επιβεβαιώνετε την αναγκαιότητά του για την προβολή της Τριφυλίας, η οποία μέσα από τη διαδικασία του Διεθνούς Φεστιβάλ δεν κάνει μόνον εισαγωγή ξένων πολιτισμών αλλά το πιο σημαντικό κάνει εξαγωγή του δικού της πολιτισμού και κουλτούρας κάθε χρόνο σε 5 διαφορετικά κράτη. Για σκεφθείτε ότι είναι η 14η χρονιά !! Δηλαδή έχουμε στείλει τον πολιτισμό μας σε 70 κράτη μέχρι τώρα…. Ούτε με την πιο ακριβοπληρωμένη διαφήμιση δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό…!!!!
Υστερόγραφο απο το kopanakinews: Μόνο εδώ ολόκληρα τα χορευτικά -οχι αποσπάσματα- αλλά κανείς δεν σας το είπε …ούτε ο ΜΕΣΚ.
«Τα παραδοσιακά επαγγέλματα… ζωντανεύουν» από τη Γελαστή Πολιτεία στην Κυπαρισσία.
Στις αρχές Ιουλίου έγινε στην αίθουσα «Αλέκος Παπαδόπουλος» θεατρική παρουσίαση του πολιτιστικού προγράμματος με τίτλο «Τα παραδοσιακά επαγγέλματα… ζωντανεύουν», πάνω στο οποίο εργάστηκαν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Νηπιαγωγείου της Γελαστής Πολιτείας, με την καθοδήγηση της νηπιαγωγού Ιωάννας Αναστασοπούλου, καθώς και τη γενική επίβλεψη της κας Γιώτας και της κας Χριστίνας Σταματογιαννοπούλου σε συνεργασία με την Ελληνική Επιτροπή Νέων του CIOFF®, (Διεθνές Συμβούλιο των Διοργανωτών Εκδηλώσεων Λαϊκού Πολιτισμού και Παραδοσιακών Τεχνών), διαπιστευμένου επίσημου εταίρου της Unesco για την Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά.
Τα τρέχοντα θέματα των δράσεων που απασχολούν την Επιτροπή Νέων του CIOFF® παγκοσμίως, όπως καθορίστηκαν στο τελευταίο Παγκόσμιο Συνέδριο Νέων, είναι τα: “Playing together”, όπου παρουσιάζονται παραδοσιακά παιχνίδια, “Traditional trades”, με παρουσίαση παραδοσιακών επαγγελμάτων που χάνονται και “Myths and Legends”, παραδοσιακοί μύθοι και θρύλοι.
Οι δράσεις αυτές απευθύνονται σε νέους και παιδιά σε όλο τον κόσμο, μέσα από συνεργασίες που πραγματοποιούν με διάφορους συλλόγους, ομάδες, σχολεία, φορείς, φεστιβάλ κ.ά. Σκοπό, δε, έχουν οι νέοι και τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους και να αποκομίσουν τα οφέλη που έχει η ενασχόληση με τέτοια προγράμματα, όπου αναδεικνύεται η συνεργασία, ο εθελοντισμός, η προσφορά και η συμμετοχή σε ήθη και έθιμα του τόπου.
Όσο για τη θεματική του προγράμματος με το οποίο ασχολήθηκαν τα παιδιά του Νηπιαγωγείου της Γελαστής Πολιτείας, ταυτίζεται με το διεθνές πρόγραμμα δράσεων “Traditional Trades”, το οποίο εκπονείται σε όλο τον κόσμο. Σκοπός του είναι να φέρει κοντά τα παιδιά και τους νέους στα παραδοσιακά επαγγέλματα του τόπου τους, πολλά από τα οποία έχουν χαθεί ή ασκούνται από λίγους ή εξελίχτηκαν και προσαρμόστηκαν στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής.
Τα επαγγέλματα που παρουσιάστηκαν είναι τα εξής: Νερουλάς, Γανωματής, Μοδίστρα, Καρεκλάς, Πλύστρα, Παγωτατζής, Καραμελάς, Υφάντρια, Πλέκτρια, Λατερνατζής, Φωτογράφος, Λούστρος, Ντελάλης κ.ά.
Σύντομη αναφορά στο CIOFF® έκανε η κα Δρούλια Κατερίνα, φιλόλογος και μέλος του Ελληνικού Εθνικού Τμήματος, η οποία διάβασε και το μήνυμα του προέδρου της Ελληνικής Επιτροπής Νέων του CIOFF®, Κωνσταντίνου Ιωαννίδη.
Τη δράση της Ελληνικής Επιτροπής Νέων του CIOFF® στην Ελλάδα παρουσίασαν η Σωτηρία Καράμπελα και η Θεοδώρα Παναγιωτοπούλου, μέλη της ομάδας Νέων της Ελληνικής Επιτροπής του CIOFF® που έχει δημιουργηθεί και στην Κυπαρισσία.
Η εν λόγω συνεργασία θα έχει ως αποτέλεσμα να γίνει γνωστή η πολιτιστική δράση της Γελαστής Πολιτείας διεθνώς, μέσω του δικτύου ενημέρωσης που ο CIOFF® Youth έχει, με αναρτήσεις στην επίσημη σελίδα του (www.cioffyouth.org) αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Οργανισμού.
Επίσης, ο CIOFF® Youth εκδίδει ανά τακτά χρονικά διαστήματα περιοδικό με τις δράσεις των Επιτροπών του. Το σύνολο της εργασίας των μαθητών θα αποτελέσει σημαντική προσφορά για άρθρα με ελληνικά παραδοσιακά επαγγέλματα.
Μια σημαντική ημέρα μνήμης αλλά και παράλληλα υπενθύμισης των φρικών εγκλημάτων που διέπραξαν οι ναζί στις χώρες της Ευρώπης είναι η σημερινή. Στις 2 Ιουλίου του 1942, τα περισσότερα από τα παιδιά του Lidice, ενός μικρού χωριού της τότε Τσεχοσλοβακίας, παραδόθηκαν στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο. Την επομένη 3 Ιουλίου, τα 82 παιδιά μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Chełmno, όπου δολοφονήθηκαν με δηλητηριώδη αέρια. Η δολοφονία των παιδιών έγινε ως αντίποινα για τον θάνατο του Reinhard Heydrich, διοικητή του ναζιστικού προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές μετά την κηδεία του Heydrich μπήκαν οι ναζί στρατιώτες στο χωριό Lidice. Όλοι οι άνδρες μεταφέρθηκαν σε ένα αγρόκτημα στην άκρη του χωριού και εκτελέστηκαν, πρώτα σε ομάδες των πέντε. Όταν ο ηθικός αυτουργός αυτού του τρόμου, Horst Böhme, παραπονέθηκε ότι θα του έπαιρνε πάρα πολύ καιρό για να τους εκτελέσει όλους οι ομάδες έγιναν των δέκα. Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας, 173 άνδρες είχαν εκτελεστεί.
203 γυναίκες και 105 παιδιά συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του χωριού. Από εκεί οδηγήθηκαν σε άλλο σχολείο στην κοντινή πόλη Kladno. Τέσσερις από τις γυναίκες ήταν έγκυες. Οι έγκυες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για να τους αφαιρεθούν με βίαιο τρόπο τα βρέφη. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες γυναίκες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbrück όπου έχασαν τη ζωή τους από μια σειρά από ασθένειες.
Τα παιδιά στην αρχή μεταφέρθηκαν σ ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Łódź όπου Γερμανοί Αξιωματούχοι έκαναν τον διαχωρισμό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Από τα 105 παιδιά του Lidice, μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν κάποιο από τα 82 παιδιά έκλαιγε λίγο πριν χάσει την ζωή του, μακριά από το σπίτι, την μητέρα του και τον πατέρα του.
Μετά από χρόνια, 82 χάλκινα αγάλματα, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, στήθηκαν εκεί ως αιώνια υπενθύμιση της σφαγής και του γεγονότος ότι ναζισμός δεν είναι ακόμα μια ιδεολογία είναι έγκλημα.
Ο επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ είχε γράψει «Ο δήμιος σκοτώνει πάντα δυο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη». Γι αυτό πρέπει να θυμόμαστε. Ιδίως τώρα που στη χώρα μας μια συμμορία νοσταλγών του Χίτλερ παρουσιάζεται με το προσωπείο του «εθνικιστή» και «πατριώτη» προσπαθώντας να κρύψει την εγκληματική της φύση. Η υποκρισία και η ψευτιά τους περισσεύει όταν από τη μια τραγουδούν δυνατά τον εθνικό ύμνο και τιμούν δήθεν την ελληνική σημαία, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια, ενώ από την άλλη ορκίζονται πίστη στη σημαία του Γ΄Ράιχ γιατί μοναδική «πατρίδα» τους είναι η σβάστικα.
Ποτέ ξανά φασισμός!
Για έξι χρόνια ο Παναγιώτης χρειαζόταν την βοήθεια του μπαμπά του για να μετακινηθεί μέσα στους χώρους του σχολείου του και για να παρακολουθήσει ειδικά μαθήματα στους ορόφους του. Για έξι χρόνια εξαρτιόταν από τους ώμους των γονιών του σε ένα εχθρικό, εμποδιζόμενο περιβάλλον.
Το 7ο Δημοτικό Σχολείο, σχολείο ένταξης αλλά μη προσβάσιμο, δεν έτυχε της αντιμετώπισης που του έπρεπε από τους αρμόδιους φορείς για την βελτίωση της προσβασιμότητάς του και της ανάλογης αντιμετώπισης από τις εκκλήσεις των γονιών του.
Όταν μάθαμε για τον αγώνα του Παναγιώτη και είδαμε τις συγκλονιστικές φωτογραφίες, προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε και με την συμμετοχή του πρωταθλητή – εκπροσώπου μας Γιώργου Λαζαρίδη Giorgos Lazaridis, να ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά, μελλοντικούς πολίτες, να απαιτήσουν ένα οικιστικό περιβάλλον που να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους και ίσες δυνατότητες για όλους – να φανταστούν και να δημιουργήσουν μια πλήρως προσβάσιμη πόλη.
Χάρη στην πρωτοβουλία του πολύ δραστήριου Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 7ου Δημοτικού Σχολείου, του Διευθυντή του Σχολείου και του Διδακτικού προσωπικού παραδώσαμε σήμερα εκ μέρους του Καλαμάτα 2030 τον πλήρη φάκελο Μελετών στον πρόεδρο της ΔΕΥΑΚ και εκπρόσωπο του Δήμου κ. Δημήτρη Βεργόπουλο Dimitris Vergopoulos, με την ελπίδα το συντομότερο δυνατόν να υλοποιηθούν οι αναγκαίες παρεμβάσεις. Πιο συγκεκριμένα παραδόθηκαν αφιλοκερδώς και εθελοντικά οι μελέτες Αναβάθμισης Υποδομών από τον αρχ. μηχ. Κώστα Μαστραγγελόπουλο Kostas Mastraggelopoulos, Ανελκυστήρα ΑμεΑ από την πολ. μηχ. Αντωνία Παπαλάμπρου-Στεφάνου Tonia Papalamprou, Πυροπροστασίας από τον ηλ. μηχ. Ηλία Τσουμελέα και Προσβασιμότητας από την αρχ. μηχ. Αντονία Κουζή Tonia Kouzi και τον πολ. μηχ. Βασίλη Παπαευσταθίου Vassilis Papaefstathiou
Ο πρωταθλητής μας Γιώργος Λαζαρίδης γνώρισε τα παιδιά του σχολείου και τον Παναγιώτη, του δώρισε την φανέλα της Εθνικής Ομάδας, και έπαιξε αγώνα επίδειξης τέννις με μικρούς μαθητές. Κυρίως, μίλησε παρέα με τον δικηγόρο Γιώργο Μακρή Γεωργιος Μακρής, εκ μέρους του Καλαμάτα 2030, στα παιδιά για την ανάγκη να ξεπερνούν όσα εμπόδια συναντούν μπροστά τους, για το ότι δεν υπάρχει «δεν γίνεται», αλλά με δύναμη ψυχής και θέλησης, όλα γίνονται.
Ο αγώνας του Παναγιώτη και των γονιών του, που του χρόνου θα μετακομίσουν σ’ενα γυμνάσιο επίσης, μη προσβάσιμο, σ’ένα χώρο επίσης με προβλήματα μετακίνησης εμποδιζόμενων ατόμων, ας αποτελέσει πρότυπο έμπνευσης και αφορμή για να αναβαθμιστούν σιγά σιγά όλες οι κτηριακές υποδομές των σχολείων της πόλης μας.
Πίσω από τη βαριά πόρτα του Μουσείου Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας του Λυκείου των Ελληνίδων, στην οδό Δημοκρίτου 7, μας περιμένει ένας κόσμος μνήμης, μια επιστροφή στην παιδική ηλικία, σε γεύσεις και ήχους μέσα από την έκθεση που αντλεί τον τίτλο της από το Pilote de guerre του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί «Κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία».
Η μουσειολόγος και επιμελήτρια της έκθεσης Τάνια Βελίσκου μάς ξεναγεί σε ένα κόσμο του παρελθόντος που επιμένει να είναι σύγχρονος. Το Μουσείο, από την ίδρυσή του το 1988 έως και σήμερα που κλείνει τα 30 χρόνια λειτουργίας του, διοργανώνει ποικίλες εκθέσεις με στόχο το κοινό να γνωρίζει κάθε φορά ένα τμήμα της πλούσιας ενδυματολογικής συλλογής του.
Χαρακτηριστικές έως τώρα απόπειρες αποτελούν οι εκθέσεις που προσέγγιζαντο ένδυμα ως δηλωτικού της ταυτότητάς ενός τόπου ή μιας εθνοπολιτισμικής ομάδας. Ακόμη, έχουν οργανωθεί εκθέσεις βασισμένες στην τυπολογία των ενδυμάτων, την τελετουργική τους χρήση, αλλά και την αναπαράστασή τους στην τέχνη.
«Η ιδέα να γίνει μία έκθεση για το παιδί ανήκει στην Πρόεδρο του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου των Μουσείων (ICOM) και Επιστημονική Σύμβουλο του Μουσείου Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας του Λυκείου των Ελληνίδων, κυρία Τέτη Χατζηνικολάου», μας λέει η Τάνια Βελίσκου. «Στόχος ήταν να παρουσιαστούν αποκτήματα του Μουσείου που αφορούσαν στην παιδική ηλικία, αλλά παρέμεναν στην “αφάνεια”, καθώς στο παρελθόν δεν είχε τύχει μέχρι τώρα να “εξυπηρετούν” τις εκθεσιακές ανάγκες του Μουσείου. Η πρόκληση ήταν μεγάλη όσον αφορά στη μουσειολογική και στη μουσειογραφική προσέγγιση. Η κατά παράταξη παρουσίαση παιδικών ενδυμάτων θα αποτελούσε αποσπασματική ερμηνευτική προσέγγιση. Στόχος αυτή τη φορά υπήρξε η πρόσληψη της πληροφορίας να γίνει με “παιγνιώδη” τρόπο. Έτσι, η έκθεση κινείται γύρω από το παιδί, χρησιμοποιώντας μάλιστα ποικίλους τρόπους: κείμενο, φωτογραφίες, προφορικές μαρτυρίες, αλλά και βίντεο, εικαστικές και ηχητικές εγκαταστάσεις, προσφέροντας πολυαισθητηριακή μουσειακή εμπειρία».
Μια περιήγηση σε μια μαγική έκθεση
Στην έκθεση παρουσιάζονται παιδικά ενδύματα και εξαρτήματα,ξεκινώντας από τον 19ο αιώνα φθάνοντας ως τις αρχές του 20ού. Ωστόσο, ο τίτλος της έκθεσης «Κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία» προδίδει ότι οι θεματικές της δεν επικεντρώνονται μόνο στο παιδί. Στις περισσότερες αναδρομές στην παιδική ηλικία αναδύεται σχεδόν πάντα κυρίαρχη η εικόνα της μητέρας. Για το λόγο αυτό, στο πρώτο μέρος της έκθεσης παρουσιάζονται ενδύματα και εξαρτήματα της γυναίκας-μητέρας.Τα εκθέματα κουβαλούν στοιχεία με σημειολογική βαρύτητα, καθώς συνδέονται με έθιμα, πρακτικές, δεισιδαιμονίες και μαγγανείες γύρω από την αρρενογονία, την ευγονία,τον τοκετό, καθώς και τη λοχεία.
Για παράδειγμα, ανάμεσα στα εκθέματα υπάρχει ως φυλαχτό της γέννας ένα ζωνάρι δουλεμένο με την τεχνική «σπρανγκ» από το Κεφαλόβρυσο της Αργολίδας, το οποίο ανήκει στις συλλογές του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος. Σε περιπτώσεις δυστοκίας, έριχναν το ζωνάρι αυτό πάνω στην κοιλιά της γυναίκας για να φύγει το κακό μάτι.Πίστευαν ότι τα δαιμόνια δεν αντέχουν τον ήχο που δημιουργούν τα κρόσσια, όταν η γυναίκα περπατάει, και επίσης, δεν τολμούν να μπουν στο σώμα της, καθώς παγιδεύονται μέσα στις φούντες και στο λαβύρινθο των κόμπων του.
Ένα ακόμη έκθεμα, ένα γυναικείο πουκάμισο από τα περίχωρα της Αττικής, στο οποίο είναι εμφανή τα ίχνη από το μητρικό γάλα, μας δίνει την αφορμή να γνωρίσουμε τον ρόλο της τροφού στην Ελλάδα. Είναι πιθανό άλλωστε να ανήκε σε κάποια παραμάνα.
Πολλές γυναίκες της αστικής τάξης,προκειμένου να διατηρήσουν το σώμα τους σε καλή κατάσταση, ανέθεταν το έργο του θηλασμού των παιδιών τους σε θηλάστριες. Ιδανικές τροφούς θεωρούσαν όσες κατάγονταν από τα νησιά των Κυκλάδων και τα περίχωρα των Αθηνών, από όπου και προέρχεται το συγκεκριμένο πουκάμισο.
Στην τελευταία ενότητα παιχνίδια ταυτισμένα με την παιδική ηλικία εμφανίζονται ως συλλεκτικά αντικείμενα. Πρόκειται για κούκλες ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες που όμως έχουν αποκτήσει με τον χρόνο μια άλλη διάσταση. Πίσω από αυτές στην πραγματικότητα κρύβονται «παιχνιδίσματα» ενηλίκων.
Συχνά, παιχνίδια των παιδικών χρόνων δίνουν σε ενήλικες το έναυσμα για καλλιτεχνική δημιουργία ή τη συγκρότηση μιας συλλογής. Ξεχωρίζουν οι πορσελάνινες κούκλες ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες της βασίλισσας Όλγας,δωρεά στο Λύκειο των Ελληνίδων το 1914. Επίσης, παρουσιάζονται κούκλες Barbie από τις συλλογές του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματοςντυμένες κι αυτές με ελληνικές τοπικές ενδυμασίες που δημιούργησε η Φανής Καζές τη δεκαετία 1960-1970, καθώς και τα PlaymoGreeks του Πέτρου Καμινιώτη.
Τα σύγχρονα εκθέματα και οι δημιουργοί τους
Στοχεύοντας στην πολυεπίπεδηερμηνεία, για πρώτη φορά κλήθηκε μία εικαστικός ως «εντεταλμένος» ερμηνευτής, να ερμηνεύσει δηλαδή με το δικό της «καλλιτεχνικό ιδίωμα»θέματα που δεν έχουν αφήσει υλικά τεκμήρια. Πρόκειται για τη Μαίρη Θηβαίου, Visual Artist, η οποία, μεταξύ άλλων, δημιούργησε μία εικαστική εγκατάσταση με τίτλο «Reciprocal Relationship», εμπνεόμενη από το εθιμικό πλαίσιο που περιέβαλε τις πράξεις υιοθεσίαςκυρίως στη Θράκη, αλλά και σε διάφορα μέρη του ελλαδικού χώρου κατά τον 19ο αι.
Σύμφωνα με μια θρακική παράδοση, η μαία περνούσε το ψυχοπαίδι τρεις φορές μέσα από το πουκάμισο της θετής μητέρας. Το έβαζε από το άνοιγμα του λαιμού και το έβγαζεαπό τα πόδια, παριστάνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι «υποβοηθά» τη φυσική πράξη της γέννησής του. Το πουκάμισο της εγκατάστασης λειτουργεί ως υποκατάστατο του ίδιου του σώματος του θετού γονιού.Εσωτερικά του πουκαμίσου, ένας μηχανισμός, που λειτουργεί ως αναφορά μιας «μαίας», κινεί μια υφασμάτινη ταινία που φέρει ραμμένα στόματα,δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι τα ραμμένα στόματα ανοιγοκλείνουν, σαν να προσπαθούν να «μιλήσουν» για θέματα που ακόμη και σήμερα κουβεντιάζονται δύσκολα γιατί θεωρούνται ταμπού.
Η μνήμη ως υλικό μιας έκθεσης
«Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της από μία φράση του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, παρμένη από το βιβλίο που έγραψε το 1942 με τίτλο Pilote de guerre. Σε ηλικία τότε 40 ετών ο Εξιπερί γράφει: “Κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία και επιθυμώ να επιστρέφω σ’ αυτήν”, εξηγώντας ότι τα παιδικά χρόνια επανέρχονται διαρκώς στο μυαλό μας μέσα από τις αναμνήσεις», εξηγεί η Τόνια Βελίσκου. «Εμπνεόμενοι λοιπόν από τα λόγια του, δημιουργήσαμε μια έκθεση με θέμα την παιδική ενδυμασία και ιστορίες-αναμνήσεις γύρω από αυτήν.
Η αφήγηση βασίζεται σε μια φανταστική ιστορία, εμπνευσμένη από την ταινία κινουμένων σχεδίων της Pixar Τα μυαλά που κουβαλάς (Inside/Out, 2015). Κεντρικό πρόσωπο είναι η Μνημοσύνη, η προσωποποίηση της μνήμης του ανθρώπου, η οποία ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι αναζήτησης αναμνήσεων από την παιδική της ηλικία. Στο ταξίδι της αυτό –όπως συμβαίνει στα περισσότερα παραμύθια- η ηρωίδα περνά δοκιμασίες και συναντά «εχθρούς». Στην προσπάθεια της να «αποδράσει» από τη λήθη έχει πλάι της μαγικούς βοηθούς και μαγικά μέσα. Τους “αντιήρωες” στην ιστορία μας εκπροσωπούν η Ξεχασιά, ο Χρόνος, το Φερμουάρ – που προσπαθεί να τις κλείσει το στόμα και να αποσιωπήσει όλες τις αναμνήσεις-, ο Σκόρος και ο Λεκές,ενώ σύμμαχοι της Μνημοσύνης είναι η Ίαση, γιατρός στο επάγγελμα, ειδική να ανασύρει ιστορίες ζωής, βιώματα και η Μούσα, που εργάζεται στο Μουσείο και έχει ως αποστολή να διατηρεί ζωντανές τις αναμνήσεις των ανθρώπων.
Η φανταστική ιστορία λειτουργεί ως πλατφόρμα πάνω στην οποία αναπτύσσεταιη αφήγηση της έκθεσης. Ενδύματα, φωτογραφίες και παιχνίδια, μαζί με εικόνες και ήχους, ανατροφοδοτούν τη μνήμη της ηρωίδας, ενώ, παράλληλα, δημιουργούν σημεία εκκίνησης για προσωπικές αναμνήσεις που αναφέρονται στην παιδική ηλικία. Με αυτό το σκεπτικό η αφήγηση κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και στα τεκμήρια με τέτοιο τρόπο ώστε το ένα να υπερκαλύπτει το άλλο.
Για παράδειγμα, ο προθάλαμος του Μουσείου έχει μετατραπεί σε ένα “δωμάτιο ανάκλησης αναμνήσεων” από την παιδική ηλικία της Μνημοσύνης, όπου ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω. Γενικά η αφήγηση αφορμάται από μικρές ιστορίεςσχετικές με τις βασικές ανάγκες ενός παιδιού από τη στιγμή της γέννησής του – όπως το φαγητό, ο ύπνος, το λούσιμό του και το παιχνίδι- και καταλήγει στα αντικείμενα, αντιπροσωπευτικά των παραπάνω αναγκών».
—
Info έκθεσης:
Κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία | Δεκέμβριος 2017 – Μάιος 2019, Δευτέρα-Παρασκευή: 10.00-14.00 | Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας (Δημοκρίτου 7, Κολωνάκι)
Κάθε Παρασκευή ζωντανή μουσική.
Kopanaki news 