Πϊσω από την ερημία των δρόμων κάτι σαλεύει …και αυστηρά και δίκαια «και φοβηθήσονται αι νήσοι από ημέρας πτώσεώς σου». Speak, memory.

Speak, memory (Πίσω από την ερημία των δρόμων) 

8 Σεπτεμβρίου 2013 

Υποκειμενικό πάντα το βλέμμα σαρώνει το αθηναϊκό κέντρο τις τελευταίες νύχτες του Αυγούστου, τις πρώτες Σεπτεμβρίου. Η πόλη είναι μουδιασμένη ακόμη, άδεια, σαν παρατημένη, ακόμη και τα φώτα φαίνονται λίγα, αδύναμα να φωτίσουν το αστικό κενό, το διαρκώς εκτεινόμενο. Τα καφέ και τα μπαρ ανοιγοκλείνουν διαδοχικά, λειτουργούν σαν μικροεστίες κίνησης, σποραδικά, προσωρινά, οι πιάτσες μετακινούνται, τίποτε όμως δεν μπορεί να ανασχέσει τη βουβή εντροπία που κυριεύει σιγά σιγά το ιστορικό κέντρο.

Στους ήσυχους σκοτεινούς δρόμους αφουγκράζεσαι κάτι να σιγοβράζει. Ισως ο φόβος να αναδεύεται στα σπλάχνα και να ξεδιπλώνεται, να αλλάζει θέση. Ισως να παίρνει τη θέση του η οργή. Ισως να προσπαθεί να βγει μπροστά η ελπίδα. Πϊσω από την ερημία των δρόμων κάτι σαλεύει.

Οταν φωτίζει η μέρα, διακρίνεις κάτι. Ενα χάσμα. Η κρίση αναδεικνύει κρυμμένες χαράδρες, και ανοίγει καινούργιες: ταξικές, πολιτικές, πολιτισμικές, ανθρωπολογικές. Οι αδύναμοι, οι πεπτωκότες, μένουν πίσω, άλλοτε φανερά, και το συχνότερο σιωπηλά: γέροντες αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους τους και να επιζήσουν με τα απομεινάρια σύνταξης, παιδιά που αδυνατούν να συνδράμουν τους γονείς τους, γονείς που δυσκολεύονται να στηρίξουν τα παιδιά τους. Η ταξική χαράδρα είναι η πιο βαθιά και η πιο αποτρόπαιη. Το περιλάλητο λίπος κάηκε, τόσο επιπολής που ήταν, και τώρα σιγοσβήνουν ζωές και αξιοπρέπειες, κοινωνικές αρθρώσεις.

Στη σιγαλιά της νύχτας έως όρθρου βαθέος, στους αθόρυβους πλην πυρακτωμένους δρόμους των δικτύων, ακούγεται υπόκωφη η οργή, η ματαίωση, κοχλάζουν βαριές κουβέντες, ορίζονται διαχωριστικές γραμμές. Ο,τι ελάνθανε μισοκεπασμένο από τη δάνεια ημιχλιδή τα χρόνια του 1990 και του 2000, ό,τι ψευδοενοποιούσε ο φενακισμός της ισχυράς Ελλάδος, τώρα προβάλλει γυμνό και γωνιώδες, τροχισμένο από την σπάνη και την ανάγκη, φλογισμένο από την ανισότητα. Η ανοχή περιορίζεται, ακόμη και η αδιαφορία, το «εντάξει μωρέ, και τι έγινε» τέλειωσε. Η ψευδοευφορία του λάιφστάιλ, ο εξισωτισμός της κατανάλωσης και του ομοιόμορφου στυλ, τελειώνουν με γδούπο και λυγμό. Κάθε κακομοίρης στη μοίρα του.

Και να, μέσα απ’ τα αποκαΐδια του παλιού κόσμου, ένα αναποδογύρισμα. Οι πρώην φλύαροι γελωτοποιοί του λάιφστάιλ, τα ρουλεμάν ολιγαρχών και φυλάρχων, οι παπαγάλοι τοπαρχών και κομματαρχών ξεμυτίζουν σαν αρχάγγελοι της νέας εποχής και της δίκαιης τιμωρίας, σαν τιμητές: κουνάνε το δάχτυλο στον τζίτζικα λαουτζίκο τον εκμαυλισμένο, τον μέγα συνυπεύθυνο, τον ένοχο αμέριμνο. Φταίει ο άρρωστος για την αρρώστια, ο φτωχός για τη φτώχεια. Επιασε. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έπιασε· η γιγάντια επιχείρηση ενοχοποίησης και χειραγώγησης θυμικού και λογικού λειτούργησε. Θα ‘λεγες ότι εφαρμοζόταν μάνιουαλ κοινωνικής ψυχολογίας, με οδηγίες βήμα βήμα για τον έλεγχο των μαζών, για τη διάχυση και εμπέδωση ενός new speak και την πειθήνια συμμόρφωση των νεοπληβείων κατά την προσγείωση τους στις πίστες του κάτω κόσμου.

Το σοκ της κρίσης αμβλύνει τη μνήμη. Πολλοί απ’ όσους σήμερα καταριούνται τα λαμόγια, την ασωτία και την ανομία, τω καιρώ εκείνω, της ασωτίας και της γκλαμουριάς, ήσαν συναυτουργοί τους, ιεροφάντες, συνδαιτυμόνες και αυλικοί. Γλεντούσαν στα ίδια μαγαζιά, έπαιρναν δημόσιες θέσεις και κρυφά πέι-ρολ, συμμετείχαν και συναινούσαν. Χαχάνιζαν στα ράδια με μπιτάκια και ποζάριζαν στα γκλόσσυ εξώφυλλα. Ή σιωπούσαν.

Η φρενίτις του χρηματιστηρίου, ο παροξυσμός των εθνικών εργολάβων και των εθνικών προμηθευτών, η θρησκεία του real estate, η επέλαση των ξέκωλων, τα ώπα στα σκυλοβαρελάδικα, τυλίγονταν όλα με αποδοχή, θαυμασμό, συγκατάθεση, ανοχή. Ή ηχηρή σιωπή.

Speak, memory. Εζήσαμε τα χρόνια του ’70 και του ’80 των αρχομένων μετασχηματισμών, θυμόμαστε λόγια μεγάλα μ-λ και ιδεολαγνίες, αυθάδειες και αλαζονίες, κωλοπαιδισμούς. Διαπλεύσαμε ευδαίμονες και μελαγχολικοί μαζί τα χρόνια του ’90, την υπερδιαστολή του φαντασιακού και των προσδοκιών, τη γενικευμένη χυδαιότητα, την αλήθεια ως μια μόνο στιγμή του ψεύδους. Διαβάσαμε εντιτόριαλ και ακκισμούς, δημόσιες καταθέσεις, εζήσαμε στο πλάι και σε κρυμμένα κέντρα, ήμαστε εκεί, όλο τον καιρό, παντού.

Μερικοί, καμπόσοι, δεν σιώπησαν, ούτε το ’80 ούτε το ’90 ούτε το 2000. Και θυμούνται πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις. Ετσι, ώστε η μνήμη να λειτουργεί ανακουφιστικά και δημιουργικά, ηρεμιστικά και διασωστικά. Και αυστηρά και δίκαια «και φοβηθήσονται αι νήσοι από ημέρας πτώσεώς σου». Speak, memory.

Νίκος Ξυδάκης.

Εικον.: Αlack Sinner, του Juan Munoz.

Πηγή: http://vlemma.wordpress.com/2013/09/08/speak-memory/

ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΣ. [기아대책] 배우 임지규와 함께하는 ‘1리터의생명’ .

Ο πλούσιος και ο φτωχός (βίντεο. Πηγή)

 

Ένα βίντεο με ξεχωριστό μήνυμα, που στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει. Η ανθρωπιά δεν πρέπει να χάνεται… Όλοι πρέπει να νοιαζόμαστε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Είτε έχουμε να προσφέρουμε είτε όχι, μια απλή πράξη μπορεί να σε κάνει πιο ευτυχισμένο.

«Ένα τραγούδι για την αλληλεγγύη Ξανά». Μια συναυλία από το Δίκτυο Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας. Φέρε και τα …φάρμακα που σου περισσεύουν.

ΔΙΚΤΥΟ ΙΑΤΡΕΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

 

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΝΑΥΛΙΑ

 

«Ένα τραγούδι για την αλληλεγγύη  Ξανά»

Ο  Σύλλογος Φίλων του Δικτύου Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας διοργανώνει την  Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 20:00,  στο χώρο της προκυμαίας του λιμανιού στην Καλαμάτα, συναυλία με τίτλο «Ένα τραγούδι για την αλληλεγγύη  Ξανά»

Σε μια βραδιά έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού με εκλεκτούς μουσικούς της πόλης μας, που προσφέρθηκα αφιλοκερδώς, σας προσκαλούμε να διασκεδάσουμε και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας.

Όσοι μπορούν και έχουν διάθεση να προσφέρουν, έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν στον κουμπαρά μας ή να φέρουν φάρμακα, που έχουν σπίτι  και δεν τα χρειάζονται.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΕΠΑΦΕΣ Η ΚΙΝΗΣΗ «ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ» ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΗΣ Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ …

 Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία

September 8th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»

Κυριακή πρωι, τηλέφωνο απο συντρόφισσα: Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία. Είναι αδύνατο να αποτυπώσει κανείς σε λίγες αράδες εμπειρίες και συναισθήματα.

Αυτό που μας ένωσε απ’ την πρώτη στιγμή ήταν το κοινό μας όνειρο, ότι πού θα πάει, θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, στο χέρι μας είναι!

Η Μαρία που ήταν ταγμένη στην επανάσταση, στον αντιφασισμό, στον πολιτισμό, στο κίνημα LGBT και είχε ένα τεράστιο πνευματικό πλούτο, πλούτο που μοιραζόταν μαζί μας καθημερινά στο site της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”, στα facebook του Κυριακάτικου και στις σελίδες “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Φασισμός” και “Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή”, κάνοντάς καθημερινή πράξη την κοινοκτημοσύνη, κάτι που ελάχιστοι επαναστάτες του καναπέ έστω κατανοούν…

Η Μαρία είχε ένα μικρό φούρνο στη Νίκαια, ένα φούρνο που τον πήρε η μπάλα της γαμοκρίσης κι έκλεισε και σύντομα βρέθηκε χωρίς τίποτε, στο δρόμο, σαν ένα φτερό που το χτυπάει ο αέρας από παντού. Με την αλληλλεγγύη συντρόφων και φίλων μπόρεσε να συνεχίσει να στέκεται, να συνεχίσει να ζει. Αλλά δεν άντεξε αυτή την κατάσταση την έτρωγε καθημερινά σιγά σιγά…

Η Μαρία που μέσα από τις απίστευτες προσωπικές της τρικυμίες, ώρες ώρες φάνταζε ακλόνητη σαν βράχος, αλλά ταυτόχρονα είχε τόσο ευαίσθητη, παιδική ψυχή, μας άφησε το Σάββατο 7 του Σεπτέμβρη.

Μαρία μας, Μαράκι μας αγαπημένο, αντί για αντίο, δεσμευόμαστε και σου υποσχόμαστε ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να βγει το όνειρο μας αληθινό, ότι θα παλέψουμε για την ισότητα και την ελευθερία κι ότι θα νικήσουμε ό,τι κι αν γίνει!

Οι σύντροφοι της από την Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”

MIA ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ …ΚΡΑΥΓΕΣ. ΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 06/09/2013

http://syriza-paros.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1131.html

«Ό, τι λίπος είχαμε, το φάγαμε». Έλληνες δουλεύουν στο Περιστέρι μαζί με αλλοδαπούς για 3 ευρώ την ώρα!

Στη μάχη της επιβίωσης: Έλληνες δουλεύουν με αλλοδαπούς για 3 ευρώ!

 

 Δυστυχώς η κρίση δεν γνωρίζει ούτε φυλετικές ούτε ταξικές διακρίσεις…

Στην Ελλάδα του 2013 αυτό που κυριαρχεί είναι το αίσθημα επιβίωσης.

Ανάμεσα σε αλλοδαπούς που άφησαν την πατρίδα τους για ένα κομμάτι ψωμί και για τον ίδιο ακριβώς λόγο εργάζονται Έλληνες και Ελληνίδες, έναντι… 3 ευρώ την ώρα!

Την ώρα που η ανεργία να «αγγίζει» το 26,7%, περιπτώσεις σαν κι αυτές είναι πραγματικότητα και ξεπερνούν τις προκαταλήψεις, αν και πριν από χρόνια θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σε μικρή βιοτεχνία ρούχων στο Περιστέρι, η οποία ανήκει σε έναν Σύριο, 15 Έλληνες και Έλληνιδες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να βγάλουν τα προς το ζην, μαζί με εργάτες από το Πακιστάν, την Ινδία και το Μπαγκλαντές.

«Ό, τι λίπος είχαμε, το φάγαμε», δηλώνει σε κυριακάτικη εφημερίδα η 54χρονη Βάσω Αρχοντάκη, που μέχρι το 2012 εργαζόταν ως νοσηλεύτρια σε γηροκομείο. Έχοντας ανάγκη να συμπληρώσει τα ένσημα για να βγει στη σύνταξη, η ίδια βρέθηκε να κάνει την δουλειά της ράφτρας, που την ήξερε από παλιά. «Αν μπορούσα να βρω αλλού δουλειά με λίγα περισσότερα λεφτά, θα έφευγα. Το αφεντικό το ξέρει! Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τα λεφτά είναι πολύ λίγα κι εγώ συνεχώς διαμαρτύρομαι», συνεχίζει η ίδια, προσθέτοντας ότι το μόνο αρνητικό στους αλλοδαπούς συναδέλφους της είναι ότι μυρίζουν άσχημα λόγω των πικάντικων που τρώνε.

Από την πλευρά της, η 45χρονη Σωτηρία Καλογεροπούλου, μητέρα δύο παιδιών, παραδέχεται πως αρχικά η συνύπαρξη με τους αλλοδαπούς εργαζόμενους δεν ήταν εύκολη, καθώς η κουλτούρα τους θεωρεί την γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα. Πλέον, η κα. Καλογεροπούλου μοιράζεται με τους συναδέλφους της το κολατσιό και συζητούν στο διάλλειμα.

«Και οι δύο γονείς μου είναι άνεργοι. Η δουλειά δεν είναι ντροπή», λέει ο 23χρονος Περικλής Λατίφης, ο οδηγός της βιοτεχνίας. Όπως εξηγεί ο νεαρός, το ότι παίρνει 2,5 ευρώ την ώρα μπορεί να είναι λίγα, όμως, δεν έβρισκε πουθενά αλλού δουλειά και ήταν άνεργος για 8 μήνες.

Από την πλευρά του, ο ιδιοκτήτης της βιοτεχνίας, Αμπντελγάνι Αλμάνλα, αναφέρει πως η ανάγκη για δουλειά έχει γίνει επιτακτική. «Οι Έλληνες αν είναι αποφασισμένοι να δουλέψουν, θα το κάνουν. Γι’ αυτό τους προτιμώ. Ξέρω ότι τα λεφτά είναι λίγα, θέλω, όμως, να πιστεύω πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν και θα είμαστε σε θέση να δίνουμε περισσότερα στους υπαλλήλους μας».

Read more: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/343685/sti-mahi-tis-epiviosis-ellines-doyleyoyn-me-allodapoys-gia-3-eyro#ixzz2eHRWYWXP

Αφρική: Πλούσιες χώρες, φτωχοί λαοί, το …μέλλον της …Ελλάδας.

Ενώ ο δυτικός κόσμος συνεχίζει να προοδεύει, ο τρίτος κόσμος αντιμετωπίζει φτώχεια, επιδημίες, πολέμους, μόλυνση του περιβάλλοντος, παιδική θνησιμότητα.
Πόσο φτωχές είναι όμως στην πραγματικότητα οι χώρες του τρίτου κόσμου και πόσο πλούσιες οι «ανεπτυγμένες»;

Εικόνες από το μέλλον της Ελλάδας… Και κάποιοι περιμένουν πώς και πώς τις επενδύσεις των πολυεθνικών εταιρειών στο πετρέλαιο του Αιγαίου και το χρυσάφι της Χαλκιδικής, λες και θα κερδίσει κάτι από όλο αυτόν τον πλούτο ο λαός. Ναι, όσο κέρδισαν και οι Νιγηριανοί και οι Νοτιοαφρικανοί: Ενα δολάριο τη μέρα μεροκάματο, άθλιες συνθήκες ζωής, ρύπανση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.