ΚΟΣΜΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ Ο …ΓΑΜΠΡΟΣ ΜΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΟΥΚΟΥΜΗΣ

ΚΟΥΚΟΥΜΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ
Υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας με το ΚΚΕ

Γεννήθηκε στην Παναγιά Λήμνου και κατοικεί στην Κυπαρισσία .Μέλος φτωχής, αγροτικής, πολυμελούς οικογένειας -έχει άλλα 7 αδέλφια – τελείωσε το Γυμνάσιο-Λύκειο στη Λήμνο, σπούδασε παιδαγωγικά στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στην Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης κι ένα έτος για εξομοίωση πτυχίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Υπηρέτησε για 28 μήνες στο στρατό-τεθωρακισμένα, τους 9 μήνες στην Κύπρο, όπου τραυματίστηκε στα Ιουλιανά γεγονότα του 1974.

Μόλις απολύθηκε από το στρατό δραστηριοποιήθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα των αδιόριστων δασκάλων (ΠΕΑΔ) και συμπαραστάθηκε ενεργά στην απεργία πείνας του δάσκαλου Γιάννη Βαγενά, στη Νίκαια Πειραιά, για άδικη μεταχείριση από χουντικό επιθεωρητή.

Διορίστηκε ως δάσκαλος στη Μεσσηνία όπου παντρεύτηκε στο Κοπανάκι με τη Μαγδαληνή Γκούντρα κι απέκτησε 4 παιδιά (3 αγόρια κ΄ ένα κορίτσι).

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΝΕΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ. ΓΕΥΜΑ ΚΑΙ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

Δραστηριοποιήθηκε όλα αυτά τα χρόνια στους μαζικούς φορείς της περιοχής μας κι έλαβε μέρος σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις των δασκάλων για μια καλύτερη παιδεία προς όφελος του λαού.

Είναι μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου Πολυτέκνων Κυπαρισσίας και περιχώρων.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΧΗ ΕΠΕΦΥΛΑΞΑΝ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΒΟΥΔΟΥΡΗ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΕΤΟΥ ΣΤΟ ΚΟΠΑΝΑΚΙ

Με επικεφαλής τον δικό μας Παναγιώτη Βουδούρη «Ο παππούς του και ο παππούς μου, πρώτα ξαδέλφια» καμάρωνε ο Γλυκορριζαίος Δημοτικός μας Σύμβουλος, θερμή υποδοχή επεφύλαξαν στο Κοπανάκι οι συμπολίτες μας, στον Οδυσσέα Βουδούρη.

Με ένα απλό και κατανοητό λόγο, που δημοσιεύουμε πιο κάτω, εξήγησε τις θέσεις του, τις απόψεις του και μας μίλησε και για την δική του ιστορία.

Ας τον απολαύσουμε.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΒΑΖΟΥ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΒΟΥΔΟΥΡΗ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΑΝΔΡΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Μας γοήτεψαν και οι δυο και ο Οδυσσέας και η Χριστίνα. Εγώ δεν θα σας πω πολλά, θα σας τα πουν μόνοι τους. Η Χριστίνα με την δράση της, που παραθέτω πιο κάτω και ο Οδυσσέας αύριο, στα βιντεάκια που θα ανεβάσω στο youtube.

Δευτέρα, 31 Μάρτιος 2008

Σήμερα, θα ασχοληθούμε με κάτι διαφορετικό. Αλλά πολύ ενδιαφέρον. Γνωρίζετε ότι από την περασμένη Τετάρτη μέχρι και τις 16 Απριλίου, στην Αθήνα θα είναι ανοιχτή στο κοινό μία έκθεση φωτογραφίας που αφορά άμεσα την Τρίπολη; Και πιο συγκεκριμένα το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Τρίπολης; Κι όμως είναι αλήθεια. Στην έκθεση αυτή υπάρχει σπάνιο φωτογραφικό υλικό μέσα από το Ψυχιατρείο. Πόσες φορές άλλωστε έχουμε τη δυνατότητα να δούμε εικόνες μέσα από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο;
Αυτή η έκθεση φωτογραφίας της Χριστίνας Βάζου αποκαλύπτει πολλές άγνωστες πτυχές του Νοσοκομείου. Εικόνες που ενδεχομένως κάποιους τους σοκάρουν. Όμως σημασία έχει ότι αποκαλύπτουν την «ωμή» πραγματικότητα ενός Νοσοκομείου το οποίο βρίσκεται δίπλα μας, αλλά ελάχιστα πράγματα ξέρουμε για το τι επικρατεί μέσα σε αυτό. Τίτλος της έκθεσης «Η πορεία και η Ζωή – Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση: φωτογραφικό οδοιπορικό 2002-2004».
Τι λέει ή ίδια η Χριστίνα Βάζου για την έκθεση αυτή; «Επισκέφτηκα για πρώτη φορά τους χώρους ενός Ψυχιατρικού Νοσοκομείου το 2002 με την επιθυμία να γνωρίσω την άλλη πλευρά του τοίχου που χωρίζει το δικό μου κόσμο από εκείνον των ασυλοποιημένων ψυχικά ασθενών. Η φωτογραφική μου αναζήτηση απέκτησε πιο προσωπικό χαρακτήρα όταν γνώρισα την Ζωή, μια γυναίκα τότε 61 ετών, που πέρασε πάνω από την μισή ζωή της στο ψυχιατρείο. Την επισκέφτηκα πολλές φορές και την ακολούθησα στα πρώτα της βήματα έξω από το άσυλο, το 2004. Βλέποντας σήμερα τις φωτογραφίες μου και γνωρίζοντας ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, αναρωτιέμαι πότε θα αναπτυχθεί στην Ελλάδα ένα σύγχρονο σύστημα φροντίδας που δε θα μου ξαναδώσει την δυνατότητα να τραβήξω παρόμοιες εικόνες.»

Η Χριστίνα Βάζου είπε ακόμα πιο σημαντικά πράγματα σε μία συνέντευξη που παραχώρησε πριν από δύο εβδομάδες, στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής». Μία συνέντευξη η οποία πρέπει όλους μας να μας προβληματίσει… Είπε λοιπόν η Χ. Βάζου ότι «Δεν είδα μια Λέρο. Είδα όμως συνθήκες ασύλου που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, κατέγραψα εικόνες που με σόκαραν. Κι ακόμη περισσότερο με σοκάρει που μαθαίνω πως ακόμη και σήμερα –αρκετό καιρό μετά τις φωτογραφήσεις μου– ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει».
Και πρόσθεσε παρακάτω: «Στην πτέρυγα των χρονίων περιστατικών νοσηλεύονταν πάνω από 30 άνθρωποι, ανάμεσά τους γιαγιάδες και παππούδες που είχαν περάσει μια ζωή στο ψυχιατρείο. Το προσωπικό που τους φρόντιζε ελάχιστο, δεν τους προλάβαινε όλους. Οι νοσηλευτές ντρέπονταν που θα έβλεπα την κατάσταση. Τους αγαπάμε, μου έλεγαν, αλλά πώς να προλάβουμε να κάνουμε για όλους το καλύτερο».
Όσο για το τμήμα των ανδρών, χαρακτήρισε τα πράγματα ακόμα πιο «άγρια». Ανάφερε χαρακτηριστικά: «ο χώρος έδινε εικόνα βίας. Έβλεπες τρύπες στα κόντρα πλακέ που χώριζαν τα κρεβάτια νοσηλείας. Οι ασθενείς ήταν απεριποίητοι και οι περισσότεροι απόμακροι περνούσαν σχεδόν όλη τη μέρα κουκουλωμένοι στα κρεβάτια τους. Γυναίκες και άνδρες όμως έμοιαζαν ανυπεράσπιστοι, σαν να μην μπορούσαν να αντιδράσουν οτιδήποτε κι αν τους έκαναν».

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ «ΕΜΠΟΔΙΣΕ» ΤΗΝ ΈΚΘΕΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ…

Ένα εύλογο ερώτημα είναι: Γιατί αυτή η έκθεση φωτογραφίας δεν έγινε στην Τρίπολη, αλλά στην Αθήνα; Η Χριστίνα Βάζου δήλωσε στο «Ε.Τ.Κ: «Η τότε διοίκηση του νοσοκομείου είχε την ιδέα να φτιάξουμε ένα λεύκωμα για να ευαισθητοποιήσουμε και τον κόσμο της περιοχής. Το νοσοκομείο είναι έξω από την πόλη της Τρίπολης και οι κάτοικοι ούτε απ’ έξω δεν περνούν…
…Κάποτε ρώτησα τους αρμοδίους γιατί δεν προχώρησε αυτή η πρωτοβουλία. Μου απάντησαν πως αν έλειπε εκείνη η φωτογραφία με τα δεμένα πόδια ίσως κάτι να είχε γίνει»!
Και το ερώτημα είναι: Ποιοι δεν ήθελαν να γίνει αυτή η έκθεση στην Τρίπολη; Τι φοβήθηκαν; Και γιατί από το 2004 μέχρι και σήμερα, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ασχοληθεί με αυτές τις φωτογραφίες;

Ποια είναι όμως η Χριστίνα Βάζου; Γεννήθηκε στη Γερμανία το 1967. Είναι απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις από το 1987 έως το 1990 στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Από το 1991 έως το 1994 σπούδασε Φωτογραφία στη Σχολή «Focus» στην Αθήνα. Από το 1995 συμμετείχε σε αποστολές με την οργάνωση «Γιατροί Χωρίς Σύνορα». Το 1996 παρουσίασε για πρώτη φορά φωτογραφίες της στην έκθεση «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι» στη Θεσσαλονίκη. Ακολούθησαν ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Το 2000 τιμήθηκε η έκθεσή της «Εννέα μήνες αυτοσχεδιασμοί» με έπαινο στο πλαίσιο της «Φωτοσυγκυρίας». Το 1997 εκδόθηκε από την «Πολιτιστική Πρωτεύουσα Θεσσαλονίκη 1997» το λεύκωμα «Έλληνες της διασποράς» και το 2004 από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Τρίπολης το λεύκωμα «Η πορεία και η Ζωή». Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.