ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ. ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ …ΜΠΟΥΡΔΕΣ

Την αδυναμία μου στους Αρβανίτες την έχετε καταλάβει. Έβαλα μάλιστα και ένα blog σχετικό, για τους πολύ φίλους της Ιστορίας. Όμως έκανα το …λάθος και το …ξεφύλλισα. Είπαμε, δικοί μας άνθρωποι και γιατί όχι, απόγονοι των Πελασγών. Εδώ οι  άλλοι γείτονές μας, επικαλούνται Μακεδονικές ρίζες και να σας πω την αποψή μου; Δεν έχουν και πολύ άδικο, τόσα χρόνια ανακατεμένοι δυο λαοί, δεν αποκτούν κοινές ρίζες; Οι Τουρκοκύπριοι πως δημιουργήθηκαν; Άλλο τώρα, αν ο φανατισμός και οι παρωπίδες τους οδηγούν, στο σκέτο Μακεδονικό παρελθόν τους. Αλλά θα το αναλύσουμε και αυτό το θέμα και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο, μιας και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου ήταν Θεσσαλονικιά με καταγωγή από το Βογατσικό, οπότε και εγώ Μακεδόνας, κατά το εν τέταρτον.

Επί τω προκειμένω λοιπόν, ας αρχήσω από τα σοβαρά, που είναι το νέο βιβλίο του Νίκου Βρυώνη με τίτλο » Ιλλυριοί, Αρβανίτες, Αλβανοί και η σχέση τους με τους Έλληνες».

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ελευθερία, αναφέραι μεταξύ άλλων : Ετσι προσπάθησα, όσο πιο απλά και σύντομα γινόταν, να αναφερθώ στις σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων και των Ιλλυρίων, δηλαδή των αρχαίων προγόνων των σημερινών Αλβανών, στους δεσμούς μας με τους «Αρβανίτες», όπως αποκαλούσαν τους χριστιανούς Αλβανούς με ελληνική συνείδηση κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, αλλά και κατά την περίοδο της επανάστασης του1821
«Εγώ επιμένω, ότι Αρβανίτες αποκαλούσαν τους Τουρκαλαβανούς και όχι τους Ορθόδοξους συμπατριώτες τους και υπάρχουν πολλά κείμενα-επιστολές οπλαρχηγών της Ελληνικής επανάστασης, Αρβανίτικης καταγωγής, που τους αποκαλούν έτσι.

Ας δούμε και τις …μπούρδες. Γράφει λοιπόν σε κάποιο σημείο, το Αρβανίτικο blog.
Στο Δίπυλο της Αθήνας έχει βρεθεί μια πήλινη κρασοκανάτα επί της οποίας είναι γραμμένη μια από τις πολλές σωζόμενες αρβανίτικες επιγραφές. Υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκε περίπου το 725 π.Χ.
και βρίσκεται στο Εθνικό μουσείο των Αθηνών. Η επιγραφή είναι γραμμένη σε γραφή που αρχίζει από δεξιά και την δίνουμε ανεστραμμένη, χωρισμένη σε λέξεις μεταγραμματισμένη και μεταφρασμένη.
Η επιγραφή αυτή καθώς μας δόθηκε από τον συγγραφέα κο Νίκο Στύλο.

Και ιδού η …Αρβανίτικη ερμηνεία.

Και ιδού η Ελληνική ερμηνεία.

Είναι γραμμένη σε παλαιό αττικό αλφάβητο κυκλικά από τα δεξιά στα αριστερά (επί τα λαιά). Η επιγραφή, σε συνεχή γραφή, λέγει τα εξής:

ΝΙΜΝΑΚΕΔΟΤΟΤΙΕΖΙΑΠΑΤΑΤΟΛΑΤΑΝΟΤΝΑΠΝΟΤΣΕΧΡΟΝΥΝΣΟΗΗΟΣ ΝΥΝ ΟΡΧΕΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΝ ΑΤΑΛΟΤΑΤΑ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΤΟ ΔΕΚΑΝ ΜΙΝ Μεταγραφή: hος νυν ορχηστων πάντων αταλότατα παίζει τούτου δεκαν μιν

Απόδοση: «όποιος από τους χορευτές χορεύει πιο χαριτωμένα από όλους, σ’ αυτόν θα απονεμηθεί το αγγείο».

Σχόλια: όπως βλέπουμε, το γράμμα Ε παριστάνει και το Η (ΟΡΧΕΣΤΟΝ= ορχηστων), ενώ το Ο παριστάνει και το Ω και το ΟΥ (ΠΑΝΤΟΝ = πάντων, ΤΟΤΟ = τούτου). Το γράμμα Η δεν αποδίδει ακόμα το Η (αυτό θα γίνει μόλις το 403 π.Χ. επί άρχοντος Ευκλείδου με την εισαγωγή του αλφαβήτου της Μιλήτου), αλλά αποδίδει το δασύ πνεύμα της αναφορικής αντωνυμίας ός.

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/09/19/19-9-2008/

-Περί Aρβανιτών

Οι Αρβανίτες είναι μια από τις βασικές ομάδες του νέου ελληνισμού. Ο ρόλος τους και η δράση τους υπήρξε καθοριστική για τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού έθνους-κράτους. Παράλληλα, οι ίδιοι συνέβαλαν στην πολιτιστική ομογενοποίηση των πολύμορφων ελλαδικών πληθυσμών, που είτε μιλούσαν διάφορες ελληνικές διαλέκτους και ιδιώματα με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, είτε ήταν αλλόγλωσσοι.

Οι Αρβανίτες υπήρξαν αναπόσπαστο μέρος του ρωμαίικου Γένους, που στην εποχή των εθνικών κρατών μετατράπηκε σε ελληνικό Έθνος.

Αφορμή γι αυτό το αφιέρωμα έδωσε ένα κείμενο που αναρτήθηκε στου Δημήτρη του Δόκτορος με τίτλο : “Οι Αρβανίτες 1. Αρβανίτικα, Η γλώσσα της ντροπής. ” Σας προτείνουμε να δείτε μια άλλη πλευρά του νεότερου ελληνισμού. Όμως πριν απ’ αυτό διαβάστε τη δική μας τοποθέτηση (δια χειρός Ομέρ) :

“Noμίζω ότι αν δε συμφωνήσουμε ότι ο σύγχρονος ελληνισμός αποτελεί τη μετάλλαξη της παλιάς πολύμορφης ρωμιοσύνης στην εποχή του έθνους-κράτους, θα έχουμε χαθεί μεταξύ αυθαιρεσιών και ιδεοληψιών.

Το δεδομένο είναι ότι οι Αρβανίτες συνήργησαν απολύτως να δημιουργηθεί ο νέος ελληνισμός και το έθνος-κράτος. Και ακόμα περισσότερο οι Βλάχοι… Και αυτά πολύ πριν δημιουργηθεί το κράτος, οπότε μπαίνουμε σε μια άλλη εποχή.

Και ως γνωστόν κάθε έθνος-κράτος χρειάζεται μύθους και ενιαίο πολιτισμό. Έτσι επέλεξαν μια μορφή του ισχυρότερου πολιτισμού που υπήρξε εντός της Ρωμιοσύνης.

Μου φαίνεται ότι όλα αυτά έγιναν πολύ ομαλά… εκτός από την περίπτωση των Βουλγάρων της Μακεδονίας (που αργότερα έγιναν Σλαβομακεδόνες), όπου ένα μεγάλο μέρος πιέστηκε να υιοθετήσει τις πολιτισμικές μορφές του κράτους.

Πάντως η πολιτική της ομογενοποίησης δεν αφορούσε μόνο τους αλλόγλωσσους Ρωμιούς αλλά και τους ελληνόφωνους, όσους μιλούσαν διαλέκτους και ιδιώματα.”

Και μια εξαιρετική ανάλυση από τον Δόκτορα Δημήτρη, που φιλοξενεί, ο Πόντος και αριστερά.

http://dimitrisdoctor2.blogspot.com/2008/09/1.html

Η παρ’ ολίγον Ελληνοαλβανική Ομοσπονδία

Μαρτίου 12, 2008 in Νέα Ελληνικότητα | Tags: Επανάσταση 1921, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Στις αρχές του 1809 ο καπετάν – Θοδωράκης βρισκόταν στη Ζάκυνθο. Εκεί ήρθε και τον αντάμωσε, αυτοεξόριστος, ο Αλβανός φίλος του Αλή Φαρμάκης, που μόλις είχε ξεφύγει από τα νύχια του Βελή (γιου του Αλήπασα) ο οποίος εξουσίαζε τότε το Μωριά. Οι δυο φίλοι έκαναν διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια, με ένα και μοναδικό στόχο: να διώξουν από το Μωριά τους Οθωμανούς και τις δυνάμεις κατοχής του Βελή. Δε σχεδίαζαν στα κουτουρού, αλλά προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την πολιτική συγκυρία: Τότε στα Εφτάνησα κυριαρχούσαν οι Γάλλοι, εχθροί (την περίοδο εκείνη) του Αλή, πραγματικού κυρίαρχου της επικράτειας από την Ήπειρο ως το Μωριά. Αυτός ήταν το εμπόδιο στο δρόμο του Βοναπάρτη προς την Ανατολή. Οι δυο Μωραΐτες φίλοι άρχισαν να κουβεντιάζουν με τον Ντονζελώ, το νέο διοικητή των Επτανήσων – παλαιό επαναστάτη, το νυν στην υπηρεσία του Ναπολέοντα και της Γαλλίας.

Οι τρεις τους, μετά από τρία μερόνυχτα συζήτησης, κατέληξαν στο ακόλουθο σχέδιο, που το κατέγραψε ένας γραμματέας:

– Θα έφτιαχναν ένα ελληνοαλβανικό κράτος, υπό την προστασία της Γαλλίας

– Ο Ντονζελώ θα τους έδινε 500 Γάλλους πυροβολητές, ντυμένους με φουστανέλες

– Θα τους έγινε ακόμα τις 5000 στρατιώτες των εφτανησιακών ταγμάτων

– Θα στρατολογούσαν ακόμα 15000, από τον ντόπιο πληθυσμό.

– Θα είχαν τα μέσα να στρατολογήσουν σε Αρβανιτιά, Ήπειρο και Ρούμελη

– Θα γινόταν μεγάλη απόβαση στο Μωριά.

– Θα διακήρυσσαν πως η ενέργεια στρεφόταν αποκλειστικά κατά των Βελή / Αλή και όχι κατά του Σουλτάνου, κάτι που θα υποστήριζε και ο Γάλλος πρεσβευτής στην Πόλη, για να αποφύγουν άμεση αντίδραση των Οθωμανών

– Η κυβέρνηση του δυαδικού προτεκτοράτου θα ήταν δημοκρατική και στη σύνθεσή της μισοί χριστιανοί (Έλληνες) και μισοί μουσουλμάνοι (Αρβανίτες)

– Θα επικρατούσε τέλεια ισοπολιτεία (οι βασικοί νόμοι ήταν έτοιμοι)

– Η σημαία θα είχε σταυρό από τη μια μεριά και μισοφέγγαρο από την άλλη.

Μόλις ολοκλήρωσαν το σχέδιο, άρχισε αμέσως η υλοποίηση. Δημιουργήθηκε μυστική λέσχη, στην οποία συμμετείχε πολύς κόσμος – και πολλοί επίσημοι και δυνατοί της εποχής (Ρώμας, Κούφης, Φωσκάρδος, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Τρουπάκης κ.α.)

Ο Κολοκοτρώνης κι ο Φαρμάκης ήθελαν να πάνε στο Παρίσι για να κουβεντιάσουν την υπόθεση με τον ίδιο το Ναπολέοντα, αλλά ο Ντονζελώ δεν τους άφησε, για να μην υπάρξει καθυστέρηση. Τους έστειλε στην Τσαμουριά για στρατολογία και, πράγματι, σε λίγο είχαν συγκεντρώσει 3000 οπλοφόρους στην Πάργα, οι οποίοι άρχισαν να προωθούνται στη Λευκάδα. Οι ετοιμασίες προχωρούσαν γοργά. Και τότε…

…πλάκωσαν οι Εγγλέζοι! Οι οποίοι, φυσικά, παρακολουθούσαν τα πάντα – και όταν είδαν πως οι Γάλλοι άνοιγαν δουλειές με (ανεξέλεγκτες) φούντες, κινήθηκαν αστραπιαία: Το Σεπτέμβρη του 1809 κατέπλευσε εγγλέζικη ναυτική μοίρα στη Ζάκυνθο και αποβίβασε 3000 στρατιώτες. Τις ίδιες μέρες έφτανε στη Λευκάδα ο καπετάν- Θοδωράκης, με εξακόσιους στρατολογημένους, έτοιμος για όλα, αλλά δε μπορούσε να γίνει τίποτα πια, γιατί οι Εγγλέζοι δεν είχαν καμιά διάθεση να αφήσουν να διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χωρίς να έχουν οι ίδιοι τον πρώτο λόγο στη μοιρασιά της.

Έτσι ναυάγησε το όνειρο των δυο φίλων, του καπετάν- Θοδωράκη και του Αλή Φαρμάκη, για την Ελληνοαλβανική Ομοσπονδία. Η Ιστορία θα έδινε άλλες λύσεις…

Υστερόγραφο: Ο Φαρμάκης ήθελε να επιστρέψει στον αγαπημένο του Μωριά, αλλά οι Άγγλοι δεν το επέτρεπαν, για να μη δυσαρεστήσουν τον Αλή πασά. Τον άφησαν, όταν ήρθε στα τελευταία του. Επέστρεψε στον πύργο του, στου Λάλα – και σε λίγες μέρες πέθανε. Ο καπετάν – Θοδωράκης πέρασε τα επόμενα χρόνια στην υπηρεσία των Εγγλέζων, ελπίζοντας πως αυτοί θα λευτέρωναν το Μωριά. Ώσπου, κατάλαβε: «Είδα τότε πως ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα καμία από τους ξένους». Τότε, έφτασε στη Ζάκυνθο μια μυστική επαναστατική οργάνωση που λεγόταν Φιλική Εταιρεία.

http://panosz.wordpress.com/2008/03/12/kolokotronis-3/